Geachte ds. G van 't Spijker. Ik wil nog even ingaan op de door u beantwoo...
Ds. G. van 't Spijker | Geen reacties | 30-11-2006| 00:00
Vraag
Geachte ds. G van 't Spijker. Ik wil nog even ingaan op de door u beantwoorde vraag over valse schaamte. Het heeft inderdaad te maken met karakter, meningsverschil en afkomst. Mijn vader is hervormd opgegroeid en mijn moeder is Chr. Geref. Nu kerken wij (hele gezin) in de Ger. Gem. Afgelopen jaar heb ik belijdenis gedaan en ik voel mij thuis in deze gemeente. Maar praten kan ik niet over hetgeen mij bezighoudt. Ik ben gesloten van karakter en mijn zelfbeeld is ook niet optimaal, om het zo maar even te zeggen. Ik heb veel strijd thuis, vooral om hetgeen ik geloof. Ik geloof dat het de waarheid is en wil graag bij deze gemeente blijven, maar ik vind het heel moeilijk om uit mijn woorden te komen en eerlijk tegen iemand te durven zeggen wat ik denk en voel. Het voelt zoals: ik ben niets, ik tel niet mee. Ik heb heel vaak de neiging, als het hele gezin compleet is, weg te lopen want ik voel mij buiten al die gezelligheid staan. Dat is niet voor mij bestemd, denk ik dan. Dus laat maar.... Ik hoop dat u nogmaals wilt antwoorden.
Antwoord
Uit jouw woorden maak ik op dat er nogal gediscussieerd wordt bij jullie thuis, op een niet altijd even plezierige manier. In dÃe zin ga ik ook op jouw vraag in, en ik hoop dat ik hiermee de plank niet missla.
Jouw vader is hervormd opgegroeid en je moeder is Christelijk Gereformeerd, maar met het gehele gezin kerk je nu in de Gereformeerde Gemeenten. Dat kan prima gaan, zonder problemen, behalve als sommige standpunten worden opgeklopt, of als het over ontevredenheid gaat.
Er zijn/waren in de Nederlands Hervormde Kerk gemeenten waarin de gang van zaken net zo is/was als in de Gereformeerde Gemeenten. De scheuring in heel wat Hervormde gemeenten maakt het lastig hier eenvoudig “is” of “was” voor te schrijven. Er zijn ook een aantal Christelijke Gereformeerde kerken waar het er eender aan toe gaat. Uit het feit dat in jouw gezin kennelijk flink gediscussieerd wordt, leid ik af dat de herkomst van je vader of je moeder, of allebei eigenlijk, verschillend is van wat je in de Gereformeerde Gemeenten meemaakt. Ik vermoed dan dat je ouders, of een van beiden, het in een vorige kerk niet helemaal naar de zin hadden/had, dat jullie zo in de Gereformeerde Gemeente zijn terecht gekomen, maar dat er thuis nog steeds ontevredenheid en kritiek heerst.
Jij hebt er belijdenis gedaan en je voelt je thuis, maar dan zal dat betekenen dat je elke keer geschokt wordt als er thuis weer afgegeven wordt op de kerk, of op een dominee, een ouderling die een preek las of wat dan ook. Het is altijd jammer wanneer mensen met kritiek naar de kerk gaan en met meer kritiek de kerk uit komen. Het is niet alleen jammer, het is ook slecht voor het geestelijke leven. Natuurlijk kan er gezonde kritiek zijn, en er zijn misstanden waarbij kritiek passend is. Maar pas op. Kritiek kan ook uit een hart komen dat scherpe of misprijzende woorden gebruikt om de werkelijke boodschap, het Evangelie en de geloofsgehoorzaamheid aan God in Christus buiten de deur te houden. Kritiek wordt nogal eens gebruikt om jezelf rechtvaardiger te voelen dan een ander. Je kunt je afvragen of diegene die zichzelf rechtvaardigt, wel heeft leren inzien wat de rechtvaardiging is die om Christus' wil geschonken wordt. Veel mensen denken aan hun eigen rechtvaardiging genoeg te hebben, maar ze komen er tenslotte bedrogen mee uit.
Jij hebt het naar je zin in je kerk, maar je wordt er thuis op aangevallen, vermoed ik. Aanvankelijk stelde je een vraag over valse schaamte, ik denk nu dat je je daarover niet druk hoeft te maken. Als je nù bij discussies je mond wilt houden, is dat geen valse schaamte. Je hebt immers verscheidene keren geprobeerd thuis voor je standpunten uit te komen, maar het is je niet gelukt. De tegenspraak viel over je heen. Je vindt jezelf niet goed genoeg, je had graag anders over de zaken van het geloof willen spreken. Dat is je niet gelukt. Meen niet dat je daardoor minderwaardig bent. Toch zou je het prettig vinden als je in staat was helder over je eigen gedachten en gevoelens met anderen te spreken, maar dat lukt je niet. Ben je nu teleurgesteld in jezelf omdat jij vindt dat je het niet goed doet? Leg je dan niet jezelf een te zware eis op?
Ik heb het gevoel dat er thuis niet alleen over de kerk wordt gediscussieerd. Ik vermoed dat er over veel zaken schamper gepraat wordt. Dat is een tactiek van mensen: als je anderen omlaag haalt, kun je je inbeelden dat jezelf groot bent. Ik vraag me af of mensen wel gelukkig zijn als ze vaak allerlei zaken afkraken. Wie mensen omlaag haalt, is natuurlijk helemaal niet groot. Je schrijft dat je gesloten van karakter bent. Dat kan heel goed, maar het kan versterkt zijn doordat mensen in je leefomgeving nogal gehaaid zijn en je het afgeleerd hebt om mee te praten, je wilt niet steeds de kous op de kop krijgen.
Er heerst bij mensen een misverstand over praten. Veel mensen menen dat je moet argumenteren om anderen te overtuigen. Ze hebben het mis. Je kunt pas iemand overtuigen als je zijn/haar hart hebt gewonnen. Al het andere is eigenlijk niets anders dan het oprispen en herkauwen van meningen. Ze menen dat ze het gewonnen hebben als een ander moet zwijgen. Laat ze de woordenstrijd gewonnen hebben, daarmee hebben ze niet het gelijk aan hun kant! Ze waren alleen maar beter gebekt. Het is dan jammer voor je dat je de woordenstrijd verliest, maar probeer je alsjeblieft geen verliezer te voelen. Er zijn genoeg andere dingen die je goed kunt.
Is je zelfbeeld gekrompen omdat er vroeger altijd kritiek over je heen kwam? Was een broer of zus zogenaamd beter en moest jij net zo worden? Weet dan dat de Heere zo niet over ons denkt. Wij meten mensen af aan cultuurgebonden prestaties. Ik bedoel daarmee dat wij (helaas) in staat zijn een medeleerling die een negen voor wiskunde haalt beter te vinden dan een die een vijf haalde, maar die een prima verzorgster is. Maar de Heere ziet het hart aan en let op totaal andere zaken. Voor Hem zijn we allemaal veroordelenswaardig, maar Hij neemt toch in genade als kinderen aan die in Christus leren geloven. Daarbij komen onze eigen prestaties helemaal op de achtergrond te staan. We mogen leven tot Gods eer. Ef 2: 10: Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus tot goede werken, welke God voorbereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen. Misschien helpt het je om te gaan beseffen, dat God totaal anders oordeelt dan wij mensen dat doen. Laat je mishagen niet zijn dat je jezelf een mislukkeling zou voelen, maar dat je er een hekel aan hebt om de strijd tegen de zonde nog zo vaak te verliezen.
Misschien willen je ouders (weer) naar een andere kerk gaan en wil jij dat helemaal niet. Het hangt dan van je leeftijd af wat je moet doen. Als je officieel volwassen bent, kun je rustig stellen dat je blijft gaan naar de kerk waar je belijdenis deed. Als je nog niet volwassen bent, moet je je misschien voegen naar de wil van je ouders. In dat geval zou ik contact opnemen met een ouderling of dominee. Persoonlijk ben ik van mening dat ieder die belijdenis gedaan heeft, aangesproken kan worden op de eigen verantwoordelijkheid. Dan zou je kunnen blijven. Maar ik kan me voorstellen dat anderen daar anders over denken.
Ik begrijp dat je je in zulke discussies buitengesloten voelt. De anderen zijn gehaaid, vangen elkaar vliegen af en hebben plezier om het zo te doen en jij vindt het helemaal niet leuk. Probeer zelf niet bij een ander de kaas van het brood te eten. Het blijven veronderstellingen van mijn kant, maar ik vermoed dat zwijgend bij de anderen blijven de beste oplossing is. Als er televisie gekeken wordt en ze bekijken iets waar jij niet achter kunt staan, ga je zo zitten dat het je 't minste stoort. Als er gevloekt wordt op de TV ga je weg. Misschien heb ik het hier helemaal mis, ik heb geprobeerd om me voor te stellen wat er thuis aan de hand kan zijn. Ik heb daarbij meer gedacht aan je vader en moeder dan aan broers of zussen. Misschien maken deze laatsten het onplezierig voor jou. Ik hoop dat je dan door de buitenkant heen kunt prikken. Je bent dan wel anders dan zij, maar beslist niet minder. Zij kunnen vlotter praten, jij zult vast iets anders goed kunnen. We moesten maar proberen om niet al te trots te zijn op iets van onszelf, maar je mag het herhalen: je bent anders, maar niet minder.
Ik wens nog heel veel goede tijd toe in de kerk waar jij je thuis voelt.
Ds. G. van ‘t Spijker
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G. van 't Spijker
- Geboortedatum:17-12-1943
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Baarn
- Status:Inactief
