Ik vul gedachten van/voor iemand vaak negatief in, terwijl diegene het soms niet...

Ds. H. van Oostende | Geen reacties | 29-12-2006| 00:00

Ik vul gedachten van/voor iemand vaak negatief in, terwijl diegene het soms niet zo bedoelde. Ik ben dan achterdochtig en trek uitspraken uit z'n verband of blaas ze enorm op. Terwijl ik een prima vriendenkring heb en fijne collega's heb ik hier enorm last van en beschadig hier ongewild misschien ook die ander mee! Ik heb een lieve vriend en kom uit een gezellig gezin en toch ben ik onzeker en denk vaak minderwaardig. Niet alleen over mezelf, maar doordat ik andermans gedachten invul of uitspraken verkeerd opvat denk ik ook vaak onterecht minderwaardig over een ander, wat ik ook als zondig en slecht ervaar maar de vraag is: Hoe kom ik ervan af?

Wat is de achtergrond van iemand die zo’n negatieve inslag heeft. Die intrigeert mij bijzonder, want wat is de achterliggende oorzaak van deze achterdocht? In eerste instantie denk je aan de opvoeding in het gezin waar zij(?) uitkomt of de omgang met verkeerde vrienden. De vraagstelster ontzenuwt die oorzaak meteen, want ze schrijft over een prima vriendenkring, fijne collega’s, een lieve vriend en een gezellig gezin.

Toe maar, het kan niet op. En dan toch uitspraken uit z’n verband rukken of enorm opblazen. Wat drijft iemand om zo in het leven te staan?! Dat kun je toch niet alleen op een minderwaardigheidscomplex schuiven? En dan nog de moed hebben om ook nog eens minderwaardig over al die fijne, gezellige, lieve en prima mensen in je omgeving te denken?

Gelukkig ervaart ze dat als zondig en slecht. De terechte vraag die dan gesteld wordt is: Hoe kom ik hier van af? Om een laag zelfbeeld op te krikken is het nodig om te luisteren naar wat Jezus zegt in het grote gebod, dat in het evangelie tot drie maal toe voorkomt. Ik vat het maar even samen: God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf, of m.a.w. het zgn. liefdegebod. Kun je dit alles volkomen houden?, vraagt de Heidelbergse Catechismus dan. Nee, dat niet, maar de opdracht blijft en als je jezelf daar op instelt, krijg je toch een heel ander leven.

Ik heb in dit verband veel gehad aan een boekje van Marleen Ramaker uit Amerongen over deze materie. Het heeft als titel “Leven in harmonie met God, jezelf en de ander”. Twintig jaar geleden gebruikte ik dit al op een gesprekskring! In het kort bestek van een vraagbeantwoording kan ik daar nu niet verder op ingaan. Het gaat me even om wat de titel aangeeft: leven in harmonie met God en de ander kan alleen maar als je ook jezelf liefhebt!
Het woordje “geheel” in dit gebod vraagt van mij volkomen overgave en toewijding en sluit elke halfslachtigheid uit.

Die overgave omvat: 1. je hart, de zetel van je emoties in het algemeen en je liefde in het bijzonder; 2. je ziel, het centrum van je persoonlijkheid en liefhebben met je ziel houdt in dat je er volledig voor gaat; 3. je verstand is belangrijk als om te beseffen wat God van je verlangt: liefhebben!

Daar laat ik het bij. Veel kracht en wijsheid toegewenst om naar dit gebod te leven.

Ds. H. van Oostende

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van Oostende

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven