"...a date which will live in infamy."

Skofski | 1 reactie | 20-05-2011 | 11:31

Zo kraakte de stem van Franklin Delano Roosevelt uit menig bakelieten radio, kort na de Japanse aanval op de Amerikaanse marinebasis op Pearl Harbor, Hawaii, op de vroege ochtend van 7 december 1941.  De president sprak voor de Amerikaanse Senaat een oorlogsverklaring uit tegen Japan, na de verwoestende aanval die de Japanse marine deed op het eiland om de VS als zeestrijdkracht uit te schakelen. De impact van deze aanval op de zich toen veilig en neutraal wanende Amerikanen werd pas geëvenaard, of zelfs overschaduwd door de gebeurtenissen op ‘nine-eleven’, bijna 60 jaar na dato. ‘A date which will live in infamy’, zo zijn er nog meer.

Ik noem er een aantal: 17-01, 17-03, 04-04, 02-05, 06-05, 10-05, 06-06, 11-09, 02-11, 22-11, 26-12. Een willekeurige reeks data in onze vastgeroeste Gregoriaanse kalender waarop ingrijpende en wereldschokkende dingen hebben plaatsgevonden. Er vielen (veel) doden, er vloeide bloed, mensen werden wakker geschud en mentaliteiten veranderden voorgoed.

Nu ik het toch heb over wereldschokkende gebeurtenissen: zo kwam ik onlangs een aankomende datum tegen dat wellicht ook voor altijd herinnerd zal blijven vanwege het schokkende dat volgens de 89-jarige radiopresentator Harold Camping zéker plaats zou vinden: 21 mei 2011. Op een aantal stations waarschuwt een billboardadvertentie ons dat juist op die datum Jezus terug zou komen. De Bijbel zou dat garanderen, zo benadrukte de tekst op de gele, cirkelvormige ster, dat – in eerste instantie met een spelfout - een typisch christelijk plaatje van een hurkend en biddend menswezen wreed ontsierde. Zelfs de typische lichtstralen van de afgebeelde ondergaande zon konden de sfeer afbeelding niet redden. Het billboard was een oudtestamentische profeet op 21-eeuws posterformaat: wartaal uitend tegenover een niet luisterende bevolking.

Wartaal of niet, de reclameboodschap sprak boekdelen: onder de ondergaande zon moest er maar snel de handen gevouwen worden, keihard gesmeekt worden om genade en afgestemd worden op een kwalitatief ondermaatse internetradiozender,  wil er redding plaatsvinden tijdens deze wereldschokkende gebeurtenis, bepaald door een medegelovige met een creatieve wiskundige inslag, die met eerdere voorspellingen er naast bleek te zitten. Maar deze keer was hij er zeker van, na ‘een grondige bestudering van de Bijbel.’ Wat ik echter terugvind na een evenzo grondige bestudering in dezelfde Bijbel is dat alleen God weet wanneer aan alles een eind komt. Het kan vandaag zijn, gisteren, of pas over vele millennia. Terwijl er ondertussen velen zijn (geweest) die constant roepen dat op een bepaald moment het einde nabij is. De eerste christenen, (Paulus en de andere apostelen schreven met een sterke eindtijdverwachting) Chiliasten rond het jaar 1000 en talloze sektes nadien hebben dezelfde geluiden laten horen. En wanneer het moment daar was, gebeurde er…niets. Sommigen hieven in recente eeuwen met gesloten ogen massaal hun handen in de lucht terwijl de zon onderging om het einde te omhelzen. Anderen pleegden massaal zelfmoord om opgenomen te worden. Weer anderen verscholen zich in onderaardse holen in afwachting van de vier paarden en de engelen met de schalen. Het moment kwam en ging voorbij. Geen vuur, geen uitgegoten schalen, de paarden bleven in de wei rondlopen. Er was geen wederkomst, noch op de wolken, noch als een dief in de nacht. He-le-maal niets. Stilte , gevolgd door het schaamrood, bitter hoongelach van buienstaanders, boosheid van devote volgelingen, verbanning met eventueel een brandstapel, met als kers op de slagroom een totaal verlies aan geloofwaardigheid. Gelukkig maar. Er moet nog wat te lachen blijven over mensen die menen te weten wat de Almachtige wanneer van plan zou zijn.

Ik hoor nog steeds de krakende woorden van president Roosevelt: “A date wich will live in infamy”. In zijn context had hij gelijk.  En met mijn 3 gemiddeld voor wiskunde, heb ik, in plaats van ingewikkelde berekeningen het Woord sindsdien laten spreken over wanneer Hij terugkomt. En het is een hele geruststelling om in allerlei kunstige vertalingen te lezen en te weten dat alleen Hij dat zelf bepaalt. Het staat er glashelder, hoe je het ook wendt of keert. Desalnieetemin zijn er vele (al dan niet geleerde) dwazen die menen het eind te zien aankomen. Campings waarschuwing ten spijt: Op 21 mei om zes uur ’s avonds heb ik een luxe etentje gepland. En net zoals in alle andere goede dingen des levens, is een Goddelijke wederkomst het laatste wat ik op zo’n moment kan gebruiken, terwijl een flinke steak mij hopelijk goed zal smaken. Mocht de wederkomst plaatsvinden, dan wil ik eerst uitgegeten zijn, aangezien er daarna geen data meer zijn die in alle beruchtheid herinnerd worden. Ach: en als er mensen gillend gaan rondrennen, dan heb ik het restaurant voor mijzelf en geniet ik van de eeuwige rust, met – heel misschien, op de achtergrond de krakende stem van…Harold Camping.