De Heer’ is waarlijk opgestaan
Nellie van Dooijeweert | Geen reacties | 06-04-2015 | 19:58
Jullie hebben vast ook van George Vins gehoord. In de tijd van het communisme zat hij jaren lang in de gevangenis. Een integer prediker. Zijn moeder, Lydia, zat in de verwantenraad om de gezinnen te steunen waarvan de mannen waren gedood of in de gevangenis zaten. Het was Pasen, in Rusland en die Oosterse landen een heel blij gebeuren. Het wordt met vreugde gevierd, men roept het elkaar in de kerk toe: "De Heer is waarlijk opgestaan..."
George was meestal vol vertrouwen, vol hoop, maar nu zat hij zo diep in de put. Jaren zat hij al gevangen, zijn lichaam en nu ook zijn geest waren geknakt. Was God er werkelijk wel. Wist Hij wel van George af? Was Jezus echt wel opgestaan? Het stormde in zijn ziel. Radeloos was hij. Pasen, maar hij zag er niets van, ervaarde niets van dit geweldige gebeuren. Het was zwarte nacht voor deze man.
De jongeren in de gemeente zeiden plotseling tegen elkaar: "Laten we rondom de gevangenis gaan zingen." Ze wisten niet waar George zat, maar dat gaf niet, hij zou hen zeker horen en ook andere broeders zouden ze met hun gezang kunnen bereiken. George in zijn cel (en we weten hoe dat er daar aan toe ging en hoe dat was), was innerlijk verscheurd en zat in een hoek.
Maar plotseling, wat was dat? Verbaasd luisterde hij. Prachtige en blijde stemmen zongen: De Heere is waarlijk opgestaan..." Het paaslied bij uitstek! Engelen? Waren Gods engelen gekomen om hem te bemoedigen? Vol vreugde luisterde hij, diepe vreugde en vrede vervulde zijn ziel. De jongeren liepen verschillende rondjes om de gevangenis, zingend, vol blijdschap: de Heere is waarlijk opgestaan. Weg was alle twijfel, weg alle verdriet, weg alle heimwee. Jezus leeft! Ja Hij leefde! God zond deze jonge, betrokken, mensen van de gemeente, om Zijn dienstknecht een blij Paasfeest te bezorgen. Om de banden van diepe wanhoop te verbreken. Zo is de Heere, de Levende!
We hebben het voorrecht gehad om George Vins persoonlijk te ontmoeten toen hij was vrijgekocht. Er was een avond in de Laurenskerk. Onvergetelijk, zo ontroerend en zo blij. Een man, waar we jaren voor hadden gebeden te zien en hem een hand te kunnen drukken.
Het is goed om juist deze dagen voor de verdrukte kerk te bidden. Er is zoveel vijandschap, bloed, tranen, nood en dood. Gedenk aan de gevangen, als of je zelf in de gevangenis zit en bid voor elkaar...
