Weinig ruimte voor christelijke vrijheid

J.W.N. van Dooijeweert | Geen reacties | 03-11-2006| 00:00

Waar komt het vandaan dat er in de Ger. Gem. zo weinig ruimte is voor christelijke vrijheid? In de volgende dingen (vragen stellen bij de exegese van een predikant -niet als kritiek, maar als meedenken-, beluisteren van -goede, Bijbels verantwoorde- gospelmuziek, bijbelstudie doen, het dragen van een lange broek door vrouwen, etc. etc.) worden mensen meteen in een verdachte hoek geplaatst. Ik heb het idee dat in andere kerkverbanden minder zwaar wordt getild aan deze zaken en mijn verlangen is dat er ook in de Gereformeerde Gemeente ruimer met deze zaken wordt omgegaan. Ik ben er biddend mee bezig, ook of de Heere het mij wil laten zien als ik op een schadelijke weg ben. Het is dus absoluut geen schoppen tegen de Ger. Gem. of zo. Ik voel me thuis in onze gemeente, maar het normerende in de Ger. Gem. zorgt er bij mij regelmatig voor dat ik me niet vrij voel om die dingen te doen waarvan ik het gevoel heb dat ze Bijbels wel verantwoord zijn. Hoe moet ik hiermee om gaan en waar komt dat hokjesdenken vandaan?

1. Ik ben bang dat wij onder christelijke vrijheid iets anders zijn gaan verstaan dan de de betekenis is in de Bijbel. Ik bedoel dit niet bestraffend of terechtwijzend, echt als een vraag, als een denkmodel. Enkele teksten waarin over vrijheid gesproken wordt: 2 Korinthiërs 3:17: “De Heere nu is de Geest; en waar de Geest des Heeren is, aldaar is vrijheid.” Galaten 5:13: “Want gij zijt tot vrijheid geroepen, broeders, alleenlijk gebruikt de vrijheid niet tot een oorzaak voor het vlees; maar dient elkander door de liefde.” 1 Petrus 2:16: “Als vrijen, en niet de vrijheid hebbende als een deksel der boosheid, maar als dienstknechten van God.” Zouden de Apostelen bij het schrijven van deze woorden gedacht hebben aan dingen als lange broeken etc.? Ik denk het niet. Zij dachten volgens mij aan vrijheid die de Geest schenkt. Bevrijd van zonde en zondeschuld. Leven  in een open relatie met God en onze naasten.

2. Ik ken dit allemaal. In een bepaalde gemeente mochten mensen geen Bijbelstudie houden met jongeren. Vooral was het probleem dat ze eerst in gebed gingen voor ze begonnen... Vragen stellen aan een predikant, heb ik zelf meegemaakt, wordt ervaren als een aanval. Nu ik zelf meer dan 30 jaar ervaring heb met preken kan ik dit beter begrijpen, maar het is een teken van zwakte. Maar je hebt volkomen gelijk als je zegt: “mensen worden meteen in een verdachte hoek geplaatst”.  Hieraan zijn  twee kanten. Het gelijk in de hoek plaatsen om het dragen van een lange broek bijvoorbeeld. Waarom zo hard? Maar aan de andere kant: Zondagmorgen was er Heilig Avondmaal, een jonge vrouw ging aan. Stemmig gekleed in donker blauw. Maandagmorgen kom ik de zelfde mevrouw tegen in een tuinbroek, heel bloot van boven... Is dat nodig? Is dat christelijke vrijheid? Vrijheid in de Geest? Ik denk het niet.

3. Het kan best dat er in andere kerkverbanden iets gemakkelijker met deze dingen wordt omgegaan, maar waar ligt dan de grens. De dominee was een vrouw, gekleed in broekpak... Moet dat? Nee toch? Maar ik ben het met je eens dat het hoog tijd wordt dat we heksenjacht op allerlei futiliteiten staken en overgaan tot de prediking van een heldere boodschap en een leven dicht bij de Heere. Gelukkig is deze prediking er wel, gelukkig zijn er heel lieve broeders en zusters die niet vallen over allerlei dingen, maar die goed spreken van de Heere. Gelukkig zijn er predikers die onversneden Gods Woord doorgeven. Ik heb met andere kerkverbanden door mijn werk ook veel contact. Maar de broeders klagen daar even hard. Vooral als ze het hebben over mensen die uit onze Ger. Gem. die overkomen naar hun kerkverband. “De hoed moet gelijk af en de broek aan”, zeggen ze vaak. Dat is natuurlijk wel een beetje kort door de bocht, maar ik ken de voorbeelden ook!

