Vadertje Tijd vreet vrouwen

Kruipolie | 22 reacties | 29-09-2009 | 08:35

De vrouw is ontegenzeglijk het meest fascinerende wezen op aarde. Waar mannen hun instinct gebruiken, doen vrouwen datzelfde met hun gevoel. Daarmee besturen ze een voertuig, doen ze boodschappen en pogen ze orde te brengen in hun zelfgeschapen chaos.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom dit in zichzelf prachtige schepsel, op de snelweg altijd de linkerbaan bezet blijft houden. En dat in een tempo dat griezelig dicht bij de wettelijk verplichte minimum snelheid ligt. Ik vermoed hierin een onbaatzuchtige houding en een zelfopofferende liefde voor onze bejaarde medemens, die zich veelal ook dezelfde rijstrook toe-eigent vanwege het prachtige uitzicht  ter linkerzijde. Zo hou je elkaar liefdevol in de gaten.

Een bekend spreekwoord luidt: Vliegen vang je met stroop, vrouwen met spiegeltjes en winkels. Het is een vrijwel onoplosbaar raadsel waarom onze welgevormde medemens een belangrijk deel van haar leven doorbrengt voor en in deze attributen. De ten opzichte van mannen andere sekse is enorm gevoelig voor het niet-alledaagse. Bij iedere uitverkoop of kortingsactie verworden kledingzaken tot een openbaar slagveld, waar de dames elkaar te lijf gaan voor iedere afgeprijsde en normaal gesproken onverkoopbare wollen onderbroek. Een vod textiel dat ze anders nooit zouden aanschaffen, maar dat tijdens de “alles-moet-weg-weken” promoveert tot een exlusief stuk lingerie van Gossard. Waar het vrouwdom in normale doen onderling griezelig solidair is, trekken ze in dit soort situaties elkaar de haren uit het hoofd en de kleren van het lijf.

Nergens ook verzamelt zich zoveel haat en nijd, roddel en achterklap als in een bedrijf of organisatie waar louter en alleen vrouwen werkzaam zijn. Geen sterkere competatieve drang dan op plaatsen waar deze mannelijke ondersoort met elkaar verkeert. Om iedere centimeter bureau, copieerruimte of rol plakband wordt geknokt.

Wat drijft dit ras? Vanwaar die constante hoofdpijn? Waarom uren voor de spiegel, in de badkamer, voor de etalage van een juwelierswinkel, bij de buurvrouw, vooraan in de file, bij de kapper en op tal van plekken waar wij mannen geen weet van hebben?

En evenzo onbegrijpelijk is dat de oprechtheid van ons kerels genadeloos wordt afgestraft door dezelfde personen die ons om deze eerlijkheid vragen. “Ja schat, je bent inderdaad een tikkeltje te zwaar. Klopt, ik zie hier en daar wat rimpeltjes,” als eufemisme voor iets wat aan alle zijden lubbert en dat nodig een strijkbeurt moet hebben. Vadertje Tijd knabbelt aan iedereen. Maar hoe komt het dat hij zich bij vrouwen boven de dertig gedraagt als holle bolle Gijs?

Zoveel mysteries en zo weinig antwoorden. Of het moet zijn dat achter dit onnavolgbare gedrag een hopeloze onzekerheid schuilgaat. Vrouwen zijn immers het machteloze slachtoffer van hun hormonen. En waar oestrogenen het voor het zeggen hebben, delft iedere vorm van logica het onderspit. Waarom er dan ook mannen zijn die zielloos en gewillig achter hun ega of vriendin aanhuppelen en zich braaf gedragen als schoothondjes, is mij eveneens volstrekt onduidelijk.

En ik kan zo nog wel even doorgaan. Helaas ontbreekt mij die tijd. Ik moet boodschappen doen. Het bier is in de reclame.