De helse weg van Grace
SMS | 7 reacties | 19-09-2012 | 12:50
Ik heb het niet zo op al die boekjes met persoonlijke bekeringsgeschiedenissen en allerhande ellende. Ondanks raakvlakken die er ongetwijfeld zijn, is namelijk ieder mens uniek. En ook hierin toont zich onze hemelse Vader een Creator op eenzame Hoogte. Al die miljarden schepsels met een eigen identiteit en denkproces. Tweelingen die een vrijwel identiek uiterlijk hebben zijn volstrekt homo sapiens; enig in psyche. Hoe wonderlijk heeft onze Schepper dat zo bedacht en zo gemaakt.
Mede daarom hou ik niet zo van al die schrijfsels van mensen die zonodig hun bekeringsweg of hun hoogte en dieptepunten met ons moeten delen en waarbij hun eigen naam op de cover vooral niet mag ontbreken. Gods Geest waait namelijk waarheen Hij wil en Hij gebruikt daarbij de persoonlijkheid en mogelijkheden van mensen die Hij daar Zelf in heeft gelegd. Dat maakt ook iedere gelovige uniek. God zij dank.
Toch laat één piepklein boekje mij niet los. "Burn-out en zo", heet het. Wie dit geschreven heeft is niet duidelijk. Ik ga er vanuit dat het een dame is. Het pseudoniem luid namelijk Grace en de inhoud ademt vrouwelijke woordjes. Het gaat over -en dat is ook de ondertitel- leven met hoop en vrees. De hoofdpersoon beschrijft in zo'n 30 korte hoofdstukken haar leven met een burnout en een psychische depressie. Brokstukken van een angstige en helse weg rijgen zich aaneen tot een heldere climax: het Soli Deo Gloria.
De bedoeling van dit dunne en handzame boekje is om mensen in een soortgelijke situatie een straaltje licht te geven en hoop te bieden. Ik heb het in één adem en binnen een half uur uit gelezen. Iemand met een burnout zal er langer over doen. En dat is ook de bedoeling: steeds een kort hoofdstuk van slechts enkele regels als concentratie en energie ontbreken.
Van duisternis, grauwheid, uitzichtloosheid, angsten tot troost, lichtpuntjes en uiteindelijk genezing en verlossing die alleen in Jezus Naam te vinden is. Deze Heere maakt immers alle dingen nieuw. Zo ook het leven van Grace.
En daarom "Burn-out en zo" (uitg. Groen) van harte aanbevolen.
Ik zie niet in wat daar verkeerd aan is om te getuigen van het Werk van God in een mensenhart kan doen.
De "ik" persoon kan op de voorgrond treden, zoals: En toen heb ik dit meegemaakt en voelde ik dit en ervaarde dit en ging mij zo gedragen.
Of mensen die het lezen gebruiken het als voorbeeld hoe hun eigen weg tot Jezus eruit hoort te zien en denken dat ze een bepaald onderdeel van het boekje nog niet hebben meegemaakt en het dus wel niet echt zou zijn.
En natuurlijk zijn er ook hele goede boekjes.
Dat er gevaren aan zitten is misschien zo voor mensen die de Bijbel nog niet goed kennen, of nog steeds twijfelen of ze wel bekeerd zijn.
Als ik de psalmen lees dan kom ik heel vaak het woordje ik tegen, dit maak ik mee, dit voelde ik, dit ervaar ik, is het niet zo dat als wij deze psalmen lezen, wij ons daar in de plaats stellen, en alles beamen wat er wordt geschreven.
Zijn de psalmen niet een voorbeeld hóe te praten over God en hoe te getuigen, en zelfs te zingen.
Overigens hoor je als gelovige die de Heer kent, heel duidelijk wanneer een getuigenis vals is en niet klopt, je hoort duidelijk of God geëerd wordt of dat de mens centraal staat, dat wil ik zeker niet ontkennen, maar we moeten niet alles generaliseren. Het is onze opdracht te getuigen!
Hoe moet je getuigen als je niet kan vertellen wat Hij heeft gedaan in je leven? Daar ben ik wel benieuwt naar.
Daarnaast bestaat inderdaad het gevaar, zoals dkw al aangeeft, dat de hoofdpersoon in zo'n bekeringsgeschiedenis een soort heiligenstatus krijgt en Christus en het werk van de Heilige Geest op de tweede plek komen. Bij de bekeringsgeschiedenissen in de Bijbel zie je dat de persoon zelf nauwelijks een rol van betekenis speelt in het verhaal, maar Christus altijd centraal staat.
Maar ik ben heel blij dat allerlei verschillende bekeringsverhalen wél in de Bijbel staan en behoorlijk wat.
Deze gingen ook naar hun dorp en familie om te vertellen wat De Heer aan hen had gedaan.
Ik geloof dat we elkaar wel begrijpen, en inderdaad een bekeringsweg is altijd persoonsgebonden, elke evenwichtige gelovige weet dat, en anders wordt deze wel geholpen door zijn broeders of zusters.
Er zijn genoeg gelovigen die verzekerd zijn van hun geloof, en die nooit een precies moment van bekering kunnen vertellen, en hebben daar ook vrede mee.
Maar ik denk dat sms het over de burn-out wil hebben.?!
