(...) voor in een kerk (...) zijn of haar bekeringsweg vertellen. Is dit goed of...

In mijn huidige woonomgeving is het al meer dan eens voorgekomen dat, als iemand bekeerd is, hij of zij (in de gevallen die ik gehoord heb was het een zij) voor in een kerk voor ieder die het maar horen wil, gaat vertellen hoe het allemaal precies gegaan is. Dus zijn of haar bekeringsweg vertellen. Is dit goed of niet? Ik vind het heel moeilijk. Ten eerste omdat het voor de hand liggend is dat een mens de eer krijgt i.p.v. God. Ten tweede, omdat in de gevallen die ik gehoord heb het nog altijd een vrouw is geweest en een vrouw moet toch stil zijn in de gemeente? Maar over de andere kant staat er in de Bijbel dat je moet getuigen. Kunt u mij antwoord geven op deze vraag?

Beste vraagsteller,
 
Bedankt voor je vraag. Ik neem aan dat de praktijk waarover je een vraag stelt, zo voorkomt in een evangelische gemeente in je woonplaats. Daar is het soms gebruikelijk dat als iemand tot bekering gekomen is, hij of zij daarvan verslag legt aan de gemeente in een kerkdienst. Wat daarvan te vinden? Persoonlijk ben ik daar niet voor. Ik heb daar een paar argumenten voor. Hier komen ze.
 
1. Kerkdiensten zijn per definitie erediensten. Diensten waarin de HEERE en Zijn werk geëerd moeten worden. Als iemand verslag van zijn bekering in een eredienst doet, is inderdaad het gevaar levensgroot aanwezig dat de mens de eer krijgt of in het middelpunt komt te staan. En dat is in strijd met het karakter van een eredienst.

2. Een ander gevaar bij een getuigenis in het openbaar afleggen is dat het verhaal gemakkelijk vervormd raakt. Door de spanning kunnen dingen vergeten worden. Door het enthousiasme kunnen dingen overdreven worden. Voor je het weet, ben je aan het fantaseren, of je verhaal spannender aan het maken. De oude ds. R. Kok (1890-1982) wees er in zijn leven al op, dat bekeringsverhalen vaak steeds mooier en spannender worden als ze regelmatig verteld worden. Dat geldt stellig ook van getuigenissen in het openbaar.

3. We leven in een tijd waarin helaas veel mensen uit zijn op sensatie, gevoelige indrukken en show. Overal om ons heen zien we dat mensen hun hele hebben en houwen, inclusief hun vuile was, openbaar maken. Soms geneer je je ervoor. Volgen kerkmensen ook hierin de wereld? Je krijgt soms de indruk.
 
Wat moeten we dan doen als we tot bekering gekomen zijn? Allereerst de HEERE daarvoor hartelijk danken en prijzen. Want het is Zijn genadevolle werk (Hand. 11:18)! Vervolgens kunnen we het op een ootmoedige manier vertellen aan de mensen om ons heen (onze gezinsleden, familieleden, vrienden en bekenden). Zij zullen vast al iets aan ons gemerkt hebben. Op een geschikt moment kunnen we ook onze predikant erover inlichten, of op een huisbezoek de ouderlingen. Maar dan telkens op zo'n manier dat we met een onopgesmukt verhaal komen waarin we de HEERE de eer geven.
 
Ik hoop dat ik in mijn leven nog veel van deze verhalen zal horen. En dat jij ook zo'n verhaal zult kunnen vertellen! En als je eens aan het praten bent met mensen over de Bijbel of over het geestelijke leven, dan kun je in zo'n gesprek misschien ook iets doorgeven van je eigen geloofservaring. Ter bemoediging en onderwijzing van de ander en ter ondersteuning van wat je zegt. De HEERE zegene je in je leven!
 
Met hartelijke groeten!
Ds. C. J. Droger