Mijn moeder is psychisch ziek

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 08-05-2007| 00:00

Momenteel zit ik in een moeilijke periode. Thuis is het allemaal best moeilijk. Ik kom uit een groot gezin, van wie de helft van de kinderen is getrouwd. Zelf ben ik nu de oudste thuis. Mijn moeder is psychisch ziek en daar komt bij dat ze best een moeilijk karakter heeft. We worden als kinderen eigenlijk aan ons lot overgelaten. Dit ben ik pas later in gaan zien. Ik zie nu ook hoe dit gebeurt bij mijn jongere broers en zussen. Mijn vader is vaak weg (ouderling) en als hij thuis is probeert hij alles ‘eventjes’ recht te trekken, wat de nodige weerstand oplevert van de kinderen. Zelf ben ik 21 jaar en nog alleen. Ik ben nu eigenlijk heel verdrietig dat alles zo is gelopen bij ons thuis. En dat het nu nog zo is. Ik voel me hierin erg alleen en eenzaam. Ik vind het moeilijk om erover te praten met anderen. Ik ga steeds meer zien dat het wel nodig is om erover te praten. Want alleen kun je zoiets niet dragen. Mijn oudere broers en zussen weten wel welke problemen er zijn, maar zij zijn mij niet echt tot steun. Ik ben daarin best teleurgesteld. Waarom zijn ze niet wat belangstellender naar mij toe of waarom zien ze niet dat het met mij helemaal niet lekker gaat? Nu is mijn vraag: Hoe moet ik hiermee omgaan? Moet ik dan echt naar hun toe en alles vertellen? Ik vind dat ze er zelf ook oog voor moeten hebben. Ik probeer wel eens wat aan te geven, maar meestal zijn er nog genoeg andere dingen waarover gepraat kan worden. Soms heb ik ook het idee dat ze het zat zijn dat ik weer over de problemen van thuis begin. Ik heb nu echt het gevoel dat iedereen mij laat stikken. Ik weet wel dat je ook naar een hulpverlener kunt gaan, maar dat zal dan zeker nog een hele poos duren voor ik daar terecht kan. Hoe ga je om met een moeder die het bloed vanonder je nagels probeert te halen en op andere momenten weer heel erg meelevend kan zijn? Wat moet je doen als je het idee hebt dat je eigenlijk je ouder(s) op moet voeden terwijl het andersom zou moeten zijn? Kunt u mij antwoord geven op mijn vragen en misschien wat praktische tips geven? Hartelijk dank!

Beste...

Je conclusie is terecht dat je een adres nodig hebt waar je over de problemen die je signaleert kunt praten. Meestal kunnen dat juist niet je familieleden zijn, aangezien zij ook onderdeel zijn van het systeem en ook met een gekleurde blik de situatie waarnemen en meemaken. Voor je oudere broers en zussen kan het wellicht ook zo zijn dat zij blij zijn dat zij niet meer in het systeem zitten en misschien ook opgelucht dat zij nu hun eigen leven kunnen opbouwen. Er dan (te veel) mee geconfronteerd worden dat het niet zo goed gaat in het ouderlijke gezin, is dan niet altijd gemakkelijk. Ik wil je dan ook adviseren om wel hulp buiten het gezin te zoeken. Op dit moment is het volgens mij niet meer zo dat er ellenlange wachtlijsten bestaan; je kunt redelijk vlot terecht. Dus zet die stap alsjeblieft, het zal je zeker kunnen helpen als iemand je advies op maat kan geven. Iemand die kennis van zaken heeft en die ook redelijk objectief naar de situatie kan kijken.

Wat je broers en zussen betreft: natuurlijk moet je hen niet voortdurend lastigvallen met de thuissituatie. Maar het kan wel heel goed zijn om hiervoor gewoon een afspraak te maken met de broer of zus waar je het goed mee kan vinden. Vraag maar om een keer rustig de tijd te nemen om over thuis te praten aangezien jij je soms zo eenzaam voelt en de situatie hopeloos vindt. Dan zal er vast wel begrip voor zijn. Iedereen kan soms zo druk met z’n eigen leven zijn, dat hij de nood bij de ander niet ziet. Nou, dan moet je daar maar wat nadrukkelijker aandacht vragen. Dat is niet zeuren, maar bewust een onderwerp op de agenda zetten omdat je daar nu eenmaal een keer behoefte aan hebt. Als je op ouder broers en/of zussen een appèl doet omdat je ze nodig hebt, is daar meestal wel ontvankelijkheid voor. Maar houdt het niet alleen daarbij. Vraag ook om professionele en/of pastorale hulp.

De indringende vragen die je zo aan het eind van je mail stelt, zij nu eenmaal niet zomaar op afstand te beantwoorden. Daar heb je gesprekken voor nodig met mensen die kennis van zaken hebben. Ik hoop dat je de weg naar hen toe weet te vinden! Wijsheid gewenst. En ook geduld. Dat zul je namelijk beslist nodig hebben. Het gaat namelijk niet om een situatie die nu eenmaal één-twee-drie te veranderen is. Hoe is trouwens het contact met je vader? Ik kan me ook voorstellen dat je aan hem om een rustig moment vraagt om je moeite met hem te bespreken. Dat lijkt me heel belangrijk en nuttig!

Goede ontmoetingen gewenst!
 

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven