Nog geen verkering gehad

Ik ben 23 jaar, niet eerder verkering gehad, maar wel enkele verliefdheden: van mijn kant (en dat het van de jongen zijn kant niets was/werd) en andersom. Nu zijn er verschillende vriend(inn)en en nichten/neven in mijn omgeving van mijn leeftijd die verkering hebben, gaan verloven, gaan trouwen en kinderen krijgen! Ik ben altijd erg blij voor ze en geniet van hun blijdschap! Alleen doet het me ook af en toe pijn: vooral als thuis door mijn ouders er wat van gezegd wordt dat ik nog geen vriend heb. En soms als ik mijn emoties echt toelaat, ervaar ik het ook als heel moeilijk dat ik nog geen vriend heb...hoewel ik er lang niet altijd behoefte aan heb. Nu denk ik niet dat je verliefdheid/liefde kunt dwingen, wel kun je je op plaatsen begeven waar jongeren zijn van mijn leeftijd en ik sta open voor vriendschappen. Maar ondanks dit, gebeurt er niets...wat betreft de vriendschap. Maar mijn vader reageert wel steeds, je moet eens naar je zelf kijken, nog geen vriend etc.! Dat is dan heel lastig... Hoe kan ik met dit alles het beste omgaan?

Beste vraagsteller,

Je vraag gaat niet zozeer over een of andere vriendschap, maar over de houding van je vader, als ik je goed begrijp. En dat is een lastige!

Zal ik me eerst maar tot je vader richten? “Beste vader: uw dochter is een mooie, volwassen en zelfstandige vrouw geworden, die haar eigen keuzes maakt! Blijkbaar heeft zij nog niet zo’n behoefte aan verkering of trouwen als u van haar verwacht, maar kan zij volop genieten van het geluk van even jonge (!) vriendinnen of familieleden. Wat een geweldige meid is dat, vader! Maak haar niet tot een teleurgestelde dochter, die bittere gevoelens omtrent u kan gaan ontwikkelen! Steun haar: dát verdient zij! Zij staat immers wel open voor vriendschappen, maar heeft gewoon ‘de ware’ nog niet ontmoet!”

Beste meid, verliefdheid kun je inderdaad niet dwingen! Je bent nog jong met je 23 levensjaren, zelfs al trouwen al je vriendinnen op deze leeftijd! Laat je niets wijsmaken en wees blij met je fijne gevoelens voor anderen: het is een mooie eigenschap als je een ander zijn/haar geluk gunt. En als je daarbij open blijft staan voor diegene die je pad kruist ben je een gelukkig mens, toch?! Natuurlijk mag je daarbij blijven verlangen naar het ontmoeten van een speciaal iemand, en zelfs mag je verdrietig zijn over het feit dát je (nog) geen verkering hebt.

Ik wens je alle goeds toe,
Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven