(...)Nu wil ik niet mijn ouders veel verwijten. Ze zijn goud waard! Maar ik loop...

Ds. J. Westerink | Geen reacties | 15-12-2007| 00:00

Ik ben opgegroeid in een groot gezin (11 kids), 7 meiden en 4 jongens. Ikzelf ben de op één jongste. Inmiddels zijn er al 8 getrouwd. Met de meeste heb ik geen band en zie ik erg weinig: zo'n 1 keer per drie maanden. Ik heb best oude ouders. Beiden bijna 65. In de loop der jaren heeft in ons gezin heel veel plaatsgevonden. Ik heb een zus (boven mij) die een psychische ziekte heeft, borderline, boulimia en is depressief. Dit heeft zeer veel impact op mij gehad als jongere zusje. Ik ben altijd dicht bij haar gebleven in alle opzichten... En zo zijn er nog vele andere heftige problemen. Dit heeft mijn ouders ook op de kop gezet. Mijn moeder is erg overspannen geweest. Die tijd was ik zeer eenzaam en verdrietig. Ik leef in een ontwricht gezin. Een broertje leeft van 's morgens tot 's avonds in de virtuele wereld van gamen. Ikzelf ben veel afwezig. Ik heb nog nooit een band gevoeld met mijn ouders. Ze hebben nog nooit tijd voor me gehad, nog nooit echt contact met me aangegaan. Vaak ben ik weggestuurd met een kluitje in het riet. Ik ben erg streng opgevoed. Aan tafel mochten we nooit praten, omdat het dan te druk was. Ik wil niet in details treden, maar er is zoveel fout gelopen! Ik ben hardhandig opgevoed. Nu wil ik niet mijn ouders veel verwijten. Ze zijn goud waard! Maar ik loop zo innerlijk vast door alles wat gebeurd is en nog steeds gebeurt! Ik loop letterlijk en figuurlijk met mijn hoofd tegen de muur. Ik heb nog nooit alles tegen iemand gezegd. Hulp vragen is altijd verboden geweest. Heb dus ook moeite met het versturen van dit mailtje. Dit is allemaal het topje van de ijsberg. Ik weet niet wat ik nodig hebt. Jawel, aandacht en echte liefde! Ik ben erg eenzaam. Ik weet niet hoe verder. Bedankt voor het lezen van deze mail!

Beste aandachtvrager,

Dat doe je immers, zoals je zelf schrijft: aandacht vragen, liefdevolle aandacht. Het is niet een vraag die met een antwoord kan worden afgedaan. Hoogstens met een advies. Is er niet iemand in je omgeving die tijd en aandacht voor je heeft? Iemand die naar je luisteren wil en probeert in te voelen wat jij bedoelt met al die dingen die je in kort bestek op somt. Zoals over je ouders, die een vol leven hebben, die oud zijn, met wie je nooit een band hebt gevoeld, die nooit tijd voor je hebben en die toch goud waard zijn.

Is er niet zo iemand in je omgeving: een ambtsdrager of een huisarts, een familielid of een goede kennis of vriend, of een maatschappelijk werker? Je mag ook met mij contact opnemen.
Misschien help ik je op deze manier toch een stapje verder.

Hartelijke groeten,
Ds. J. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Westerink

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven