Leven is puinhoop

Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 08-03-2007| 00:00

Ik ben een meisje van 19 jaar en heb 3,5 jaar verkering met een hele lieve jongen. Vroeger toen ik 8-9 jaar was ben ik misbruikt door mijn broer van ruim 16. Het gekke is: ik heb er nooit zo'n last van gehad, dacht dat het een enge droom was. Toen ik verkering kreeg zijn we enorm de fout ingegaan; we maakten alleen maar afspraakjes om de verdere avond van elkaar op een verkeerde manier te genieten!

Enige tijd geleden hoorde ik dat een aantal zussen van mij ook misbruikt zijn. Dit heeft mij erg aan het nadenken gezet. Ik ben veranderd, ik ben boos op God (ik weet dat dat niet mag) ook schreeuw ik wel eens tegen mijn vriend dat ik dood wil en vertel in detail hoe ik dat ga doen. Het gaat dus niet zo goed. Toch willen wij dolgraag trouwen. Wij hebben allebei geen thuis en alleen elkaar; we vertellen elkaar ALLES! Echter mijn vriend word steeds christelijker en ik steeds minder. Ook zijn we onze relatie erg verkeerd gestart!

Nu is mijn vraag: is nou deze hele situatie (want mijn leven is een PUINHOOP) wel een goed fundament voor ons huwelijk? Ik ben zo bang dat ons huwelijk ooit als een kaartenhuis in elkaar gaat storten als we ooit kinderen met problemen krijgen. Mijn ouders maken namelijk ook elkaar het leven zuur. Als ik heel erg boos en verdrietig ben maak ik wel eens met mijn nagels krasjes in mijn handen. Toch willen wij trouwen zodat we samen zijn, heerlijk!! Denkt u dat het een verstandige beslissing is?

Beste vriendin,

Bedankt voor je vraag. Je hebt heel open geschreven over de problemen en vragen die je hebt. Ook al moet ik sommige dingen een beetje tussen de regels doorlezen, maar dat kan via de mail niet anders. Toch ben je open genoeg geweest en dat waardeer ik erg in je. Ik zal proberen een eerlijk antwoord te geven. En laten we daarbij afspreken dat je, als je dat wilt, ook weer op mijn antwoord mag reageren.

Ik begin maar bij het eerste: Je bent, toen je 8-9 jaar was, door je broer van 16 misbruikt. Heel verdrietig voor je. Je hebt er, schrijf je, als jong meisje nooit zo’n last van gehad, het was als een enge droom voor je, schrijf je. Dat is begrijpelijk. Wat weet een meisje van 8-9 jaar van incest e.d? Hooguit weet ze het een klein beetje als haar moeder (en eventueel haar vader) haar op jonge leeftijd wat heeft verteld van seksualiteit en de aantrekkingskracht die dat op een bepaalde leeftijd bij jongens en meisjes heeft. Maar lang niet alle ouders praten daar met hun kinderen over. Maar nu weet je het. En je weet dat een aantal zussen van je ook misbruikt zijn. En nu ben je boos op God, schrijf je. Je weet dat dat niet mag, maar je bent het toch en je schreeuwt soms tegen je vriend dat je dood wil.

Weet je wat ik denk, beste vriendin? Dat je geen stuur en geen houvast hebt in je leven. Dat is, gezien wat er gebeurd is, en de situatie bij jullie thuis, heel begrijpelijk. Je hebt geen thuis, je hebt ouders die elkaar het leven zuur maken, schrijf je. Het leven is verschrikkelijk moeilijk voor je. Maar toch heb je stuur en houvast nodig. Vind je het erg dat ik dat zeg, en dat ik er bij zeg (want die indruk heb ik): je hebt geen God, althans, geen God die er voor je is en bij wie je een houvast en steun kunt vinden. Ik bedoel dat natuurlijk niet als een verwijt. Maar: boos-zijn op God moet je niet doen. Je moet niet boos zijn op God, maar ik denk dat God boos is op je broer en op je ruziënde ouders. God lost namelijk geen dingen op waar wij mensen zelf voor verantwoordelijk zijn. Had je broer maar aan de heilzame wetten van God gedacht! En dachten je ouders maar aan een huwelijk zoals Gód het bedoelt, dan zouden ze elkaar minder het leven zuur maken. En ook jij zelf: probeer niet boos op God te zijn.

Ik denk dat God tegen jou wil zeggen: meisje, doe jij het anders, zorg jij voor een goed huwelijk en voor een gelukkig leven, en als je later kinderen hebt, vertel ze dan wat seksualiteit is en van het mooie (en ook de verkeerde kant) ervan. En probeer, samen met je vriend, maar ook zelf, mèt God en Gods wetten je leven in te richten.

Zal ik het eens zeggen: Je kunt bij God altijd opnieuw beginnen. Ik weet niet hoeveel je van de Bijbel weet, maar als Jezus nu eens bij je zou komen, zou Hij dan zeggen: Ga uit Mijn ogen, of: Lieve vriendin, kom tot Mij, geloof in Mij, ga in de goede wetten die Mijn Vader heeft gegeven, je mag bij Mij opnieuw beginnen, hoe grote puinhoop je leven ook is? Ik denk dat Hij dat laatste tegen je zou zeggen. God heeft ook met jou het goede voor. Dat zie je nu (misschien) niet, maar echt, Hij heeft het. En het kan ook. Zou het Gods bedoeling met jou misschien zijn dat je van je ruziënde ouders leert dat jij je leven later anders zult inrichten? Zou Jezus niet tegen je zeggen: maak geen krasje op je arm, sla een àndere weg in, denk niet: ik wil dood, maar: ik wil leven, zoals heel veel mensen leven, gelukkig en wetend van een God en een Heiland in mijn leven.

Je schrijft dat je vriend steeds christelijker wordt. Heeft je vriend, en heb jij, ook contact met een kerk of een christelijke gemeente? Ik denk dat dat heel belangrijk is. Ik zou je zelfs willen vragen contact met een dominee of andere voorganger te zoeken, want er is, als ik je brief goed lees, zoveel op te lossen, dat het goed is dat je er goede christelijke hulp bij hebt.

Zo kom ik ook op het tweede in je vraag: je verhouding met je vriend. Een hele lieve jongen, schrijf je. Heerlijk! Maar: er is wel wat mis gegaan. Jullie zijn toen jullie verkering kregen enorm de fout ingegaan, schrijf je, en maakten alleen maar afspraakjes om op een verkeerde manier van elkaar te genieten. Ik veronderstel dat dat betekent dat jullie vanaf het begin seksuele omgang met elkaar hadden. Dat was dus toen je 15-16 jaar was. Jullie zijn, schrijf je, jullie relatie verkeerd gestart. Daar heb je volkomen gelijk in. Ik kan wel zeggen: dat kwam door de omstandigheden, dat jullie allebei geen thuis hebben en dat jij als jong meisje misbruikt bent. Maar dat neemt niet weg dat jullie, om het met nog eens je eigen woorden te zeggen, enorm de fout zijn ingegaan. Vind je me erg ouderwets als ik zeg dat je de seksualiteit moet bewaren tot het huwelijk? Ik weet dat heel veel jongens en meisjes daar anders over denken, maar ik weet ook dat veel jongens en meisjes die met God rekenen, zeggen: seksualiteit is iets dat je bewaart tot je helemaal zéker van elkaar bent en het zijn beslag heeft gekregen door een officieel jawoord bij de huwelijkssluiting, dus in het huwelijk.

Dat is ook de lijn die de Bijbel aangeeft. Wat is het huwelijk namelijk? Een “geestelijke” eenheid (je hebt elkaar lief en blijft elkaar trouw) en een “lichamelijke” eenheid (de seksuele omgang met elkaar). En het eerste (elkaar liefhebben en trouw blijven) is iets dat moet groeien in de verkeringstijd. En als het niet groeit, gaat de verkering uit. Daar ís de verkeringstijd voor: om naar elkaar toe te groeien, elkaars karakter en zwakheden en gebreken te leren kennen, enz. En ben je dan, (laten we zeggen: als je erg jong verkering hebt, na een aantal jaren), zéker van elkaar, dan trouw je, en dan komt de lichamelijke eenheid, de seksuele omgang. Bij jullie is het andersom begonnen: meteen de seksuele omgang. En, als ik je goed begrijp, weet je niet eens of je met je vriend wel verder wilt het huwelijk in.

Ik zeg daar twee dingen op:

1. Je zegt: mijn leven is een PUINHOOP. Je schreef dat met grote letters, dus dat doe ik ook maar. Je bedoelt waarschijnlijk: een gróte puinhoop. Is die hele situatie nu wel een goed fundament voor het huwelijk?, vraag je. Nu, geen puinhoop is zo groot of hij is weg te ruimen. Ook bij God. Je kent vast wel de gelijkenis van de verloren zoon: hij heeft zijn bezit met slechte vrouwen en hoeren doorgebracht, zegt zijn broer (Lukas 15:30). Maar zijn vader (Jezus bedoelt daar God mee!) staat op de uitkijk of hij terugkomt en ontvangt hem weer helemaal als een eigen zoon. Waarom zou Jezus die gelijkenis verteld hebben? Natuurlijk als een voorbeeld voor ieder die van zijn leven een puinhoop heeft gemaakt, maar die tot God en Gods wetten terugkeert. De puinhoop kan dus niet zo groot zijn of je kunt terug.
 
2. Zal je huwelijk, als je trouwt, later niet als een kaartenhuis in elkaar storten als jullie bijvoorbeeld kinderen met problemen krijgen? vraag je. Daar kan ik natuurlijk niet over oordelen, want ik ken jullie niet. Ik weet niet hoeveel jullie van elkaar houden. En of jullie echt helemaal opnieuw willen beginnen. Eigenlijk denk ik dat trouwen kan. Maar dan moet ik er wel wat bij zeggen. In de eerste plaats: eigenlijk zijn jullie al (een beetje) getrouwd, want jullie hadden en hebben (?) seksuele omgang met elkaar en dat is iets dat bij het huwelijk hoort. In de tweede plaats: Jullie praten veel met elkaar en vertellen elkaar ALLES, schrijf je (Weer met grote letters). Nu, bepraat dat heel eerlijk met elkaar. Laat je vriend dit antwoord van mij lezen (ik denk dat hij ook van je vraag wist, omdat jullie elkaar alles vertellen). En dan, in de derde plaats: bouw samen aan een goede relatie. Mèt God erbij. God niet af-en-toe, maar steeds! In de vierde plaats, dat is het moeilijkste: Oefen je er samen in om van elkaar (seksueel) af te blijven. Ook geen uitkleedpartijen e.d. Laat jullie omgang van nu af een oefening zijn om helemaal opnieuw te beginnen en je te concentreren op de “geestelijke” eenheid: de liefde en trouw. Ik begrijp dat dat, zéker in jullie geval, omdat jullie zo heel anders begonnen zijn, moeilijk is. Maar van een goede omgang met elkaar, waarbij niet het lichamelijke voorop staat, wordt je alleen maar sterker. Ook als je getrouwd bent kunnen er tijden dat je (ziekte bijv., of andere redenen) van elkaar af moet blijven. Toch: volhouden! De “geestelijke” eenheid is het belangrijkste. En als jullie samen overwinnen, zullen jullie er op je trouwdag alleen maar des te sterker en gelukkiger om zijn. In de vijfde plaats: Zo’n verkering mag best een tijdje duren. Je bent 19 jaar, schrijf je. Als je vriend ook 19-20 jaar is, is dat jong genoeg. Vind je het teveel gevraagd als ik zeg: probeer eens, bijvoorbeeld anderhalf jaar, op een heel goede wijze met elkaar om te gaan, in de zin zoals ik hierboven schreef. Om, als dat goed ging, te trouwen. In de zesde plaats: Ik ken jullie niet, maar toch zeg ik het: doe het niet zonder Bijbel, kerk, christelijke gemeente, dominee, mensen om je heen, enz.

Denk ik dat het een verstandige beslissing is dat jullie trouwen? Ik denk dat een goede verkeringstijd, ook al hebben jullie al 3,5 jaar verkering, nodig is. Zodat er evenwicht in jullie relatie komt. Zo’n verkering kan uitgaan. Maar beter dat een verkering uitgaat dan dat een huwelijk stuk loopt. Maar als jullie echt de intentie hebben om het goede voor en met elkaar te zoeken, dan moet het lukken. Mèt God!

Beste vriendin, ik hoop dat ik je wat geholpen heb. Schrijf eventueel terug als je nog vragen hebt. Het liefst dat je vriend er dan ook van weet. Je hebt, als God het je geeft, nog een heel leven voor je. Wat is heerlijker dan een goed huwelijk en gezin? Dat wil zeggen: een huwelijk en gezin waarin geleefd wordt zoals God het bedoelt en vraagt. God zegene je. En je vriend. Ook in een goede omgang met elkaar.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven