Ik ben een meid van 17. Ik ben in 2006 in Egypte geweest en heb daar een jongen ...

Ds. A. Th. van Olst | Geen reacties | 18-07-2007| 00:00

Ik ben een meid van 17. Ik ben in 2006 in Egypte geweest en heb daar een jongen van 22 leren kennen. Ik had op dat moment een vriend, dus er is niks gebeurd maar we hebben wel heel erg veel met elkaar gepraat het was heel speciaal; iets wat ik niet eerder had gevoeld. Maar ik liep er voor weg omdat ik een vriend had en het allemaal zo vertrouwd was. Ik werd steeds minder verliefd op mijn vriend en had nog steeds heel erg veel contact met de jongen uit Egypte (hij had één keer in de maand elf dagen vakantie). We konden dag en nacht msn’en. Ik heb op een gegeven moment mijn vriend moeten verlaten omdat ik niet bij hem kon blijven. Ik had gevoelens voor iemand anders. Ik heb hierover ook heel erg veel met deze jongen uit Egypte gepraat. Ik wist dat deze jongen heel erg verliefd op mij was. Ik wou het lange tijd niet geloven omdat ik erg onzeker kan zijn. Maar hij liet het zo duidelijk merken en eigenlijk wist ik diep in mijn hart dat ik ook verliefd was op hem. Ik heb het hem verteld en daardoor werden onze gesprekken steeds serieuzer. Ik had geen foto van hem, alleen herinneringen. Acht maanden zonder foto, zonder aandenken ben ik verliefd op hem geweest. Toen heeft ie foto's en filmpjes voor mij gemaakt op zijn telefoon. Ik wist toen helemaal zeker: ik ben totaal verliefd op deze jongen. Maar het probleem is: hij is moslim en ik ben christen. Hij zegt dat moslims en christenen met elkaar kunnen leven, maar ik heb gezegd dat het voor mij zo'n groot verschil is, dat ik niet weet of dat wel kan. Hij zegt dat hij mij niet naar een ander geloof wil toetrekken. Dat hij met mij mee gaat naar de kerk. Dat hij bij mij is met christelijke feestdagen en dat ik dat niet bij hem hoef te doen bij moslimfeestdagen omdat hij weet dat ik dat niet wil. Ik weet niet wat ik moet doen. Het is wel heel erg serieus. Hij denkt aan trouwen en hij vertelt aan mij hoe hij het wil gaan aanpakken. Omdat hij natuurlijk in een ander land woont hij heeft alles voor mij over. Ik ben nog niet zo ver met denken, omdat ik met zoveel vragen zit ik lig elke avond in mijn bed te huilen omdat ik het allemaal niet meer weet. Liefs, een hopeloos meisje.

Beste vragenstelster!

Hartelijk dank ervoor dat je deze vraag zo open stelt. Moedig vind ik dat. Je stelt je open voor advies. Je zult ook wat moed nodig hebben om verder te lezen, en dit antwoord te verwerken.

Jouw situatie is heel bijzonder. Een jongen van 22 in Egypte. Je bent zo ondersteboven van hem geraakt dat je eerdere verkering ervan uitgegaan is. Je signaleert wel een probleem: hij is moslim, en kan dát wel goed gaan...? Een heel unieke situatie dus. En toch zitten er ook veel punten in jouw verhaal die herkenbaar zijn voor veel andere mensen. Het gebeurt vaker: iemand heeft verkering en het gaat goed, hij of zij is er blij mee, houdt echt van de ander. En dan komt er een ander in beeld. En je ontdekt gevoelens bij je die je nog nooit eerder hebt ontdekt. Je dácht dat je verliefd was, maar dát is pas liefde, dát voelt heel anders.

Soms is het mooi dat dit gebeurt. Je ontdekt dat er eigenlijk niet zo heel veel basis was voor je eerdere verkering, en het gaat uit. Want je hebt nu pas ontdekt dat liefde toch wel dieper gaat. Zo gebeurt het wel dat een verkering uit gaat, terwijl je toch geen verkering krijgt met diegene die zoveel gevoelens in je wakker riep. Niet fijn, wel leerzaam. Maar soms loopt het wel uit op een nieuwe verkering.

Toch zit er ook een andere kant aan. Als ik je vraag lees, begrijp ik eruit dat deze verliefdheid je helemaal overkomen is. Je bent er zelf van onder de indruk: “acht maanden zonder foto, zonder aandenken, ben ik verliefd op hem geweest.” En eerlijk is eerlijk: verliefdheid overkomt je toch ook! Je wordt er door overvallen. Jíj hebt het niet georganiseerd, gezocht, maar het gebéurde gewoon. Maar dit is niet het hele verhaal. Sterker nog: het is nog maar het begin. Want verliefdheid overkomt je: goed. Maar liefde niet. Als je verliefde gevoelens hebt, ben je er nog steeds helemaal zelf bij. Je houdt je verstand, je houdt je verantwoordelijkheid. Je kunt met verliefdheid alleen niet af. Je moet eerlijk onder ogen zien of je echt bij elkaar past, of je samen door het leven kunt en wilt, of je samen kinderen zou willen krijgen en opvoeden, enzovoort.

Het kan zijn dat je verliefd wordt op iemand, waarvan je weet dat het niets worden kan. Dat is heel moeilijk, want je schuift je gevoelens niet zomaar aan de kant. Je verliefdheid is een eerlijke zaak. Maar wat je er vervolgens mee doet, is wel heel belangrijk. Je kan en mag grote beslissingen niet alleen op grond van je gevoelens nemen, maar je verstand moet ook meedoen. En ik denk dat het verstand zelfs voorop moet gaan.

