Genezing: het hoogst bereikbare doel?
Gertjan de Jong | 10 reacties | 03-07-2015 | 08:22
Het boeiendste stuk van het CIP-vragenuurtje met Willem Ouweneel over genezing, begon wat mij betreft in de 36e minuut. Ene Frans kwam toen met deze opmerking: 'Ik, MS-patient, ben nu veel beter in staat om de boodschap van Jezus' genade door te geven. Ik heb het gevoel dat veel charismatische christenen behoorlijk gepreoccupeerd zijn met genezing, alsof dat het hoogst bereikbare doel is in het leven.'
Ouweneel benadrukt vervolgens dat theorieën en redeneringen tekortschieten als het gaat om ernstige ziekten: 'Als je bij het ziekbed staat van iemand die ernstig ziek is, heb je vaak helemaal niks aan al die theorieën. Maar dat betekent niet dat wij alleen maar troosten. We willen graag ook bij ernstig zieken het geloof hebben dat er meer mogelijk is dan berusten in je ziekte. Nou, deze Frans berust in zijn ziekte. Dat kan van de Here God zijn, daar wil ik niet aankomen, dat neem ik niet van hem af. Maar dat kan ook zijn doordat hij in een omgeving is waar hem jarenlang aangepraat is: ja hoor, als de dokter je niet kan genezen, dan moet je dat maar uit de hand van God aannemen, dan is dat nou eenmaal zo. Dan zou ik tegen Frans willen zeggen: ga ook eens nadenken over de vraag of God toch niet iets anders voor je leven wil. Weet je nou zo zeker dat dit Gods plan is met jouw leven en dat je op deze manier het best getuige voor Hem kan zijn?'
Kracht in zwakheid
Het verbaasde mij dat Ouweneel deze opmerking niet gebruikte om een fundamenteel principe van het Evangelie uit te leggen, namelijk dat Gods kracht zich eerst openbaart in zwakheid. Is het geen Godswonder dat deze Frans de zeer ernstige ziekte MS kan beschouwen als een kans om van Christus' genade te getuigen? Wat Frans in een paar woorden uitlegt, lijkt mij bovendien iets veel groters en diepers dan domweg 'berusten in zijn ziekte'. Het doet me denken aan wat Paulus beschrijft in 2 Korinthe 12, als hij schrijft over de 'doorn in zijn vlees'. De Britse theoloog J.I. Packer schrijft hierover in 'Gods plannen voor jou': 'Paulus besefte dat deze doorn hem niet als straf gegeven was, maar om hem te beschermen. De ergste ziekten zijn van de geest – trots, bedrog, arrogantie, bitterheid, zelfzucht. Deze zijn veel schadelijker dan lichamelijke gebreken. In 2 Korinthiërs 12 omschrijft Paulus de doorn als een soort preventief middel tegen trots, wanneer hij zegt dat hij diende “opdat ik mij niet te zeer zou verheffen”. Het kwam niet door onvoldoende gebed dat de doorn niet genezen werd. Paulus legde de Korthintiërs uit wat de reactie van Christus was toen hij ervoor bad: "Mijn genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid."
De reden waarom Paulus over die 'doorn in zijn vlees' begon? Packer: 'De Korinthiërs verachtte Paulus als zwakkeling, op die typisch Griekse manier. Ze zagen hem niet als een prima spreker of een imponerende persoonlijkheid. Paulus ging zelfs nog verder door hen te vertellen dat hij nog zwakker was dan ze dachten, want hij leefde met een doorn in zijn vlees.'
Packer gelooft dat er ook in deze tijd wonderbaarlijke genezingen plaatsvinden. Tegelijk brengt hij vanuit de Bijbel een nuance aan die ik miste in het verhaal van Ouweneel. 'Zelfs in de tijd van het Nieuwe Testament, onder leiders die er niet van beschuldigd kunnen worden dat ze een gebrek aan geloof hadden, was genezing geen universele gebeurtenis', zo schrijft Packer. 'We weten uit Handelingen dat de apostel Paulus soms de vertegenwoordiger van Christus was bij een wonderbaarlijke genezing, net zoals hij zelf ook eens wonderbaarlijk genezen is van een slangenbeet. Toch adviseerde hij Timoteüs: "Drink voortaan niet (alleen) water, maar gebruik een weinig wijn voor uw maag en voor uw gedurige ongesteldheden" (1 Tim. 5:23) en informeerde hij hem dat hij Trofimus "ziek achtergelaten" had in Milete (2 Tim. 4:20). Hij schrijft aan de Filippenzen dat hun boodschapper Epafroditus zo ziek was, dat hij "de nood nabij" was en we zien hoeveel verdriet Paulus had bij het vooruitzicht hem te verliezen (Fil. 2:25-27). Het is duidelijk dat wanneer Paulus of iemand anders gezocht had naar een wonderbaarlijke genezing van deze gevallen, hij zou worden teleurgesteld.' De redenering dat genezing door gebed altijd voorhanden is voor zieke gelovigen, mits je genoeg geloof hebt, noemt Packer 'wreed en vernietigend'.
