Agape-liefde bij Leviraatshuwelijk

Dominee Arkeraats, bedankt voor het antwoord op vraag. Het was niet mijn vraag, maar ik heb er wel een vraag door gekregen. Als zo'n ongehuwde man dan moest trouwen met de vrouw van zijn overleden broer, dan moest hij die vrouw dus noodgedwongen liefhebben. Ik kan me zo voorstellen dat het behoorlijk akelig lijkt om te trouwen, met alles één te zijn en die vrouw dan volkomen lief te komen met de agape-liefde, terwijl je dat eigenlijk niet kan. Of kun je jezelf dwingen om van iemand te houden? Mijn tweede vraag is: die agape-liefde vind ik heel moeilijk, om echt de ander z’n belang boven mijn belang te zetten. Als ik een man zou krijgen en daadwerkelijk tot een trouwen kom, denk ik dat ik vastloop, omdat ik niet de agape-liefde voor de ander heb. Bij mijn vorige relatie liep dat ook stuk. Of kan ik mezelf dwingen/pushen om echt onvoorwaardelijk van iemand te houden?

Allereerst bedankt voor je reactie op mijn vorige antwoord.  Soms blijkt de ene vraag de andere uit te lokken. Graag probeer ik ook hierop een antwoord te geven.

Het is vanuit onze belevingswereld wel te begrijpen dat we het maar vreemd vinden dat iemand ‘verplicht’ was, met de weduwe van zijn overleden broer een huwelijk aan te gaan. Hoe kunnen ze dan echt van elkaar gaan houden? Wij beleven de dingen heel anders! Een jongen vraagt doorgaans een meisje en op die vraag kan ze in alle vrijheid "ja" of "nee" zeggen.

En dan denk je niet alleen aan dat leviraatshuwelijk. Een ‘eerste’ relatie werd soms ook door tussenkomst van anderen tot stand gebracht. Denk maar aan Eliezer, die meewerkte aan het huwelijk van Izaäk en Rebecca. Daarin nam Izaäk geen enkel initiatief.

We leren hieruit dat elke cultuur weer zijn eigen gewoonten kent. In de bijbelse tijd was de inbreng van de ouders groot, ook als het ging om de huwelijkskeuze. Dat vloeide voort uit de gedachte dat de verschillende generaties heel erg op elkaar betrokken waren. Dit werd niet negatief ervaren.

In zo’n levensbesef werd een leviraatshuwelijk anders ervaren dan wij dat zouden doen. Er was eigenlijk geen gedachte dat men verplicht was met iemand te trouwen en men daardoor ‘gedwongen’ werd die ander lief te hebben. We moeten niet vergeten dat dit huwelijk zijn oorzaak vond in het diepe levensleed dat een weduwe te verwerken kreeg. En natuurlijk was die zwager, die haar ten huwelijk zou nemen niet verliefd, zoals een jong stel dat verkering krijgt dat beleeft. Maar de praktijk leerde dat zo’n relatie toch tot diepe liefde kon leiden. Kijk maar naar Boaz en Ruth. Je zou kunnen zeggen: de volgorde was anders, maar dat behoefde niet te betekenen dat er alleen sprake was van een ‘verplichte’ liefde.

Het was wel ánders. Misschien van het begin af wel dieper, vergeleken met de prille verliefdheid van een jong stel. Ik meen, dat ik het zo mag zeggen, zo’n huwelijk dat door het gebod van de Heere tot stand kwam,  werd  door Hem óók gezegend met oprechte huwelijksliefde.

Maar dan dat andere, dat je noemt. Je meent, dat je niet de "agape-liefde" hebt voor iemand anders. En die is toch écht nodig! Anders loopt een relatie inderdaad stuk. En dan stel je jezelf de vraag: moet ik mezelf dan pushen/dwingen, van iemand te houden? Maar eerlijk gezegd: zo werkt het niet. Als je denkt, dat je jezelf moet dwingen, begin je aan de verkeerde kant. Dat is te krampachtig. Mag ik het positief zeggen: als het goed is, is dat helemaal niet aan de orde. Als je hartelijk van elkaar houdt, gaat dat vanzelf. Dan is het niet krampachtig, maar spontaan.

Daarmee wil ik je vraag niet versimpelen. Negatieve ervaringen op je levensweg of bepaalde kanten van je belevingswereld of je karakter kunnen zulke voorstellingen veroorzaken. En dan is het goed bij iemand die deskundig is hulp te zoeken.

Veel zegen van de Heere hierbij toegewenst!

Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven