Incestslachtoffer is nooit schuldig

Ds. C. Westerink | Geen reacties | 01-10-2004| 00:00

Ik ben een incestslachtoffer. Ik was ongeveer acht jaar toen dat voor het eerst plaatsvond. Ik ben nooit ergens mee bedreigd ofzo. Toen ik vijftien was hebt ik voor het eerst durven zeggen dat ik het niet meer wilde. Zijn het ook mijn zonden? Ik had toch gelijk moeten zeggen dat zoiets niet hoort?

Alvorens in te gaan op je vraag wil ik je graag eerst zeggen dat ik het geweldig goed en moedig van je vind dat je met je vraag hebt durven komen. Van lotgenoten van je -die er ook in onze kringen maar al te veel zijn- weet ik dat je daarvoor waarschijnlijk heel veel hebt moeten overwinnen. Dat geldt des te sterker als dit de eerste keer is dat je met je probleem naar buiten komt.
 
Mijn antwoord aan jou kan tot op zekere hoogte slechts algemeen zijn. Ik weet niet hoe oud je bent, of je een jongen of een meisje bent (of een man of een vrouw). Je hebt ook niet vermeld in welke verhouding de dader tot je staat. Is het je vader of een oudere broer, of nog iemand anders uit de kring van je familie, buren, kennissen van je ouders, of misschien iemand uit de kerk? Ik weet ook niet, of de incest nog steeds doorgaat of dat het iets van het verleden is, korter of langer geleden. Mocht de incest inmiddels tot het verleden behoren, dan is het des te belangrijker dat je met je vraag gekomen bent. Want hoe langer je alleen met die problemen blijft rondlopen, des te moeilijker kan het worden om er wat aan te doen. Hoewel bovengenoemde gegevens mij dus niet bekend zijn, ga ik er in mijn antwoord van uit dat je een ouder meisje of jonge vrouw bent en dat de dader je vader is. Mocht ik het helemaal mis hebben, zodat mijn antwoord je niet verder helpt, kom dan gerust met een nadere vraag op Refoweb terug.
 
Dan nu jouw vraag. Daaruit is mij duidelijk geworden met welk probleem jij worstelt: Is het hele gebeuren niet mijn eigen schuld? En als dat niet voor 100 procent het geval is, ben ik zelf dan niet minstens mede schuldig daaraan? Aan de ene kant noem je jezelf incestslachtoffer. Aan de andere kant vraag je je af, of het niet toch ook jouw zonden zijn. Je gevoel zegt je dat je vanaf het begin wel wist "dat zoiets niet hoort". En toch heb je het laten gebeuren... En dat ook nog terwijl je nooit ergens mee bedreigd bent...
 
Lotgenoten van jou zullen zulke overwegingen gemakkelijk bij zichzelf herkennen en nog met vele kunnen aanvullen. En elke keer als ik daarvan hoor, maak ik me er boos om. Niet op jou als slachtoffer, want dat heb je van huis uit geleerd en meegekregen. Boos word ik dan op de dader. Enerzijds heeft hij je middels de opvoeding dergelijke opvattingen bijgebracht, terwijl hij daar anderzijds misbruik van gemaakt heeft om jou wijs te maken dat je (mede) schuldig bent aan de incest omdat jij het hebt laten gebeuren. Hij rekende er op dat je er daarom met niemand over zou durven spreken. En zo kon hij rustig zijn misdadige gang gaan, jarenlang! En jij kon er geen kant mee op, hoe ellendig je je daaronder ook voelde. Je wist immers wel "dat zoiets niet hoort"? En als je dat als achtjarige nog niet wist, dan heeft hij het je in de loop van de tijd wel geleerd. Het moest immers altijd stiekem gebeuren? Misschien was het in die eerste jaren wel een soort "eigen geheimpje, alleen van pappa en zijn grote meid. Niet verklappen, hoor!".

Daar kan ook nog een andere gedachte aan de kant van de dader in hebben meegespeeld. Zelf vond hij seksuele bevrediging in de geheime omgang met jou. Mogelijk heeft hij zichzelf wijs gemaakt dat jij het toch ook wel fijn vond. Je liet het immers toe, ondanks dat je wel wist dat het niet hoorde, net als hij.
 
In deze en dergelijke overwegingen gaat een dader geheel uit van zijn eigen gestoorde beleving van de dingen, zonder ook maar enigszins oog te hebben voor het kind dat hij misbruikt tot bevrediging van zijn eigen lusten. En op de een of andere (vriendelijke of onvriendelijke) manier slaagt hij er in om die gedachten over te brengen op zijn slachtoffer en haar verantwoordelijk te maken voor de incest waarvoor hij als dader als enige verantwoordelijkheid draagt. En dat slachtoffer komt daarmee vast te zitten in een vicieuze cirkel, die heel moeilijk te doorbreken is. Want je bent slachtoffer, maar je voelt je schuldig.
 
Zijn het toch niet ook jouw zonden? Met alles wat in me is zeg ik: Geen sprake van! Je bent slachtoffer van wat voor God en voor de Nederlandse wet een ernstig misdrijf is. En ik raad je dringend aan om zo spoedig mogelijk hulp te zoeken in deze voor jou ontzettend moeilijke dingen.
Van harte hoop ik dat je in je eigen omgeving iemand hebt, die je in vertrouwen kunt nemen. Je dominee misschien, of de huisarts of een leraar, als je nog op school zit. Mocht je niemand hebben met wie je over deze dingen durft te praten, dan mag je via Refoweb ook vragen om mijn adres.

Voor het geval je in staat bent zelfstandig hulp te zoeken, kun je contact opnemen met Eleos (stichting voor Gereformeerde Geestelijke Gezondheidszorg) via een van de volgende telefoonnummers van Eleos: Amersfoort 033-457 17 17; Dordrecht 078-631 69 60; Zwolle 038-423 03 00.
 
Ondertussen hoop en bid ik, dat je zult merken dat je met deze moeite mag schuilen bij de Heere. Hij weet te helen, wat door mensen is kapot gemaakt.
 
Ds. C. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Westerink

• Geboortedatum:
  11-11-1950
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Bennekom
• Status:
  Inactief

9 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven