(...) Zó dichtbij is de mogelijkheid tot zaligheid en toch.... Ik bid op zulke m...

Ds. A. Simons | Geen reacties | 03-04-2007| 00:00

Ik heb een vraag aan dominee Simons. U was afgelopen zondag 11 maart in de avonddienst in onze gemeente en u preekte over 2 Korinthe 5. De preek heeft mij diep geraakt. Het was de tweede keer die dag dat het evangelie zo onvoorstelbaar dichtbij kwam. Het kruis werd pal voor me neergezet. Het stond niet meer op Golgotha maar midden in de kerk (als ik dat zo mag zeggen). De preek was zo helder en klaar, vergeving van zonden en verlossing door het bloed van de Heere Jezus zo dichtbij. Ik ervaarde dat ik het “cadeau” waarvan u sprak inderdaad ontving door het horen van deze evangelieboodschap, zoals een ieder die het hoort mag geloven dat dit “cadeau” hem aangereikt wordt, voor hem/haar ís. U kunt vanavond bekeerd worden, zei u. Het deed me op het puntje van de kerkbank belanden. Toen ik in tranen naar huis liep droeg ik het ontvangen cadeau onder mijn armen mee. Ik wilde het niet loslaten. De inhoud ervan was te kostbaar en mocht, zoals u zei, niet op de schoorsteen belanden. Maar hoe weet ik dat het daar toch niet is beland? Ik ben daar namelijk erg bang voor. Alles is voldaan en volbracht, van mij hoeft er niets bij, kan er niets bij. Ik heb het goed begrepen. Alléén het  cadeau gelovig ontvangen, openen en aannemen. En wat ik tijdens de dienst al zachtjes bad sprak u ook nog uit aan het einde van de dienst; ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp. Ik kán niet geloven. En daarvan zei u dat dat niet erg is omdat de Heilige Geest dat wil werken/geven. Ik weet dat het volgende niet juist is maar als de Heilige Geest nu niet dat gelovige aannemen werkt, dan ga ik voor eeuwig verloren en redeneer ik dat het toch niet aan mij lag... want ik kán het echt niet zélf. Ik besef met enige regelmaat hoewel het ten dele zal zijn, mijn totale verdorvenheid, biddeloosheid, egoïsme, mijn prima kunnen leven zonder God en wat ik al niet meer aan slechts ben als ik mij plaats in Gods licht. Maar verdriet omdat ik God verdriet doe? Het wordt in mij niet gevonden. En in mij hoef ik niets te vinden, ik heb het allemaal al zo vaak gehoord, de Heilige Geest, God Zelf wil alles geven, de Heere Jezus heeft alles volbracht. Maar ik vrees oprecht dat het cadeau op de schoorsteen is beland. Ik besef door dit soort preken dat Het ook voor mij kan. Dat maakt me gevoelig en emotioneel. Zó dichtbij is de mogelijkheid tot zaligheid en toch.... Ik bid op zulke momenten ook om de Heilige Geest maar ik mis het doorbrekende werk van deze Heilige Geest. Ik kom niet verder dan het staan met het ontvangen maar onuitgepakte cadeau. Maar het is absoluut  het werk van de Heilige Geest dat deze preek mij zo heeft geraakt, zoals dat wel eens meer mag zijn met zulke niet op twee manieren op te vatten preken. Dat moet van de HG zijn want van mezelf zijn mijn gedachten overal, maar niet in de kerk. Ik kom op het punt dat ik weer terugschuif naar de rugleuning van de kerkbank... ik kon dus tóch niet bekeerd worden vanavond, want de HG werkte niet het geloof... Ik vind het soms zo paradoxaal. Dan komt de uitverkiezing als vanzelf om de hoek, zou dát het dan zijn? En nu denk ik: er zijn slecht twee mogelijkheden: óf het is niet waar dat iedereen/ ik kán zalig worden óf de Heere laat mij nog leven omdat ik nog langer moet wachten omdat het nog niet Zijn tijd is om de HG al Zijn werk in mij te laten doen. Bekering is niet af te dwingen. Ik heb het ook niet verdiend, maar God schenkt het toch ook niet uit verdienste maar om niet? Ik praat hier regelmatig over met mijn man maar kom er achter dat de ouderwetse uitdrukking zo ouderwets nog niet is... “het is een persoonlijke zaak”. Misschien kunt u mij ook niet verder helpen, u kunt alleen maar zaaien (en dat hebt u gedaan) en de Heilige Geest zal de wasdom moeten geven... Een hartelijk groet!

Bedankt voor uw openhartige brief. God spreekt inderdaad krachtig door het Woord. Gods knechten zijn een middel om ‘het cadeau’ aan u te overhandigen als boodschappers van Christus wege (2 Kor. 5:20). Prediken is inderdaad meer dan alleen maar voorschilderen (Gal. 3:2). Er gebeurt iets, ja heel veel, ja alles! Christus wordt overhandigd in de prediking. Aangeboden als een cadeau aan zondaren. Gelooft u dat? Niet als een pronkstuk op de schoorsteen. Nee, het moet inderdaad uitgepakt worden. Nee, het is anders. Het moet niet, maar het mag. Echt, het mag uitgepakt worden. Gelooft u dat? De Heilige Geest pakt het uit! Geloof is het middel waardoor het cadeau uitgepakt wordt. Verwondert en vol aanbidding zien we de inhoud van het cadeau! Over geloof gesproken. In het cadeau zit alles, wat nodig is om getroost te leven en te sterven. Het zijn ‘maar’ beelden die gebruikt kunnen om het ons duidelijk te maken. Christus is het grootste geschenk. Hij wordt aangeboden in de belofte van het Evangelie. Het geloof omhelst het geschenk zoals zondaren deden op de pinksterdag. (Hand. 2: Zovele Hem gaarne aannamen die werden behouden. Zij ontvingen vergeving der zonde, het eeuwige leven, de liefde Gods, de inwoning van de Heilige Geest, het kindsschap Gods enz...

Hoe meer het geschenk wordt uitgepakt hoe groter de verwondering en de aanbidding wordt. Je krijgt het alles in één keer. Maar er is een leven lang voor nodig om het uit te pakken. Meer en meer laat de Heilige Geest ‘zien‘wat er in het geschenk zit (1 Kor. 2:12). Hij maakt ons bewust wat we in Christus hebben ontvangen. Eeuwig wonder. In gedachte zie ik u lopen met het ‘geschenk’ op zondagavond naar huis. Een verlangen om het uit te pakken?! Tranen van verwondering: Voor mij? Is het echt ook voor mij? Nee dat kan niet. Toch het gekregen, gekregen om niet. Niet gestolen maar ontvangen in de prediking. Het echoot nog na: u komt de belofte toe en uw kinderen en allen die daar verre zijn. Echt waar, het is ook echt waar. Heere Jezus ook voor mij? Een diep verlangen om het uit te pakken, bijna niet te kunnen wachten totdat we thuis zijn. De liefde dringt, hongert en dorst om meer en meer te weten wat de inhoud van het geschenk is. Om de inhoud door het geloof meer en meer te mogen omhelzen. Zomaar, gewoon omdat het niet anders meer kan.

Het is onmogelijk om het tegen te houden. Het gaat of het gaat gewoon helemaal niet. Het gaat vanzelf. Niet ik, maar de Heilige Geest doet het. Het gaat helemaal buiten mijn ‘werk’ en ‘inspanning’ om. Het is door U, door U alleen, om het eeuwig welbehagen. Ik hoor jaren geleden een vrouw het nog zeggen: “dominee, ze nemen me het kwalijk, maar ik kon er ook niets aan doen. Het overkwam me, zomaar uit genade”!

Een hartelijke bede: kom mijn vriendin, eet en drink en wordt dronken (Hooglied 5:1). Dronken van Hem, Die mij trok uit de duisternis tot Zijn wonderbaarlijk licht.

Uw dominee A. Simons, Vinkeveen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Simons

• Geboortedatum:
  07-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Valburg-Homoet
• Status:
  Actief

167 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven