Waar ligt het verschil tussen een eigen kleur/mening/identiteit vormen (...) en ...
Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 29-12-2006| 00:00
Vraag
Waar ligt het verschil tussen een eigen kleur/mening/identiteit vormen (anders dan die van familie/vrienden/collega's/de buurt) en het aanstootgevend zijn omdat je niet doet wat anderen verwachten/willen? Ik kan hier moeilijk een weg in vinden, zowel uiterlijk als principieel, als... (vul maar in) uit angst voor het oordeel van anderen. Maar ook stel ik deze vraag omdat ik me er niet lekker bij voel om me steeds maar aan een ander te meten, zonder m'n eigen wil (niet eigenwijs bedoeld!) te kunnen/durven doen!
Antwoord
Iedere mens heeft een persoonlijkheid. Die zou je je identiteit kunnen noemen, zeg maar jouw “eigenheid”, dat wat jou onderscheidt van anderen. Iedereen is uniek, heeft zijn of haar specifieke gaven en talenten van de Schepper gekregen. Daarin ben je jezelf. En dat “zelf” moet iedere mens in de loop van z’n leven ontdekken. Dat gebeurt voor een groot deel in je puberteit, de periode in je leven waarin je steeds meer die eigenheid ontdekt en ook zoekt. Maar als het goed is, blijf je je persoonlijkheid ook tijdens je verdere leven ontwikkelen. Je ontdekt juist in de omgang met medemensen steeds weer nieuwe stukjes van jezelf.
Dat wil niet zeggen, dat je jezelf telkens met anderen moet vergelijken. Als je de puberteit hebt doorlopen, kom je in een fase waarin je een stuk evenwicht gaat vinden in jezelf. Wie jij bent is niet afhankelijk van het oordeel van anderen. Je bent gewoon iemand los van wat anderen zeggen of denken (en al helemaal los van wat jij dénkt dat anderen van je vinden!). Dat betekent, dat je steeds zekerder wordt van wie je bent, van wat je kunt en wilt.
In dit bewustwordingsproces waarin je ontdekt wie je bent en wat je wilt in je leven moet je dus ook los komen van wat anderen van je willen of verwachten. Dat geldt ook voor je ouders. Ze hebben het beste met je voor, maar jij moet tenslotte toch zelf je keuzes maken. Misschien zijn dat best wel keuzes waar zij blij mee zijn, maar het kan ook zijn dat je in bepaalde opzichten een andere kant op wilt of dingen anders wilt doen dan zij. Dat hoort nu eenmaal bij dat groeien naar een duidelijke eigenheid. Je neemt als het ware toch wat afstand van de manier van leven, denken, voelen en ook geloven van je ouders. Het gaat er niet om, dat jij aan hun verwachtingen voldoet maar aan die van God! Denk niet te snel, dat dat hetzelfde is. Goed, als je christelijk opgevoed bent, zal veel van wat je ouders je geleerd hebben in de lijn liggen van de Bijbel. Maar nogmaals, het is van groot belang voor het vormen van een eigen identiteit, dat je leert onderscheiden tussen wat van je ouders komt en wat echt van God komt. Daar komt dan je eigen keuze bij: wat wil ik zelf!
Naast deze vooral wat psychologische benadering over “jezelf zijn” staat dan ook de vraag wat dat dan betekent voor je christen zijn. Uiteraard zijn jouw persoonlijkheid en je geloof sterk met elkaar verweven. Het is soms zelfs lastig ze van elkaar te onderscheiden. Toch is dat wel van belang: je zoektocht naar wie je bent kan je onzeker maken, maar nooit hoef je te twijfelen aan Gods liefde voor jou! Zijn Woord is één grote “liefdesverklaring” aan jou! Ik heb jou lief, je mag bij Mij horen, Mijn kind zijn!
Juist die overtuiging kan je persoonlijkheid en de manier waarop je je eigenheid ervaart sterk stimuleren. Het krachtigste wat een mens kan overkomen is de ervaring (of beter: de zekerheid, de overtuiging!) van geliefd te zijn! Zeker als die liefde niet van een mens komt, maar zelf van God! Dat helpt je enorm om ook als christen een eigen gezicht of identiteit te laten zien in je dagelijkse omgeving.
Moet dat een aanstootgevende houding zijn? Sociaal gesproken moet je je juist niet aanstootgevend gedragen. Ook de Bijbel ondersteunt de gedachte, dat je ervoor moet zorgen geliefd te zijn en gerespecteerd bij de mensen om je heen. “Laat iedereen u kennen als vriendelijke mensen”, zegt Paulus in Filipp. 4:5. En in Kol. 4:5: “Gedraag u wijs tegenover buitenstaanders”.
Tegelijk moet je spreken en optreden niet “zouteloos” zijn, zegt Paulus ook in Kol. 4 (vers 6). Zouteloos betekent slap, zonder pit. Ook Jezus zegt, dat zijn volgelingen het zout van de aarde zijn, de mensen die nu juist verschil maken. In de Nieuwe Bijbelvertaling van Kol. 4:6 valt de woordspeling met zout helaas weg. Toch is wel duidelijk wat bedoeld wordt als er staat: “en als u wilt weten hoe u op de mensen moet reageren: vriendelijk, maar beslist.” In de Bijbel worden we dus opgeroepen tot een houding die twee kanten heeft: vriendelijk zijn, maar nooit kleurloos. Respectvol tegenover je medemensen, tegelijk duidelijk over je overtuiging.
Niet wij moeten dus aanstootgevend zijn, maar het evangelie van Christus zelf is dat wel! In 1 Kor. 1:23 zegt Paulus: “wij verkondigen een gekruisigde Christus, voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas”. Veel Joden konden niet aanvaarden, dat de Messias verscheen in de Persoon van een zwakke mens, die niet de troon van David leek te herstellen maar stierf aan een kruis, een vervloekte dood! Daar vielen ze over, kruis was voor velen een struikelblok (dat betekent “aanstoot” letterlijk). We moeten daarom niet over Jezus Christus praten op een vrijblijvende manier. Alsof je net zo goed zonder Hem zou kunnen. Nee, Jezus zelf zegt: “niemand komt tot de Vader dan door Mij” (Joh. 14:6). Hij is echt de énige weg. Dat is het “aanstootgevende” van het evangelie.
Ik hoop, dat duidelijk is: maak onderscheid tussen je persoon zoals de Schepper je heeft gemaakt en gewild. En je houding als christen: vriendelijk maar beslist. Maak onderscheid tussen je respect- en liefdevol gedragen en het “aanstootgevende” van het evangelie van Christus.
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
