Vraag
Aan een Ger. Gem.-dominee. Sinds een poos ben ik depressief en krijg hier hulp voor. Soms is het zo heftig dat ik ‘rust’ wil en verlang ik naar de hemel waar geen pijn en verdriet meer zal zijn. Ik twijfel nog zo of God in mij bezig is. Hij kan door mijn kruis mij immers een weg leren. Soms is God zo dichtbij en is het zo heerlijk om Zijn naam te loven en te ‘voelen’ dat ik misschien wel bij Hem mag wonen. Tijdens het avondmaal een poos geleden hoorde ik een stem die zei: “Je hoort bij de schare die niemand tellen kan.” En ik wilde zo graag aan het avondmaal, maar kon niet; ik heb nog geen belijdenis gedaan.
Op de momenten als ik depressief ben voel ik God nergens terwijl ik weet dat Hij altijd alles hoort en ziet. Ik ben dan boos op God, of bid en Bijbel lees ik weer een week slecht. Zou een echt kind van God ook zo zijn? Als ik kijk naar David wel, maar we leven nu in een andere tijd. En zou een kind van God wel zo over de dood denken? Sommige momenten is het zo stil en leeg in mijn hart, God is dan ook zo ver weg. En dan is Hij weer dichtbij. Was dat altijd maar zo!
Een 17-jarige.
Antwoord
Beste vraagstel(ler)(ster),
Het is een goede zaak met geestelijke dingen bezig te zijn. Dat we beseffen buiten de Heere geen ware rust te zullen vinden. Dat depressiviteit daarop een negatieve invloed heeft, is bekend. Door een donkere bril is alles donker.
Maar waar ik met nadruk op wil wijzen is dat we geen rust zullen kunnen vinden buiten de geloofskennis van de Heere Jezus. Het leven bij een gevoelige tegenwoordigheid van de Heere mag aangenaam zijn, maar de geloofskennis van Christus brengt gegronde hoop op - en een zekere verwachting van de zaligheid.
Zoek die genade te verkrijgen waar Hij Zelf toe nodigt: "Al wie tot Mij komt zal ik geenszins uitwerpen."
Hartelijke groeten,
ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Stel je vertrouwen op de Heer, Hij zal naar je luisteren. Maar blijf ook praten met je ouders, je familie en vrienden. Want ondanks je wanhoop ben je nooit alleen. Je leeft ook voor God en je naasten. Het eerste en tweede gebod.
En ga in overleg met je psycholoog kijken of je een antidepressivum kunt krijgen. Het zal je lijden verzachten. En dan kijk je weer heel anders tegen het leven aan. Een antidepressivum werkt slechts in 75% vd gevallen. Het kan dus treffen dat je verschillende middelen moet proberen. Maar zet door.
Ik ben een 50 jarige man. En heb heel lang geworsteld met depressies. Ik ben gereformeerd opgevoed, jaren atheist geweest maar wedergeboren begin ik langzaam te snappen wat God's werk is met de mens. Dat is niet altijd makkelijk maar de troost is dat we al gered zijn.
Ga met God door Christus.
Met vriendelijke groet,
Wob Tabak
