Het toppunt van egoïsme

Refoweb | Geen reacties | 21-09-2016 | 14:50

Een paar jaar geleden was ik door een lange reis vele weken van huis geweest. Ik had in die tijd steeds mensen om me heen gehad en snakte naar wat privacy. Toen ik in het vliegtuig stapte, nam ik een stoel naast het gangpad. De middelste stoel was leeg, naast het raampje zat een jonge vrouw. Ik pakte een boek en deed alsof ik daar hevig door werd geboeid. Dit was zuiver een antisociale truc. Mijn buurvrouw had echter wel zin in een praatje.

Ze vroeg: ‘Wat leest u?’
‘Een boek’, zei ik.
‘Hoe heet het?’
‘Psycho-Cybernetics, van Maxwell Maltz’.
‘Studeert u soms psychologie?’ vroeg ze.
‘Nee’.

Korter kon het niet. Het vliegtuig taxiede intussen naar de startbaan. De vrouw gaf zich echter niet gewonnen. Ik was verkouden en kon haar nauwelijks verstaan. Tenslotte klapte ik het boek dicht en ging op de lege stoel naast de vrouw zitten om beter met haar te kunnen praten.

In de loop van het gesprek begreep ik al gauw dat ze ‘op zoek was naar een man’. Ik wond er geen doekjes om en zei: ‘Ik reis nogal veel en ben dan vaak eenzaam. Het zou niet zo moeilijk zijn mijn vrouw ontrouw te zijn, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik daar niets bij te winnen en alles bij te verliezen heb. De basis van onze relatie bestaat namelijk uit wederzijdse liefde en vertrouwen. Zij vertrouwt mij, ik vertrouw haar. Ik heb lang genoeg geleefd om te weten dat ik de zin van mijn bestaan niet kan vinden door te experimenteren met wat ik zoal ongestraft kan doen, of door grotere prestaties, of door een positie, of door de manier waarop ik mijn vrije tijd doorbreng. Ik ben erachter gekomen dat mijn leven zin krijgt door relaties. En dus ben ik niet van plan de beste relaties te verknoeien die ik heb! Als ik thuis zou komen, en mijn vrouw zou niet merken dat ik haar ontrouw was geweest, dan nog zou ik het zelf weten. Als zij vol vertrouwen naar me toe zou komen, zou ik me op de één of andere manier van haar moeten distantiëren. Het zou ons uit elkaar drijven, en zij zou niet begrijpen hoe dat kwam. Binnen de kortste keren zouden we dan vreemden voor elkaar worden. Wie zouden het zwaarst voor mijn ontrouw moeten boeten? Mijn vrouw en kinderen. En dat is in mijn ogen het toppunt van egoïsme’.

Ze keek me met grote ogen aan. Toen barstte ze los. ‘Ik ben vierentwintig. Ik zou wel willen trouwen, maar al mijn gehuwde vriendinnen hebben verhoudingen, en als het zo moet, hoeft het van mij niet. Als één van mijn vriendinnen een weekend op stap gaat, staat de echtgenoot als een kleine jonge bij mij op de stoep. Ik zou het niet kunnen verwerken als mijn echtgenoot zich zo gedroeg’. Toen voegde ze eraan toe: ‘Ik heb er nog nooit iemand zo over horen praten als u. Hoe komt u aan die ideeën?’

‘Als ik dat zeg, schiet u in de lach’. ‘Ik zal niet lachen’, beloofde ze. ‘Uit de Bijbel’, zei ik. Daarna legde ik haar de christelijke boodschap uit en vertelde ik hoe iemand daardoor verandert, zodat hij in zijn leven orde op zaken kan stellen.

Halverwege mijn uitleg landde het vliegtuig helaas. De jonge vrouw was zeer geïnteresseerd in wat ik te vertellen had, maar we moesten uitstappen. Toen ik, iets later dan zij in verband met het gedrang op het gangpad, uitstapte en door de hal liep, zag ik haar tussen een stuk of wat vriendinnen staan die haar waren komen afhalen. Het waren de vriendinnen over wie ze in het vliegtuig had gesproken. Ze wenkte me en stelde ons aan elkaar voor. Ze vertelde haar vriendinnen in het kort waar wij over hadden gesproken. Dat maakte mijn spijtige gevoel nog groter. Ik dacht: Had ik maar een paar dagen de tijd, dan kon ik deze mensen wellicht vanuit het duister in het licht helpen. Ik voelde me onmisbaar, maar moest verder.

God had weer een belangrijke les voor me in petto. Hij is degene die de verzoening van mensen met Hem orkestreert, niet wij.

Een jaar later was ik in diezelfde stad. Het was een zondagmorgen en ik zat in een kerk. En wie kwam er na mij binnen? De vrouw uit het vliegtuig. Ze ging vlak voor me zitten. Na afloop van de dienst stond ik op om me aan haar voor te stellen. Dat bleek niet nodig. Haar reactie was: ‘Ja, ik ken u nog. Ik zal ons gesprek nooit vergeten. Het heeft veel voor mij veranderd!’

Dit voorbeeld laat zien dat, wanneer onze waarden op de Bijbel zijn gefundeerd, bijna elke conversatie kan leiden tot een gesprek over het Evangelie’.

Jim Pederson (met dank aan Marius van der Valk)