Rijp voor de zaligheid

Frank A. | 42 reacties | 09-03-2015 | 09:18

Ik gun iedereen de hemel -zelfs de vijanden die ik niet heb- maar wel heel in het bijzonder Franca Treur. Onlangs praken we urenlang met elkaar. De tijd vloog. Over haar boeken ging het, haar verleden en toekomst, maar vooral ook over haar (on)geloof...

Dat voorheen eenoudige vertrouwen in een Schepper Die -volgens haar nu- niet bestaat en voor de schrijfster geen realiteit meer is. De God Die zo nadrukkelijk soufleert in haar eerste boek “Dorsvloer vol confetti”; de bestseller waarmee ze definitief doorbrak en zichzelf tussen de groten der Nederlandse letterkunde plaatste.
 
Maar het is niet haar schrijverij, noch haar toegankelijke maar ook zelfverzekerde  uitstraling waar ik niet van los kom. Evenmin de gemeenschappelijke achtergrond die we hebben in opvoeding en afkomst, of onze passies. Nee, het was de gespreksstof waarin het ging over de God van haar jeugd. Over het Boek, de Bijbel. Een op schrift gestelde bundeling aan overleveringen waarvan Franca sinds haar studie aan de universiteit van Leiden vindt dat ze ongeloofwaardig zijn en grotendeels gecopieerd van verhalen uit de antieke geschiedenis.

De hyperintelligente Franca is los van God. En toch... Soms schieten haar Bijbelteksten te binnen. Zo maar. Soms neuriet ze een Psalm. Zo maar. Soms denkt ze aan de gesprekken met haar bekeerde oma. Zo maar... ondanks de aangename alternatieven die ze voor zichzelf heeft gecreëerd in het hier en nu en die voor haar het leven de moeite waard maken.
 
Op het moment dat ik sprak over mijn geloofszekerheid en het eeuwige leven, spitste ze haar oren. Hoe kun je dat weten dan? En wat als het toch niet waar blijkt te zijn? Ik gaf het verkeerde antwoord. Te filosofisch, want het geloof is geen verzekering van Achmea, maar een zeker weten en een vast vertrouwen dat Jezus Christus zondaren zaligt, zonder enige verdienste van onze kant. En... geloven als een kind dat God een Beloner is dergenen die Hem zoeken.
 
Het zijn niet de wereldse geneugten en uitspattingen die een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op dit prettig ogende Zeeuwse talent. Die boeien haar niet zoveel. Maar wetenschap en vergaarde kennis van de zeer begaafde schrijfster zelf blokkeren (nog) haar weg naar het eeuwige leven.
 
Franca is los van God, maar de Schepper die ‘niet bestaat’ laat de creator van ‘Dorsvloer’ wonderlijk genoeg niet los. Want Hij is getrouw aan Zijn verbond, ook met haar. Ook al gelooft ze er niets van. Franca is rijp voor de zaligheid. Ze weet het alleen zelf (nog) niet.