Uit de diepte
Constant Contrarie | Geen reacties | 24-03-2009 | 13:37
Het is lente. De doodse winter met haar bijtende kou ligt achter ons. Opnieuw zijn we ontsnapt aan een Elfstedentocht. De natuur ontluikt en het moment waarop de bladeren gaan vallen lijkt ver weg. Een aantal aangename maanden ligt in het verschiet. Toch is het voorjaar niet louter een zaak van vreugde. Elk jaargetijde brengt zijn eigen kwalen en dat geldt ook voor de lente. Hooikoorts is er zo één. De grond is amper ontdooid of het legioen der pollenlijders begint te blaffen en te snotteren. Echt kruid lijkt er nog niet tegen gewassen. Sommigen komen pas op adem als zomer langzaam wegsterft.
Gelukkig behoor ik tot dit gilde niet. Maar de kwaal waaraan ik lijd, is niet minder beroerd: amoritis. Slechts een enkele keer weet ik eraan te ontsnappen, maar bijna elk voorjaar ben ik het slachtoffer. Dan kruist dat misselijkmakende ventje van een Cupido mijn pad om me te bestoken met zijn ontelbare rottige pijltjes. Telkens doe ik mijn best om niet te worden geraakt, maar nagenoeg altijd tevergeefs. Dan word ik getroffen tussen gesp en pantsier en stort ik dodelijk gewond ter aarde.
Dit jaar is het niet anders. Mijn hersenen maken weer overuren om hormonen en neurotransmitters als fenylethylamine, noradrenaline, adrenaline, endorfine, dopamine en oxytocine aan te maken. Kortom, ik ben volslagen ontregeld. Als een gekwelde dool ik opnieuw over de aarde, niet wetend wat te doen of te laten. Constant zweeft ze mij voor ogen: haar hemelsblauwe ogen, haar donkere, golvende haren, haar blanke hals. De wetenschap ook ditmaal een utopie na te jagen, drijft mij welhaast tot waanzin.
Ook tegen deze krankheid bestaat amper een remedie. Wegblijven van het voorwerp van je adoratie, luidt het advies van mijn arts. Maar wat als het noodzakelijkerwijs bijna dagelijks je pad kruist? Wee mij!
Ook ik zal moeten wachten tot de natuur weer wegsterft om tot bedaren te komen. En zo verlang ik, die de winter haat en het voorjaar liefheeft, alweer naar het einde van de zomer. Om de winter, die ik zo haat, te koesteren. Wie, o wie, verlost mij?
