Gewone radicaliteit

Buitenman | 5 reacties | 18-06-2014 | 08:10

“Het woord radicaliteit verbinden wij vaak met uitzonderlijke voorbeelden. Iemand die alles verlaat en naar een ver land trekt om iets heel moois te doen. Of podiumfiguren die volle zalen toespreken. Ja, dat kan. Maar het Messias-syndroom ligt gauw op de loer: God moet het wel door mij doen... Kijk naar mijn passie, mijn gaven en talenten, mijn bijzondere roeping."

“Tegelijk zien wij veel zogenaamd radicale bewegingen en helden op hun snufferd vallen. God lijkt dat niet te willen voorkomen, misschien wel om ons te leren wat gewone radicaliteit betekent: niet anders dan recht te doen en ootmoedig te wandelen met uw God (Micha 6:8). Radicaal gehoorzaam zijn aan wat God hier en nu in het gewone leven van mij vraagt.”
 
“Gewone radicaliteit is niet fanatiek, niet fundamentalistisch. Geen angst. Geen zelfrechtvaardiging of zelfverheerlijking. Hier raken we aan het geheim van Jezus: Hij weigert de geestelijke held uit te hangen bij de verzoeking in de woestijn. Hij verbiedt de leerlingen om het uit te roepen dat Hij de Messias is. Hij vraagt zijn vader de beker te laten voorbijgaan… Hierin is zelfs Jezus de gewone held, de verborgen heilige.”
 
“Als ik terugkijk naar de gewone helden en de verborgen heiligen die in mijn leven een rol hebben gespeeld, dan zijn dat bijna altijd mensen die over een langere periode hun leven lieten zien. Niet zozeer wat ze hebben gezegd, maar hun houding, hun ogen, hun betrouwbaarheid… Eigenlijk is dat ook een van de redenen waarom ik de gewone radicaliteit van de plaatselijke gemeente zoek. Onbevangen geven, delen en leren. Met een lange adem. Door de jaren. Samen met die massa gewone helden en verborgen heiligen.”
 
Overgenomen uit het artikel “Gewone helden, verborgen heiligen”, door Otto de Bruijne, in “De Oogst”, het maandblad van de vereniging “Tot heil des Volks”, jaargang 77, nr. 902, mei 2014.