Gebarsten vaas
Skofski | 14 reacties | 09-06-2011 | 13:58
Je was er blijkbaar vanochtend nog niet klaar voor, toen jij schuin tegenover mij op de spuuglelijke, paarse bank neerplofte. Ik verschool mij zoals gewoonlijk achter een krant, waar ik een groot, rijkelijk geïllustreerd, maar nietszeggend artikel veinsde te lezen. Ik had mijn boek niet bij mij. Maar ja: ik moest toch wat te lezen hebben, wanneer ik de onbekende ander niet in de ogen wil kijken?
Letters zijn op zo’n moment voor mij belangrijker dan andermans uiterlijke kenmerken. Ik slaagde er redelijk in. Maar schuin tegenover mij liet jij mij een interessant schouwspel zien. Iets wat mensen doorgaans thuis regelen, alvorens ze op reis gaan. Af acteurs of dansers, voordat ze op het toneel of voor de camera’s verschijnen. Je had op zich een leuk gezichtje, maar grabbelde bijna in blinde paniek in je gehavende, bruine, kunstleren schoudertas en haalde er een spiegeltje uit. Je klapte het open en keek er goed in.
Linkerkant van het gezicht? Check.
Rechterkant van het gezicht? Check.
Voorhoofd? Check.
Je legde het spiegeltje op het tafeltje en begon weer te grabbelen. Je wist wat je moest doen. Blijkbaar had je iets belangrijks in de planning.
Mascara? Check. Je pakte het spiegeltje weer en met gepaste voorzichtigheid smeerde je het uit over je wimpers. Je ogen begonnen er als de kraalogen van een poppetje uit te zien. Wit, afstekend met het duistere dat de spiegels van jouw ziel helderder doet afsteken. Jammer dat je niets kunt doen aan die treurige blik van je.
Lippenstift? Check. Je tuitte je lippen en het felle rood deed de rest. Zwarte Piet zou nog aan je kunnen tippen.
Rouge? Check: Je accentueerde je wangen met een rode blos die je blijkbaar van nature niet hebt. De kwast die je daarvoor had meegenomen, deed haar werk. Je begon er steeds meer als een pop uit te zien. Van die peperdure, 19e eeuwse exemplaren die bij een bepaald soort verzamelaars gretig aftrek vinden.
De trein stopt. Je staat op en loopt naar de uitgang. Je stapt uit en loopt met ferme passen over het perron. Je leek bijna te zweven. Met je opgemaakte poppengezichte was je er helemaal klaar voor om de wereld met je verleidelijke ogen te veroveren. Helaas voor jou maakte een loszittende, omhoogstekende tegel een einde aan jouw bestorming. Ik zag hoe jij voorover viel en niet op tijd met je handjes jouw val brak. Je kwam met je gezicht op de tegels terecht. Het was alsof een vaas van Chinees porselein van de kast op de grond viel en in duizend scherven uiteenspatte. Met je gebarsten gezicht bleef je liggen. De barsten toonden het ware gezicht dat je niet bleek te hebben. Een normaal mens stond al snel op, herstelde zich en zou doorlopen alsof er niets aan de hand was. Maar jij bleef liggen. Er klonk een elektronisch fluitsignaal. De deuren sloten zich en de trein reed weg.
Hoelang jij nog op het perron bleef liggen, heb ik nooit geweten. Ik was met mijn gezicht allang weer in het artikel gedoken. Het ging over gezichtsverzorging.
Een column zou op zich leuk kunnen zijn maar je grabbelde bijna in blinde paniek in je gehavende, bruine, kunstleren ...piep.... en haalde er een onzinnig samenhangsel van woorden uit.
Check aan de linkerkant van je brein en check aan de rechterkant, dubbel check aan de boven en onderkant en nu maar hopen dat je weet wat je moet doen. (hint: stoppen)
Er zit zoveel loze ruimte in je hoofd dat je wel lijkt te zweven ondanks je ferme woorden.
Een normaal mens zou snel stoppen met zulke onzin maar jij schijnt er geen genoeg van te kunnen krijgen.
Check je zou ook wel wat van die uiterlijke camouflage kunnen gebruiken om één en ander te compenseren. Check dubbel check!
Beste lummel, je post over de mug en olifant heb ik gewaardeerd :)
Back to business and on topic: dit is weer een bar en boze column van Skofski, zeker nu hij een poging tot literaire verwoording onderneemt. Zo zagen mijn pogingen tot literatuur er ook ongeveer uit toen ik 15 was. Gelukkig zijn die een stille dood gestorven. Misschien kan de redactie deze genade ook aan (de bijdragen van) Skofski betonen, deze mogelijkheid kent zij tenslotte weet ik nu.
Alpa, Omega, jullie zijn toch één en dezelfde? En wellicht zelfs...?
Mijn punt: Alpha is een dame, aangezien de beschouwing van Skofski over make up haar uitermate irriteert.
@Omega: Skofski's vorige schrijfsel ging niet over make up en irriteerde mij mateloos, zijn volgende schrijfsel zal niet over make up gaan en mij absoluut weer irriteren. Kortom: het ligt niet aan het onderwerp, maar aan de schrijver. Hij heeft namelijk zelf niks met zijn onderwerpen, maar hanteert ze als tool om zichzelf te profileren als een omhooggevallen heilige, die zich beter een eigen coupé kan laten aanmeten zonder raam, zodat hij zich niet hoeft komen staan te verleiden tot deze zure pennevruchten.
Ik lees het dan niet zozeer als een directe mening over het opmaken, maar meer als een beeld van de mens in het dagenlijks leven.
boeiend om te lezen.
en iemand op het perron helpen vanuit een wegrijdende trein kan zelfs hans klok niet drusius;)
het is ook niet de beste column, maar de moraal is wel duidelijk, hoe mooi je jezelf ook voordoet, er komt altijd een stoeptegeltje die de waarheid bovenbrengt.
dat is ook wel een idee om als christen te bedenken. we kunnen onszelf mooi labelen als christen, en in een mooi pak kerkwaarts gaan zondag, maar als je dat niet met hart en ziel doet, komt er een keer een stoeptegel!
