Andere geloofsovertuigingen veroordelen

Ds. C. den Boer | Geen reacties | 20-04-2003| 00:00

Het valt me op dat christenen andere christelijke geloofsovertuigingen zo vaak veroordelen. Is het niet zo dat we allemaal in dezelfde God geloven? En niemand kan toch het "ware geloof" claimen? Door zoveel verdeeldheid te zaaien binnen het christendom zullen we de ongelovigen nooit bereiken!

Er zijn, beste vraagstell(st)er, zeker dingen in het christelijk geloof die zo met het hart van het Evangelie te maken hebben, dat we die nooit voor beter moeten opgeven. Bijvoorbeeld: dat wij door het verzoeningswerk van de gekruisigde Zaligmaker Jezus Christus als een schuldbewuste zondaar gered moeten worden. Dat Hij, God en mens in een Persoon daartoe de weg van de diepste vernedering is gegaan om voor ons de schuld te kunnen betalen en ons weer in de gemeenschap met de hemelse Vader terug te brengen. Als je dit eenmaal in een persoonlijk geloof ("waar geloof") hebt leren zien als het redmiddel van je leven, wil je dat voor niets en niemand meer prijsgeven. Dan wil je daar ook graag elke dag over in je Bijbel lezen. Dan moet je met die dingen die niet naar Gods heilige wet zijn, ook leren breken in je leven. En dat kost strijd. Dan zal je zeker ook anderen ontmoeten die ditzelfde geloof mogen kennen en met wie je het hartelijk eens zult zijn. Maar aan de andere kant kom je dan zeker ook mensen tegen, die het zo nauw niet nemen, voor wie het geloof weinig meer betekent dan dat ze geloven, dat er een God is en wier leven met dat alles spot. Zou je hen er dan niet op moeten wijzen, dat ze het ware geloof missen?
 
Ik zou dus zeggen: houd je maar aan alles wat in de Bijbel staat als Gods volkomen betrouwbaar en onfeilbaar Woord en wat als een korte samenvatting daarvan in de Heidelbergse Catechismus staat. Niet iedereen gelooft met zo'n echt en waar geloof in deze God, de God van de Bijbel. Ik zou niet graag willen zeggen, dat allen die christelijk heten, ook echt geloven in dezelfde God. Niet voor niets worden wij in de Bijbel opgeroepen om onszelf te onderzoeken of wij het echte geloof hebben.
 
Maar verder zijn er ook dingen die minder of helemaal niet met het hart van het Evangelie te maken hebben, waar de een zus en de ander zo over mag denken. Natuurlijk moeten we elkaar nooit om bijzaken verketteren. Dat geeft maar hete hoofden en koude harten. En dan zijn we voor de wereld veeleer een aanfluiting en zullen ongelovigen meer van ons vervreemden dan dat we voor hen een voorbeeld zijn. Laten we daarom altijd maar van het positieve naar het negatieve gaan: kijken waarin we elkaar kunnen vinden en van daaruit over de verschillen praten en elkaar met de Bijbel in de hand nader onderwijzen. Misschien heb je wat aan onderstaand verhaal dat gaat over de verschillen tussen de godsdiensten en dat je niet kunt zeggen: het maakt niet uit wat je gelooft. Gelukkig als we ons uit de put van onze ellende door de eeuwige armen van de Zaligmaker Jezus Christus opgehaald weten.
 
Een Chinees vertelde eens, waarom hij christen was geworden. Ik was in een diepe put gevallen. Hoe ik ook mijn best deed, ik kon er niet meer uitkomen. Toen kwam daar Confucius voorbij. Hij zei: 'Mijn zoon, als je mijn lessen gevolgd had, zou je je daar niet bevinden.' 'Dat weet ik', riep ik, 'maar dat helpt mij nu niet. Helpt u mij, dan zal ik uw voorschriften nakomen'. Maar Confucius vervolgde zijn weg. En hij liet mij in de wanhoop achter.

Toen keek daar een ander over de rand van de put. Hij zei: 'Mijn zoon, als je alleen maar je armen kruist en je ogen sluit en in een toestand van volmaakte rust en onderwerping komt, dan zal je eens het Nirwana (het eeuwige niets) bereiken, evenals ik gedaan heb. Je moet je onverschillig betonen tegenover alle uiterlijke omstandigheden, dan vind je de eeuwige rust.' 'Verlos mij, vader en ik zal doen wat u mij beveelt.' Maar Boeddha vervolgde kalm en onverstoorbaar zijn weg. Maar mij liet hij in de put.

Met driftige stappen naderde vervolgens Mohammed de plaats waar ik me bevond. Hij boog zich over de rand van de put, keek daarin en zei: 'Man, ga niet zo te keer! Je zit daar wel akelig. Ben je bang? Niet bang zijn. Het is de wil van Allah, dat je in die put gevallen bent. Bedenk dat! En wie kan zich tegen zijn wil verzetten? Spreek de belijdenis uit: "Allah is groot en Mohammed is zijn profeet". Blijf die belijdenis murmelen, totdat je mond voor eeuwige gesloten wordt en ga dan onder. Je zult in het paradijs dubbel genieten.' En Mohammed ging door. Hij redde mij ellendige niet.

Toen klonk daar een stem: 'Mijn zoon'. Toen ik opkeek, zag ik in het gelaat van de Zoon des mensen, vol liefde en tederheid. Geen verwijt kwam over Zijn lippen. Dadelijk daalde Hij in de put af. Hij had Zijn leven ervoor over om mij te redden. Hij sloeg Zijn armen om mij heen, tilde mij uit de put en zette mijn voeten op de vaste grond. Hij trok mij mijn vuile kleren uit en kleedde mij met zijn eigen kleed. Daarna stilde Hij mijn honger. En tenslotte sprak Hij: 'Volg Mij en Ik zal u voortaan leiden en uw voeten voor vallen bewaren!' Daarom -zo besloot de Chinees- ben ik een christen geworden.
 
Ds. C. den Boer (Barneveld)

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. den Boer

• Geboortedatum:
  20-04-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

241 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven