(...) benauwt de gedachte mij dat ik met deze man oud moet worden. (...) Is dit ...

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 26-11-2007| 00:00

Ik ben al meer dan tien jaar getrouwd. Was ik in mijn verkeringstijd stapelverliefd, deze verliefdheid is in ons trouwen snel overgegaan. Ik ben in die periode veranderd van een bleu meisje in een nogal zelfstandige vrouw. Na twee jaar huwelijk vroeg ik mij af of ik nog werkelijk van mijn man hield. Nu, nog eens acht jaar later, benauwt de gedachte mij dat ik met deze man oud moet worden. Er is niets spectaculairs gebeurd tussen ons: mijn man is dol op mij, maar ik voel helemaal geen liefde voor hem. Seks met mijn man vind ik vreselijk (hoewel ik dat niet tegen hem zeg, want ik wil hem niet kwetsen). Ik ben oprecht blij dat we geen kinderen hebben. Scheiden mag natuurlijk niet om zo'n duffe reden als dat ik aanvoer. Maar ik ervaar het als een molensteen dat ik misschien nog wel 40 jaar met hem verder moet. Is dit mijn lot dat ik moet ondergaan? Hoewel ik echt mijn best heb gedaan, weet ik één ding zeker: liefde laat zich niet dwingen. Als ik mijn relaas nog eens lees, lijkt het alsof ik de zaak heel erg rationeel en afstandelijk bekijk, maar ik heb hier echt verdriet van en zie werkelijk geen oplossing.

Beste mevrouw,

U schetst in een notendop een lang en verdrietig verhaal. Kan ik het samenvatten met twee woorden: teleurstelling en eenzaamheid? Dat is namelijk wat ík lees: geen rationeel en afstandelijk relaas, maar juist betrokkenheid en -echt waar- liefde! Gevoelens voor uw man zijn niet die van onverschilligheid of zo, u wilt hem immers niet kwetsen... het is voor mij veel meer een verhaal over niet uitgekomen verwachtingen, die u in uw eentje probeert te verwerken (wat natuurlijk niet lukt!). Zit ik er erg naast? Schrijft u dan nog maar eens!

Het verhaal gaat alleen over uzelf en uw gevoelens: goed hoor, want u kunt slechts voor uzelf spreken. Maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe uw echtgenoot een en ander beleeft. Om de eenvoudige reden dat uw huwelijk u béíden aangaat. Maar goed, misschien in een eventueel volgend contact...

Eerst dus maar eens wat meer over teleurgestelde verwachtingen in het algemeen: uw verliefdheid is snel overgegaan toen u eenmaal getrouwd was. Dat kan te maken hebben met heel hoge verwachtingen, de zgn. roze wolk. Was u vóórbereid op het huwelijk (huwelijkscatechese is iets van de laatste jaren: zéér nuttig!) door bijvoorbeeld met elkaar over allerlei zaken te praten? Kende u uw man goed, of bleek hij anders dan verwacht? Zo ja, waarin is hij veranderd? Waar bent u destijds verliefd op geworden? Is diezelfde ‘eigenschap’ nu een van de struikelblokken omdat u zich van lieverlee er aan bent gaan ergeren? Waar praat u met elkaar over? Of is het zo dat er weinig écht gesproken wordt, waar ù misschien juist behoefte aan heeft? Vrouwen hebben nu eenmaal meer behoefte om overal over te praten, mannen daarentegen zoeken snel naar een oplossing waarmee het ‘probleem’ weer van de baan is; veel mannen zijn ‘doeners’, vrouwen ‘denkers’.

U schrijft dat u veranderd bent in “een nogal zelfstandige vrouw”. Heeft u wel eens over de oorzaak daarvan nagedacht? Kan het ook hier zijn, dat u een aantal dingen regelt/doet die u -diep in uw hart- van uw man verwacht? Tja, als ù toch weer iedere keer de vuilnisbak buiten zet hoeft hij het niet te doen, nietwaar!

Nee, liefde laat zich inderdaad niet dwingen. Liefde is wél een keuze. Liefde is ook een wérkwoord! Een relatie onderhouden is zelfs hard werken. Terecht wilt u (nog) niet scheiden: ik weet niet of het om een “duffe reden” gaat (dat zijn uw woorden), maar u moet zichzelf afvragen of u ônder hem verder wilt/kunt. Want: u kunt er ook voor kíézen om er álles aan te doen om ópnieuw liefde te gaan voelen voor de man waarmee u getrouwd bent. Al tien jaar lang. U ziet het nu als een ‘lot’: probeer het te zien als een uitdaging om samen verder te gaan. Die keuze kunt u vandaag nog maken! Vraag uzelf af waar en in hoeverre het met uw eigen houding te maken heeft (die u kunt veranderen!). Bewustwording is het begin ven verandering... en daar bent u al mee bezig geweest door uw vraag via Refoweb te stellen!

Stap één is gezet... nu de volgende! Ga door op de nu ingeslagen weg met hùlp te zoeken. Dat kan door middel van gesprekken met een deskundige. Of door het lezen van een (goed) boek over het huwelijk zoals bijvoorbeeld “Trouw en teder” van Alie Hoek-van Kooten. Bij de Visie van deze week zit een aparte bijlage over seksualiteit met goede titels, ook over verschillende seksuele belevingen bij mannen en vrouwen, die eveneens met verwachtingen te maken kunnen hebben!

Weet uw man eigenlijk van uw (negatieve) gevoelens? Hoe éérlijk is het om niet te zeggen dat u seks met hem vreselijk vindt... weet u wat u ônder woorden laat mérken? Vraag uzelf af wat u tegen hem zou willen zeggen... al kan dat best moeilijk zijn.

Ik laat het hierbij, heb u in ieder geval stof tot nadenken gegeven. Probeer een en ander met uw echtgenoot bespreekbaar te maken, eventueel in relatietherapie. Zodat u sámen verder kunt... misschien nog vele fijne jaren! Ik wens ze u van harte toe... en ben benieuwd of ik nog eens van u hoor!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven