Inwendig toegetakeld met mes

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 10-10-2005| 00:00

Ik ben een poosje geleden verkracht! Ik heb wel hulp, maar ik durf veel dingen niet te zeggen! Ik ben inwendig toegetakeld met een mes. Ik ben nu bang dat er iets niet goed zit, zou dat kunnen? Ik ben ook al een tijdje niet ongesteld meer! Als ik het vertel, ben ik bang dat ik een inwendig onderzoek moet doen en juist dat wil ik niet, niet weer...! Ik hoop dat u me wat adviezen wilt geven!

Beste vragenstelster,
 
Je beschrijft een ernstige situatie waarin jou veel onrecht is aangedaan! Ik ben blij te horen dat je hulp hebt en ik hoop dat je ook mensen om je heen hebt die er voor jou zijn.
 
Allereerst vraag je je af of de gebeurtenis zodanig schade heeft aangericht dat je niet meer ongesteld wordt. Dat is voor mij uiteraard een lastige vraag. Het feit dat je niet ongesteld wordt kan een gevolg zijn van lichamelijk letsel en het is dus voor jou en jouw toekomst heel erg belangrijk dat je dat laat onderzoeken. Ik begrijp dat dit voor jou een hele grote stap is! Is er een mogelijkheid dat je samen met iemand die jij vertrouwt, je moeder mogelijk, naar de huisarts wil gaan om te bespreken wat de mogelijkheden zijn voor onderzoek die zo min mogelijk voor jou belastend zijn? In uitzonderlijke gevallen wordt er wel eens gebruik gemaakt van sedatie, een middel wat geen narcose is maar je bewustzijn uitschakelt, om een gyneacologisch onderzoek te kunnen uitvoeren. Je bent er dan als het ware niet helemaal bij waardoor het voor jou misschien "te doen" is.

Een andere reden voor het uitblijven van de menstruatie kan een psychologische zijn; wanneer iemand een traumatische ervaring heeft kan dit ook je menstruatie beïnvloeden en zelfs stoppen. Na een periode hersteld het zich dan meestal maar dat kan best een aantal maanden, of zelfs een jaar, duren. Ook hierin kan de huisarts je meer informatie geven!
 
Je schrijft dat je niet alles durft te zeggen tegen de hulpverlener. Wat is dat jammer, want het is juist zo belangrijk dat je jouw verhaal kwijt kunt en ervaart dat mensen jou steunen. Wat de reden is dat je niet alles durft te vertellen weet ik niet, maar bespreek het eens samen met anderen of met de hulpverleenster. Ligt het aan jou of mogelijk aan haar? Wanneer jij dingen achterhoudt, kun je daar last van houden. Het blijft als het ware in jou vastzitten wat herstel tegenhoudt. Begrijp je dat? Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat je niet alles kunt verwoorden; het is zo groot en zo afschuwelijk wat jou is overkomen! Ik zou je willen stimuleren om, zo mogelijk, met iemand anders die jij vertrouwt en waar jij je veilig bij voelt, je verhaal langzaam te vertellen. Voor sommige mensen is het "makkelijker" om het op te schrijven. Probeer maar eens of dat voor jou ook zo is. Je kunt er altijd daarna voor kiezen om dit aan je hulpverleenster te laten lezen in plaats van te vertellen. Het helpt haar om jou goed te kunnen helpen!

Eigenlijk zou ik tegen je willen zeggen: er is jou een groot onrecht aangedaan, zorg dat je de hulp toelaat die je verdient om hier mee om te leren gaan! Accepteer de hulp en steun die mensen die jij vertrouwt jou willen geven!
 
Heel veel sterkte met alles en ik hoop dat je een weg vindt om dit te verwerken met  mensen om je heen en met een Hemelse Vader die wil dat jij geneest!
 
Groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven