Botsing met Rooms-katholiek

ir. Raymond H. Warnaar | Geen reacties | 15-10-2004| 00:00

Laatst had ik een gesprek met iemand die katholiek is. Ik ben bang dat ik te ver ben gegaan met mijn woorden. Zo heb ik bijvoorbeeld gezegd dat de Paus meer een toneelstuk opvoert. En als hij zijn mooie kleren uit doet dat daar ook een arme zondaar onder zit die precies hetzelfde nodig heeft als alle andere zondaren.

Verder kregen wij het over Maria en merkte ik dat het daar ook botste. Ik heb daar over gezegd dat Maria voor mij geen heilige is en dat zij het ook van genade moest hebben. De laatste woorden van die man waren: “Als je nog even zo doorgaat ben ik weg”. Zelf voel ik me nu schuldig omdat hij zich aangevallen voelt door mij. Zelf vind ik dat ik te ver ben gegaan naar die man omdat ik eigenlijk geen rekening hield met zijn ‘waarheid’.

Mijn vraag: Hoe ver mag je gaan naar anderen toe? Zelf merk ik dat ik een enorme afkeer van de wereld krijg op deze manier. Ik heb er gewoon niks meer te zoeken. Het voelt zo vijandig aan allemaal. Wat voel je je dan arm in dit leven. Dan is het voor mij soms een rotleven, als ik het zo mag zeggen. Maar wat voel ik me dan gezegend met Gods woord, vooral met de teksten die slaan op je eigen leven. Wat kan ik soms uitkijken naar de Hemel, maar soms ook bang zijn dat er geen plek is voor mij. Dit moest ik gewoon even kwijt omdat ik het nergens anders kwijt kan.

Bedankt voor je eerlijke en open vraag en sorry voor de late reactie van mijn kant. Het gesprek dat je met een katholiek iemand gehad hebt kan ik me goed voorstellen en je reactie daarop is ook begrijpelijk, toch wil ik er wat dingen van zeggen. Wellicht heb je een aantal van deze adviezen ook al tegen jezelf gezegd. Het is in de eerste plaats voor ons vaak moeilijk om ons in de situatie van een ander te verplaatsen. Daarom is voorzichtigheid sowieso altijd geboden: "Zet Heer' een wacht voor mijne lippen".

Het punt is dat met iemands leer of overtuiging vaak ook iemands leven valt of staat, vandaar ook dat die katholieke man liever bij je weg wilde gaan. Dan kom je vanzelf bij jouw vraag terecht: tot hoe ver mag je gaan naar anderen toe? Het is toch allemaal waar wat ik zei? Mag ik dan de waarheid niet meer zeggen? Een wijs gezegde om te onthouden is alvast: "Alles wat je zegt moet waar zijn, maar niet alles wat waar is moet of kan (gelijk) gezegd worden". Hierbij kan het erg helpen als je ook jezelf open maar ook kwetsbaar opstelt. Bijvoorbeeld door aan te geven dat jij ook veel respect hebt voor Maria, zij was toch immers de moeder van de Heere Jezus. En laten we eerlijk wezen: de Bijbel zelf geeft aan dat ze een gezegende vrouw is boven alle andere vrouwen! Op die wijze kom je er achter dat je een heel eind samen op weg kunt gaan.

Daarbij en daarna mag je ook de Bijbel laten spreken waar staat dat ook zij een Zaligmaker nodig had voor haar zonden, net als Petrus (de paus). Toch zou ik nog liever, in plaats van over de leer m.b.t. deze beide personen te spreken, je direct richten op de ander die je tegenover je hebt en daarbij ook op jezelf. Dus laat de leer nog maar even liggen voor een later moment. Dan gaat het gesprek over: Wat betekent de Heere voor jou persoonlijk? En wat betekent de Heere voor u, de katholieke man, waarmee je aan het praten bent? Misschien kun je aangeven dat je zo ontzettend blij bent geworden in je leven omdat de zaligheid niet meer van jezelf afhangt, die het elke dag verprutst, maar van Hem die Zijn Eigen leven gegeven heeft. Daarom ben je dan ook blij dat de zaligheid niet van de leer van jouw kerk of van de katholieke kerk afhangt met alle mogelijkheden tot dwalingen. Op deze wijze krijg je misschien een meer persoonlijk gesprek waarbij de leerverschillen in eerste instantie wat meer naar achter geschoven worden.

In het laatste stukje van je vraag merk ik dat je zelf ook met dingen worstelt. Wellicht niet met de leer van je kerk en ook niet met betrekking tot het werk van de Heere Jezus, maar wel als het gaat over de zekerheid van je eigen zaligheid en het leven in deze moeizame en zondige wereld. 'Toevallig' hoop ik morgen hier in de zendingspost te preken over Mattheus 9: 9-13. De roeping van de tollenaar Mattheus. De Heere riep Hem om Hem na te volgen en Hij deed het meteen. Er staat niet bij dat hij de Heere eerst met woorden of leerstellingen aannam, nee, hij volgde Hem en richtte daarna een maaltijd aan voor Hem, Zijn discipelen, zijn oude vrienden en collega's, zodat deze ook Hem zouden leren kennen. Wat een getuigenis gaat er van deze tollenaar uit! Zo maar 2 voorbeelden:

1. Hij vertrouwt op de Heere Jezus en niet op zijn eigen woorden, voornemens of berouwgevoelens. Hij volgt Hem en keert zich daarmee om van Zijn eigen zondige weg. Zijn zaligheid ligt in een Ander die nooit zal teleurstellen.

2. Hij blijft wel in de boze wereld leven, maar in plaats van weg te vluchten, nodigt hij die 'boze' ex-vrienden uit om met het Licht in aanraking te komen, opdat de duisternis uit hun leven verdreven zal worden.

Zal hij veel gesproken, geredeneerd of gediscussieerd hebben tijdens die maaltijd? We lezen er niets van! Wel dat de Heere aan het woord was. Laat dat ook in jouw leven zo zijn! Dan hoef je achteraf nooit van verkeerde of te snelle woorden spijt te hebben, dan mag je in Zijn Licht wandelen. Hij roept ons met liefde en bewogenheid, die we ook zelf weer mogen doorgeven. Aan onze katholieke buurman of buurvrouw, maar ook aan onze atheïstische of 'christelijke' buren. Puttend vanuit de Bron van Johannes 4 zullen we nooit zonder water komen te staan en zullen ze om Zijn getuigenis zelf ook tot Hem komen en niet meer om jouw of om mijn woorden. Gelukkig maar!

Dit artikel is beantwoord door

ir. Raymond H. Warnaar

• Geboortedatum:
  17-08-1968
• Kerkelijke gezindte:
  ICF (zendingsgemeente CGK)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

94 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven