Verstokt hart

Laatst hoorde ik een preek over de geschiedenis bij de Rode Zee. Er staat dat de Heere het hart van Farao had verstokt. De dominee zei toen dat dit nog kan gebeuren als mensen maar steeds doorzondigen. Terwijl hij dat zei bedacht ik dat ik daar soms ook helemaal niet bang voor ben. Mijn hart kan vaak zo duister zijn. Ooit wist ik zeker dat ik bekeerd was, maar als ik nu bid dan voelt het voor mezelf niet meer zo oprecht als eerst. Ik voel me geestelijk dood.

Wellicht komt dit doordat ik met een bepaalde zonde niet kan breken. Telkens als God mij weer naar Zich toetrekt, wordt de zonde mij te sterk en voelt het alsof God meteen de rug weer naar me toe heeft gekeerd. Kan er een moment komen waarop God mijn hart ook zal verharden doordat ik hardnekkig doorzondig? Hoe kan het dat ik zo ver ben afgedwaald zelfs na ontvangen genade? Wat moet ik doen? Ik kan zelf niet zorgen dat ik weer meer ga geloven, en ik bid daar al maanden voor. Mijn zicht op Jezus is kwijt door mijn eigen schuld. 

Een zoekende jongere.

Steeds doorzondigen... Een aangrijpende zaak! Hoe durven we? Dan wordt het donker vanbinnen: “Mijn hart kan vaak zo duister zijn.” We overschrijden de grens van de dood: “Ik voel me geestelijk dood.” ...een bepaalde zonde...; een ‘boezemzonde’, een macht die ons te sterk is: “...met een bepaalde zonde niet kan breken”. Niet kan. Wel wil: “...wordt de zonde mij te sterk.” Machteloos en moedeloos.

Je bent in een ellendige toestand, maar in goed gezelschap. Sinds enige tijd ben ik aan het lezen in een Bijbelverklaring van Charles Hodge over de brief van Paulus aan de Romeinen. Vanmorgen was ik toe aan hoofdstuk 7, waar hij in vers 23 klaagt: “Maar ik zie een andere wet in mijn leden, welke strijdt tegen de wet van mijn gemoed, en mij gevangen neemt onder de wet der zonde, die in mijn leden is.” En in vers breekt hij uit in de roep: “Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood?”

Zou God jouw hart verharden, zodat jij hardnekkig doorzondigt? Het is verdiend. Ik ben het waardig, duizend keren al. Hij deed het bij mij nog niet. Onbegrijpelijk. Daarom durf ik voor jou, onbekende vraagsteller, te hopen dat de Heere het ook bij jou niet doet.

Je vraagt: “Hoe kan het dat ik zo ver ben afgedwaald zelfs na ontvangen genade?” Het antwoord op deze vraag –als ze een vraag was om informatie– zou niet zo moeilijk zijn: zo ben jij (als je niet anders bent dan ik, tenminste). Maar in de vraag hoor ik een uitroep: “O, hoe is het toch mogelijk?!” Het is toch onvoorstelbaar – als je genade geproefd hebt; als je de liefde van God ontving; als je de Zaligmaker mocht leren kennen; als je Hem hartstochtelijk liefhebt en als je al je zonden, ook je meest geliefkoosde zonde, haatte/haat, o, hoe kan het dan toch dat je zo ver afdwaalt?

Je bent ver weg. Davids gebed beveel ik je aan: “Ik heb gedwaald als een verloren schaap; zoek Uw knecht, want Uw geboden heb ik niet vergeten.”

Je vraagt wat je moet doen en je belijdt –als het geen dooddoener is... – dat je zelf er niet voor kunt zorgen dat je gaat geloven. Jezus geeft jou het antwoord in vers 28 van Mattheüs 11. 

Ds. W. Pieters

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Pieters

• Geboortedatum:
  27-06-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Elspeet
• Status:
  Actief

260 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven