Onbekeerdheid niet als probleem zien

Ds. A. Snoek | Geen reacties | 24-04-2004| 00:00

Wat kun/moet je doen als je het geen probleem vindt dat je onbekeerd bent?

Beste vriend/vriendin,

Graag wil ik je vraag beantwoorden, maar weet niet met welke gedachten deze is neergeschreven en gemaild. Ik zou graag voorop willen stellen wanneer dit echt een nood in je leven is geworden of aan het worden, dat je spoedig contact zult zoeken met je predikant, ouderling of indien niet mogelijk een christen deze vraag eens voorlegt. Je kunt eventueel mij via de redactie verder benaderen.

Je vraag is door mij heel verschillend opgepakt. Schuilt er nieuwsgierigheid achter? Is er sprake van een grote nood? De nood van een merkbare onverschilligheid onder de indringendste prediking uit je leven? Ik heb voor het laatste gekozen, maar wil je, om je verder te helpen toch graag wijzen op het boekje van ds. W. van Vlastuin, Onbekeerd, wat doe je ermee? Ook het boekje van prof. G. Wisse, De droefheid naar God kan je wellicht onder de leiding van Gods Geest op weg helpen.

Kortgeleden las ik Psalm 14. Daarin staat heel nadrukkelijk dat de Heere omzag of er iemand op de aarde was die Hem zocht. Maar Hij vond er niet een. Jouw probleem, waartegen je oploopt, is ten diepste ook mijn probleem geweest, het is van ieder mens op de aarde. Niemand zoekt de Heere van nature, niemand wil ook zalig worden. Het is alles Gods opzoekende en trekkende zondaarsliefde wanneer in jouw hart er ook maar enige ontvankelijkheid voor het Woord van God komt, wanneer er in jouw hart het gebed geboren wordt om bekering, geloof en genade van God, wanneer er in jouw een zuchten komt om tot kind van God te worden aangenomen.

Als ik je vraag heel eerlijk op me laat inwerken kan daar een zekere onverschilligheid in door klinken. Alsof het je helemaal geen 'zier' scheelt of je nu wel of niet bekeerd bent. Toch geloof ik niet dat je vanuit die onverschilligheid de vraag zou stellen. Je voelt je veel gelukkiger immers door zo te blijven zoals je nu bent. Nee, ik meen dat je juist met het onbekeerd-zijn en blijven worstelt. Je loopt er als tegen een muur op. En, de volgende vraag die ik me dan stel, waarom loop je er tegen op. Waar heeft dat mee te maken? Het kan namelijk heel goed zijn dat een bepaalde eenzijdigheid in de prediking de deur naar 's mensenkant volledig in het slot gooit, maar vergeet om die deur in de prediking van het Evangelie vervolgens te openen. Het kan ook gebeuren dat je momenteel op een levenspad loopt waarop willens veel zonde is gedaan. Je wilt eigenlijk van dat pad af. Je wilt je bekeren. Tot op zekere hoogte lukt je dat kennelijk nog ook, maar doordat je blijvend terugvalt en terugkeert naar je oude leven stel je jezelf heel eerlijk de vraag: ben ik eigenlijk wel bekeerd?; en vervolgens: zie je wel: ik wil me niet eens bekeren, want anders zou ik die bepaalde zonde wel laten en er geen verlangen meer naar hebben. Ik poog de reden te achterhalen waarom je de vraag stelt. In ieder geval bespeur ik bij wellicht heel veel onverschilligheid een bepaald gevoelen dat het zo niet kan of maar door kan gaan. Maar hoe verder?

Het beste advies dat ik je kan geven is niet alleen op je knieën, maar ook dóór je knieën je gaan voor de heilige God. Hoe goed is het onze God te prijzen (Ps. 147). Er is blijdschap in de hemelen over een zondaar die zich bekeert. Je moet goed beseffen dat eens de tijd komt dat je rekenschap moet afleggen ook van je onbekeerlijkheid en onwilligheid. Bedenk dat Hij heilig en rechtvaardig is. Hij blijft ook in het oordeel Dezelfde. Maar de Heere is nog zo lankmoedig en barmhartig dat Hij aan jouw levensdeur staat en klopt. Hij roept en lokt je door het Woord van het Evangelie. Zo zie je het gebeuren in de Bijbel dat de Heere bij de verstoktste en hardste zondaren blijft roepen. Niet om daar een loopje mee te nemen, want het zal eenmaal tegen ons getuigen. Maar wel om er zeker van te zijn dat je met een welwillende God te maken hebt, die niet wil dat jij verloren gaat, maar eeuwig leeft en Hem dus gaat en leert dienen.

Bedenk het toch in de stilte dat een beter leven niet mogelijk is dan het leven met de Heere. Paulus, de grootste der zondaren, mocht in het zegelied zeggen: zo God voor ons is, wie zal er tegen ons zijn. Die ook Zijn eigen Zoon niet heeft gespaard, maar heeft Hem voor ons overgegeven... (Rom 8: 31 e.v.). Die Paulus heeft het moeten horen: man toch, het is toch hard je hielen tegen de prikkels te slaan. Dat levert slechts bloed en pijn op en uiteindelijk het eeuwig verderf. En weet je wat het wonder is: bekeren kun je je niet, dat wil je niet, je verzet je er tegen. Laat het dan maar de Heere doen, smeek er maar om. Hij zal het doen. De apostel Paulus zegt het: werkt uws zelfs zaligheid met vrezen en beven, ... , want het is God die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen (Filip. 2:12-13). Alle krampachtigheid wordt hier verloren, God doet het. Ga dan ook die weg, houd jezelf niet voor de mal. Sta jezelf niet in de weg, maar vraag naar de Weg, de waarheid en het leven. Wie tot Hem komt wordt niet weggestoten en uitgeworpen. Iets wat je op dit moment wel met Hem doet, althans je blijft je verzetten tegen de Heere. Lees eens Lukas 15 over de verloren zoon en lees eens hoe de vader uit de gelijkenis met de zonen omgaat. Het tweede advies is: blijf er niet mee rondlopen, maar neem contact op met iemand die je vertrouwt. Een ambtsdrager, predikant of gemeentelid die het leven met de Heere mag kennen. Misschien weet je iemand die eerst vijandig was of zoals jij, zeg je eens uit. Opdat er vrede en rust in je ziel komt, want nu is het verre van rustig. Of niet??!! Wellicht is het mogelijk dat je verder met mij wil praten, maar ik weet niet of de redactie het toestaat.

Gode en Zijn genade in Christus bevolen,

A. Snoek, Nieuwer Ter Aa

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Snoek

• Geboortedatum:
  26-12-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oosterwolde
• Status:
  Inactief

4 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven