Kerstoecumene
Buitenman | 5 reacties | 27-12-2014 | 09:37
De kerk was vol op deze Kerstzangavond. Geen wonder, het was een dienst met de twee kerkelijke gemeenten van het dorp gezamenlijk. Leden uit de kerk die men tot de ‘refo’bevolkingsgroep rekent en leden van de PKN-gemeente waren samengestroomd om te zingen over de geboorte van hun Heiland. Muziek gaf de toon aan, van de plaatselijke brassband tot en met het meisjesmuziekgroepje, van de ijle stemmetjes van het kinderkoor tot aan het gezamenlijk gezongen “Ere zij God” op het eind.
Het was fantastisch, niet alleen wat betreft de muziek. Het samenzijn was dat ook. De leden van de bevindelijk gereformeerde kerkformatie waren vermoedelijk in de meerderheid. Van voren zat een amper kerkelijke hervormde, een elk jaar aanwezige fan van de brassband. Halverwege zag ik een gereformeerd echtpaar, afstammend van steile Kuyperianen. Links naast hen een vrouw uit een oude hervormde familie. En die man daar - wat deed die nu? O ja, die moest dan wel evangelisch zijn. Wat fantastisch om zo allemaal samen de Heer’ te prijzen.
De zondag tevoren was 5 kilometer verderop in een andere PKN-gemeente in de dienst gebeden voor een ernstig ziek kind uit de bevindelijke gemeente hier. Kerkgrenzen - ze waren voor de meeste, of misschien wel alle hier verzamelde mensen overkomelijk en relatief. Het was zoals het ooit was geweest, zoals het bedoeld is en zoals het ooit zal zijn.
‘Zoals het ooit zal zijn’ - daarover had die zondag tevoren in dat andere dorp de PKN-predikant zijn preek gehouden. Nee, een Bonder was hij niet. Hij was niet voor 100 procent bij een richting in te delen - hij zou smakelijk gelachen hebben wanneer iemand dat zou suggereren en in deze streek was dat trouwens ook niet zo de gewoonte.
De preek was echter voor de volle 100 procent gegrond in de Schrift, zeer radicaal van inhoud, in sterke mate gereformeerd -God werkt al vóór wij erom bidden was een terugkerend thema- en bijzonder troostvol en toegespitst op het persoonlijke leven. Vrijzinnigen zouden zich eraan geërgerd hebben, Kuyperianen en Kerstenianen misschien overigens ook wel op sommige punten.
Maar een goede dienst was het absoluut. Er had ook iets in doorgeklonken van ‘oecumene’ - de vrouw die vroeg om het gebed voor het ernstig zieke kind had dat woord schuchter gestameld. En nu deden wij dat hier nog eens over. Niet dunnetjes, maar dik. Er waren veel opgetogen gezichten. En het klonk uit honderden jonge en oude kelen het dorp in:
Stille nacht, heilige nacht!
Vreed' en heil wordt gebracht
aan een wereld, verloren in schuld;
Gods belofte wordt heerlijk vervuld.
Amen, Gode zij eer!
Dan worden er geen discussies gevoerd gelukkig.
Trouwens (ietwat offtopic overigens..) het gevaar van discussies is dat je de ander probeert te overtuigen van jouw waarheid. Ofwel de ander heeft het mis. Een gesprek kan goed gaan als je de ander deelgenoot maakt van de waarde van jouw standpunt, de waarde die dat standpunt tenminste voor jou heeft. Wat jij als waar aanneemt kan heel goed waar zijn. Maar een ander standpunt kan net zo goed waar zijn. Het is niet altijd zwart of wit. In de hoofdzaken (de Godheid van Jezus etc) wel, maar in de rest, de bijzaken dus, kunnen heel goed meerdere waarheden naast elkaar bestaan.