Opgeklopte wonderverhalen
Ouweneel betoogt voornamelijk: God geneest, ook vandaag, ga in die belofte staan! Dat is natuurlijk geen onzinboodschap. Tegelijk is die constatering van Frans denk ik niet geheel onterecht: Veel charismatische christenen lijken behoorlijk gepreoccupeerd met genezing. Als je vooral focust op lichamelijke genezing, brengt dat niet alleen een verhoogd risico op opgeklopte wonderverhalen met zich mee (denk aan de zeven 'genezen' blinden in Birma) maar mis je waarschijnlijk ook dat diepe en rijke principe van 'kracht in zwakheid', waarvan het Evangelie getuigt. Kim ter Berghe schreef eerder op deze website: 'Genade is dat je iets ziet wat anderen niet zien. Dat je misschien ook niet onder woorden kunt brengen. Door genade weet je dat God Zijn goede weg met je gaat, door alle omstandigheden heen. Dat Hij die ellende gebruikt om je te zuiveren, te verlossen van jezelf en om meer op Hem te gaan lijken en dichter bij Hem te leven. Door genade worden ziekte, verlies, pijn en gevaar tijden van groei, troost, dieper vertrouwen en geestelijk inzicht die je nooit meer loslaten.'
De grootste wonderen van God zijn niet perse de wonderen waar de massa het hardst voor juicht en applaudisseert. Zijn grootste wonder is genade.
de beste man heeft benadrukt dat het in de eerste plaats om het Evangelie ging, dat genezing geen trukje is wat altijd werkt, dat we rekening moeten houden met Gods soevereiniteit etc
Op deze manier kunnen we prachtig onze schuld van ongeloof verbergen. Wonderen horen er overduidelijk bij!
Zie het stukje over de zeven 'genezen' blinden in Birma onderaan.
Later hoorde de jongen van een oude vriend dat hij het leven van de oude man gered had. De man wilde een eind aan zijn leven maken en had de strop al onder zijn jas zitten. De jongen had door zijn eigen genezing op te offeren een leven gered.
Later werd de jongen alsnog genezen. De genezer zei tegen hem: 'het is de moeite waard geweest dat je gewacht hebt.'
Dit verhaal zegt mij dat God zowel door ziekte als door genezing tot zegen kan zijn. Genezing kan nooit het hoogst bereikbare doel zijn en ziekte kan geen stille berusting zijn. Het zijn beide gebeurtenissen in het leven die een bedoeling kunnen hebben en Gods koninkrijk kan ermee uitgebreid worden.
Tegenwoordig willen we genezing en niet de Genezer..
Verlossing maar niet de Verlosser.
Eet en drink nou eens van Hem.
En al het andere word je toegeworpen..
Mensen kunnen de weg tot zaligheid helemaal van top tot teen beschrijven.. met de vruchten en gevolgen van dien erbij..
Zie het als een fles water..
Je ziet van buiten.. dat het een fles
Is..
Met een blauwe dop.. en je kan uren nee jaren meegaan in het beschrijven van die fles..
En hoe meer je weet van die fles, des te rijker je je voelt..
Maar dan heb je net niks.. dan alleen de kennis van die fles..
Drink, en gij zult leven.
Johannes 1:12
Dat is misschien wel zo.
Ik vind het jammer dat er dan geleerd word dat er maar weinigen komen..
Terwijl als we dat leren, dat mensen het zich als speciaal nemen voordat je kan komen..
Laten we die deur wijd open gooien voor de mensen, en wijd open laten staan.
Het herinnerd mij aan wat de discipel vroeg aan de Heere Jezus.
Hij vroeg "hoevelen zullen er zalig worden?"
Waarop Jezus antwoorde.. "strijd gij om in te gaan"
Wat genezing betreft.. het gebeurt nogsteeds, en gelukkig dat als genezing gebeurt dat God zelf door de situatie heen werkt, zodat wij mensen niet kunnen roemen in onszelf..
Wat een evangelie.. wat een kracht.
In Gods ogen is het iets te gemakkelijk om genezing te ontvangen, en er dan niets meer mee te doen. Bij genezing van God hoort ook bekering. Lees in Handelingen de tekst waarin staat: "opdat zij zich niet bekeren en Ik hen geneze.".
De moraal: Eerst moet je God willen dienen en Jezus willen navolgen. Pas dan heb je het recht om in oprechtheid aan God om genezing te vragen!
“Is iemand krank onder u? Dat hij tot zich roepe de ouderlingen der gemeente, en dat zij over hem bidden, hem zalvende met olie in de Naam des Heeren. En het gebed des geloofs zal de zieke behouden, en de Heere zal hem oprichten, en zo hij zonden gedaan zal hebben, het zal hem vergeven worden”
Er staat veel moois in dit Bijbelboek! Ook andere onderwerpen worden duidelijk behandeld. Zo ook deze kwestie. Wat ik in dit boek ook lees is dat deze Bijbelse instructies geen steun verlenen aan de gebedsgenezingsbeweging. De zieke Christen wordt niet gezegd dat hij een speciale genezingssamenkomst moet bijwonen, of dat hij de diensten van een gebedsgenezer moet aanwenden, maar hij moet de oudsten van zijn EIGEN kerk erbij roepen.
Er staat dus ook dat het de zieke persoon is die het initiatief moet nemen om de kerkleiders erbij te halen, opdat zij voor hem zouden bidden. De nadruk ligt niet op de gebedsgenezer maar op de gebeden van (nederige, een heel belangrijke eigenschap die absoluut meewerkt om zaken idd te laten gebeuren) kerkoudsten.
Initiatief nemen en je afhankelijk opstellen kunnen dus hand in hand gaan!
Ik geloof in Goddelijke genezing. Die dus allereerst je ziel waarborgt in Hem en je zodoende veiligstelt. Maar ik geloof niet dat God altijd geneest in fysiek opzicht, en ik geloof niet dat genezing perse bij de verzoening inbegrepen is. Als dat namelijk je grootste motivatie zou zijn, dan hecht je volgens mij teveel waarde aan dit leven...
