Eeuwenlang bidden

Buitenman | 1 reactie | 25-11-2014 | 11:16

Hij zette me wel op m’n nummer, die Amsterdamse vriend. We hadden het over de verschillende manieren waarop we tot geloof waren gekomen. Dat verschil was huizenhoog. Hij was van huis uit rooms-katholiek, zoals zoveel Amsterdammers, maar dat had in de praktijk weinig voorgesteld.

Op de Amsterdamse sociale academie had hij in de jaren zeventig, zoals zoveel jongelui die aan dat kwalijke instituut hadden gestudeerd, geleerd om alles te doen wat God verboden had, zoals hij dat zelf achteraf zei. Toen had hij een keer, zomaar op straat, het vriendelijke gezicht van Jezus gezien – een visioen, helder en duidelijk. Dat was het begin van zijn omkeer geweest en sindsdien was hij aangesloten bij een evangelische gemeente. Vriendelijke broeders en zusters in Christus hadden hem begeleid op de weg ten leven en nu had hij zelf ook anderen bij de Verlosser van de wereld gebracht, op de knieën.
 
Gelukkig had ik dat allemaal niet meegemaakt. Dat vond ook hij voor mij een geluk, want zo’n verleden kan je mogelijkheden sterk beperken, zoals hij weleens uiteenzette. Nee, ik had een heel ander verhaal. Een omgeving die veel orthodoxer christelijk was dan Amsterdam. Families van mensen die al eeuwen, letterlijk, elke zondag naar de kerk gingen. Er waren zelfs getuigenissen bewaard over voorvaderen in de late achttiende eeuw, vrome mensen.
 
Ja, zei ik. Waar dat nu aan ligt, zo’n lange doorgaande lijn? En ik begon weer over bepaalde regio’s van ons land, over orthodoxe traditie en zo. Toen viel mijn vriend me in de rede. Ik denk dat het iets anders is, zei hij. Ik denk dat die ouders steeds hebben gebeden voor hun kinderen. Denk je ook niet?
 
Ja, dat moest wel zo zijn. Ik had het belangrijkste vergeten. De eeuwen door moeten de Buitenmannen en hun echtgenotes hun kinderen hebben opgedragen in gebed. En zij niet alleen. Miljoenen gebeden omwolken Gods troon en zullen dat doen tot het eind der tijden. Ook u, lezer, bidt natuurlijk mee.
 
Amen. Lofprijzing. Amen.