Nu even heel concreet: een relatie met deze jongen raad ik je dringend af. De belangrijkste reden geef jezelf aan: hij is moslim en jij christen. Ik heb natuurlijk zijn beloften allemaal gelezen. Deze jongen is heel welwillend. Hij belooft je alle ruimte te geven. Ik ken best wat voorbeelden van mannen die dat beloofden, maar die zich niet aan hun belofte hielden. Maar laten we ervan uitgaan dat deze jongen het echt en oprecht meent. Maar dan nog is hij moslim en vanuit zijn cultuur en geloof zal hij maar heel moeilijk zijn beloften kunnen houden. En nu nog een stap verder: als christen kán en mág je hier niet eens aan beginnen, omdat in de Bijbel duidelijk staat dat je geen juk moet aangaan met een ongelovige (2 Kor. 6:14). Want als je in je hart christen bent, dan kun je in zo’n huwelijk je diepste verlangens niet met elkaar delen. En kinderen opvoeden? Hoe kun je het ooit eens worden over de lijn van de godsdienstige opvoeding?

Maar wat moet je dan met je gevoelens van liefde? Ik wil deze gevoelens heel serieus nemen, en dat mag je dan zelf ook doen. En toch wijs ik nog een keer op je eigen verantwoordelijkheid. Jij hebt bewust het verliefde gevoel vastgehouden toen je uit Egypte kwam, doordat je contact bleef houden. Zo heb je de verliefdheid gevoed. Maar verliefdheid mag en hoeft niet de baas over jezelf te zijn. Als je eerlijk onder ogen ziet dat een relatie van liefde en trouw op het fundament van het christelijk geloof niet mogelijk is, en volgens mij is dat glashelder, dan moet je je verliefdheid afbouwen.

Kan dat? Jazeker! Drie dingen zijn belangrijk: je gevoel, je wil en je verstand. Je gevoel zegt: ga verder en bouw aan een relatie. Je verstand zegt: dit kan eigenlijk niet. Vroeg of laat loopt dit vast. En het kan beter nu vastlopen dan nadat je gebouwd hebt aan een relatie. En dan je wil: volgt je wil je gevoel of je verstand?

Zet het eens goed voor jezelf op een rij. Wat is mijn gevoel. Wat zegt mijn verstand (eerlijk zijn, want je gevoel wil je verstand nog wel eens het zwijgen opleggen!)? En wat wil ik nu? Op het moment dat je de verliefdheid af wil bouwen, kan dat ook. Door geen contact meer met elkaar te onderhouden, zal uiteindelijk langzamerhand de verliefdheid overgaan. Want ook verliefdheid leeft op voeding. En daar ben je zelf bij. Dat kost moeite en pijn. Maar je wint er veel mee!

En het kan zijn dat je toch het gevoel overhoudt: bij deze jongen heb ik iets gevoeld van liefde, en dat gevoel raak ik nooit meer kwijt. Misschien ís dat zo. Waarschijnlijk was het ook goed dat je vorige verkering uitging, en dat je nu hebt geleerd wat echte verliefdheid is. Maar wie zegt dat dit niet nog een keer kan gebeuren? Zou je daar de Heere ook niet om kunnen bidden? Probeer ervoor op te passen dat je een nieuwe relatie (op termijn) niet in de weg gaat staan. Want je kunt je zo eenzijdig op deze jongen richten, en straks ook terugdenken aan de gevoelens voor deze jongen, dat je jezelf totaal afsluit voor andere jongens en ze voortdurend vergelijkt met deze Egyptische jongen. Dan neem je jezelf veel af.

Over verliefdheid en liefde nog wat anders. Men zegt wel eens: Liefde maakt blind. Verander dat eens in het volgende: Verliefdheid maakt blind, maar liefde maakt super scherp ziend. Als verliefdheid overgaat in liefde dan raak je het idealisme van de volmaakte partner een beetje kwijt. Je kijkt reëler: de ander is niet perfect. Maar de liefde houdt van de ander, respecteert de ander met al zijn of haar gebreken. Ik weet dat ik niet de perfecte vrouw heb (al is ze een stuk perfecter dan ik), maar ik hou van haar.

En stel nu eens dat ik op een zeker moment iemand tegenkom waar ik verliefde gevoelens voor voel? Dat overkomt je toch? Het is een gekke gedachte dat dat die mogelijkheid opeens niet meer bestaat als je getrouwd bent. Wat moet ik dan doen? Als christelijke man is het mijn plicht (ik heb het God beloofd!) die eventuele verliefde gevoelens geen voeding te geven en te bouwen aan mijn huwelijk. De liefde tussen mij en mijn vrouw moet ik voeding geven: door tijd en aandacht aan elkaar te besteden, enzovoort.

Waarom schrijf ik dit? Om te laten zien dat je nooit je verantwoordelijkheid verliest. En dat er meer is dan gevoelens van liefde of verliefdheid. Ik wil zeker jouw gevoelens niet aan de kant schuiven. Maar ik wil je wel vragen méér te zien dan je gevoelens alleen: ga nu eerst bij je verstand te rade.

Om het heel helder op een rij te zetten:

1. Bouw de relatie met deze jongen af. Volgens mij is het niet mogelijk contact te blijven houden en toch de verliefdheid af te bouwen. Daarvoor ben je te verliefd.

2. Het is belangrijk dat je dit met ouders, familie of vrienden bespreekt. Het is heel moeilijk om alleen verstandige keuzes te maken, juist als je zo overmand bent door verliefde gevoelens.

Als tip wil ik je meegeven om eens wat antwoorden van Alie Hoek-van Kooten over verliefdheid en verkering op refoweb te lezen. Haar nuchterheid voelt niet altijd fijn, maar is wel heel heilzaam.

Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Drs. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven