Bloed en tranen in Syrie

Refoweb | Geen reacties | 15-08-2016 | 08:04

De lucht is betrokken en het begint soms alles doordringend hard te regenen gepaard gaand met urenlang onweer op een wijze die heel de stad verandert in één groot moeras zodat het soms nauwelijks mogelijk is te voet verder te gaan. De riolering en afwatering is eveneens voor een groot deel vernield. Toch is het zeker in vergelijking met Nederland nog tamelijk warm hoewel het zeker voor de lokale bevolking in de avonden behoorlijk kil is.

Bidden voor vijanden, zeker, het is een Goddelijk gebod, dat door niemand minder dan de Heere Jezus Christus in de praktijk gebracht werd. Maar wat betekent het, wanneer wij niet weten wat het is wanneer vijanden het ten dode toe op ons en op onze dierbaren gemunt hebben? Roemen in zulk een gebod, is dan zo goedkoop. Tja, wat te denken van dominees die op de preekstoel bidden voor de bekering van Isis-strijders en die aan hun slachtoffers voorbijgaan omdat ze niet weten hoe wreed de terreur is die dood en verderf zaait en maakt dat mensen voortdurend met diepgewortelde angst hun weg vervolgen om nog maar te zwijgen van wat die meedogenloze terreur te weeg brengt. Weten we eigenlijk wel de betekenis van woorden als meedogenloos? Meedogenloos, dat is: Zonder mededogen, zonder ontferming, zonder barmhartigheid.

Ik leg mijn vinger in het gat in de muur vlak achter de deur terwijl ik luister naar de langzaam, bijna vertraagd uitgesproken woorden van een jongeman. Woorden die haast zonder klankkleur worden uitgesproken en die daarmee te meer de niet uit te spreken pijn van zijn hart vertolken. Daar achter die openstaande deur trachtte zijn lieve zus zich te verstoppen die heel vroege morgen dat Isis-strijders ineens in de stad bleken te zijn binnengedrongen. Het was echter tevergeefs. Van heel, heel dichtbij sloegen de kogels door haar weerloze lichaam heen, hun sporen achterlatend in de muur.

Mijn vinger voelt de inslag in de muur en dat gat doet zo immens veel pijn. Het is alsof dat gat een oceaan van pijn in zich bergt. Nog geen twee passen van deze plek stierven anderen. Hun jonge levens werden zonder mededogen afgesneden. Wat zal er in hun laatste ogenblikken in hun hoofden en harten zijn omgegaan. Mijn hand voelt in het halfduister over de laatste plavuizen van de vloer en verder de stenen waar het bloed vloeide en daarmee het leven wegvloeide. Anderen vertellen mij met even verstilde klanken hoe zij hun dierbare in doodsangst hoorden gillen, hoe zij zagen hoe kinderen in doodsangst tevergeefs trachtten hun belagers te ontvluchten. De moordende kogels van meedogenloze belagers kenden geen genade.

Je bukt je dieper en dieper omdat een loodzware last op je drukt die je adem doet stokken en je haast verstikt en je kust de grond die het bloed van wellicht de meest dierbare vrienden op aarde in zich opnam.

Wat weet men in het rijke westen waar op een beschamende wijze wordt omgegaan met vluchtelingen en waar men zich druk maakt over duizend vluchtelingen meer of minder, van het onpeilbare leed dat hier wordt geleden. Wat weet men in kerken die hoog opgeven van genade, van dit leed. Kerken in het westen weten niet wat bloed is en hoe kostbaar het is. Zij weten niet wat het is als dit bloed wegvloeit. Zij weten niet, dat wanneer bloed van dierbaren vloeit, hun dood intrede doet en de ziel uitgaat.

Is het wellicht daarom dat er zo gering gedacht wordt over het lijden van de Heere Jezus Christus? Is het daarom dat het lijden, de afschuwwekkende marteling aan het kruis zo heel goedkoop is geworden. Is het daarom dat wij kunnen en durven voortleven buiten die onmetelijke opoffering die God de Vader Zich getroostte in het offer, in het bloed van Zijn zo innig geliefde Kind? God de Vader wist van die onmetelijke, niet in woorden uit te drukken pijn van het offer van Zijn Zoon en daarom wordt een Maria erop voorbereid dat een zwaard door haar ziel zou heengaan. En toch wat bewoog Hem dit te doen opdat zondaren die hun eigen ondergang bewerkt hebben, zouden worden vrijgesproken?

Daar zijn Kaïns die met volautomatische wapens Abel vermoorden. Daar zijn ook nette, desnoods kerkelijke Kaïns die het niet kan schelen als Abel wordt vermoord, die keurig netjes hetzelfde antwoord geven vandaag de dag wanneer gevraagd wordt naar het lot van medemensen in Kobani: "ben ik mijns broeders hoeder!"

Maar daar is echter een stem die roept naar de hemel en God in de hemel zal antwoorden en als mensen niet zullen helpen, zullen de vensters van de hemel opengaan. En God in de hemel heeft meerdere zegen: Niet slechts tijdelijke, maar eeuwige. Nog is de kracht van het bloed van Jezus Christus niet vergaan. Nog moeten en zullen er toegebracht worden tot die gemeente die eeuwige gelukzaligheid zal beërven. Hoevelen van de verachten en vergetenen van de aarde zullen ingaan terwijl anderen die van kinds af aan vertrouwd waren met Gods heilig Woord eeuwig buiten blijven. Hun bloed, hun tranen en hun lijden zijn dierbaar. Wellicht niet in de ogen van mensen maar wel in de ogen van de God en Vader van de Heere Jezus Christus.

Ds. G. J. Blankers