Ongepaste kleding bij Avondmaal

Mijn zus zat zondag in de kerk (Ger. Gem.) en er werd avondmaal gevierd. Nu is mijn zus erg met het geloof bezig en in de preek voelde ze sterk dat ze ook aan mocht gaan. Nu had ze alleen een donker rode rok met een witte bloes aan. De roeping was er wel, dus ze mocht aan gaan. Na de kerkdienst werd ze door de kerkenraad geroepen of ze even wilde komen. Daar kreeg ze te horen dat het niet kon om met deze kleding aan het avondmaal te gaan. Mijn zus legde uit hoe het zat en wat ze gevoeld had, maar was eigenlijk ook perplex. Nu durft ze niet meer aan het avondmaal en dat vindt ze heel erg. Hoe denkt u hier over?

Het lijkt me niet zonder gevaar om tijdens een avondmaalsdienst, min of meer in een opwelling, te besluiten aan het avondmaal deel te nemen. Niet voor niets is er een week van voorbereiding en staat ook in het formulier dat we ons van tevoren moeten onderzoeken. We moeten niet handelen uit een plotseling opkomend gevoel. Hellenbroek zegt, wat de overgang in het genadeverbond betreft, dat de zondaar dit 'bedaard' doet, dus weloverwogen.

Ik had in een vorige gemeente eens een vrouw die nooit aan het avondmaal geweest is, maar op haar sterfbed tot ruimte kwam. Ze vertelde me toen dat ze zoveel strijd over deze heilige tafel des Heeren gehad had, dat ze bevreesd was geweest om er in een opwelling aan te gaan. Ze zei toen letterlijk tegen me: “Als het dan avondmaal zou zijn, ging ik ‘s morgens voor mijn kast staan en zocht maar een 'kleurig kleedje' uit, want dan wist ik dat ik toch niet aan durfde te gaan”.

Te doen gebruikelijk is inderdaad in nagenoeg alle gemeenten om in 'gedekte kleding' deel te nemen aan de dis des Heeren. Hierover zijn geen voorschriften. Ongetwijfeld zullen ouderlingen of een predikant in een huisbezoek naderhand spreken voer de diepste drijfveren om aan te gaan. Het gaat immers in ons leven niet allereerst om de gang naar het avondmaal, maar over onze verhouding tot God, niet over hoe we aan zullen gaan, maar hoe we in zullen gaan.

Ds. C. J. Meeuse