3. “Of de Heere het mij wil laten zien als ik op een schadelijke weg ben.” Dat is het beste van alles om te bidden als we in deze vragen terecht komen. Maar het neemt niet weg dat we zelf een standpunt moeten innemen en een weg moeten gaan naar Gods Woord. En dat is de weg van “anders zijn dan de wereld”. En waar leg je dan de grens? Zeker niet op het terrein van fitten en zeuren en van moeilijk doen je godsdienst maken. Als de Geest je leidt wordt je mild en gunnend. Dan gaat je hart van liefde branden als je je mensen in de kerk beziet. Dan hoef je niet meer op heksenjacht achter allerlei dingen maar dan ga je Jezus prediken in al Zijn  heerlijkheid en genade.

4. “Het is dus absoluut geen schoppen tegen de Ger. Gem. Of zo. Ik voel me thuis in onze gemeente, maar het normerende in de Ger. Gem. zorgt er bij mij regelmatig voor dat ik me niet vrij voel om die dingen te doen waarvan ik het gevoel heb dat ze Bijbels wel verantwoord zijn.” Dat begrijp ik volkomen, wij hebben met hetzelfde te maken als jij. Alleen denk ik dat wij het voordeel hebben dat we aan de andere kant van het leven staan (ouder zijn) als jij. Dan wordt het gemakkelijker om te relativeren en veel dingen met een korreltje zout te nemen. Ik heb ook geen ogenblik gedacht aan “schoppen” tegen de Ger. Gem., toen ik je vragen las. Ik heb ook vaak pijn  aan mijn kerk. Heel veel zelfs. Maar ik zal ook nooit schoppen (hoop en bid ik). Schoppen is negatief. Sta liever positief in je kerk. Maar ga niet mee met de negatieve dingen die je ziet rondom je heen. We moeten immers voor onszelf rekenschap afleggen van heel ons leven. Dit is geen bedreigende wolk die boven ons hangt, maar het is gewoon de werkelijkheid waarin God ons plaatst.

5. “Hoe moet ik hiermee om gaan?” Biddend en normaal denkend! Je niet laten meeslepen, noch met de ene, noch met de andere kant. Want dat is een gevaarlijke situatie in onze gemeenten; mensen gaan kiezen met wie ze wel contact willen en met wie niet. Vormen bidgroepjes, Bijbelgroepjes. Allemaal goed. Maar dan wel om te bidden of Bijbelstudie te doen en niet om je ongenoegen te uiten. Wacht je daarvoor. Leg het aan de Heere voor en vraag Hem om je de weg te wijzen. Lees veel in het Woord en zoek contacten met overdachte godvrezende mensen in je gemeente. Mensen die nog licht verspreiden in onze donkere  tijd. Bid de Heere of Hij opnieuw het volle licht wil laten opgaan in onze gemeenten. Het is goed als je gemeente je lief is. De Heere wil dat zo!

6. Echte vrijheid, vrijheid van de Geest, broeder of zuster, bant de vrees buiten. Ik denk dat veel “hokjes- en heksenjacht” denken voortkomt uit een gebrek aan vrijheid die Geest geeft. Als ik lees hoe Calvijn met verschillende dingen omging, dan ben ik wel eens jaloers op deze broeder. Wat een vrijheid in doen en denken, maar gebonden aan het Woord en staande onder de wet der liefde.

Tot slot nog een speciale opmerking. Paulus zegt: “Indien mijn broeder erger, zal ik in eeuwigheid geen vlees eten”. Wat een opofferingsgezindheid legt hij hier aan de dag! Hij wil rekening houden met zijn broeders en zusters. Hij zei niet: “O, die..., die ligt altijd te zeuren”, of “hij, onze dominee... die staat naast het leven, kent het leven niet”. Deze uitdrukkingen hoor je vaak gebruiken in onze kringen als men over iemand spreekt die ergens tegen is of niet mee overweg kan. Ik denk dat dat aan de andere kant een grote zwakte is en niet getuigt van echte liefde voor elkaar. Begrijp je me? Het is nodig dat we gaan zien dat ontvangen van vergeving niet gebonden is aan cultuurgebruiken maar aan het bloed van Christus, Gods eigen Zoon, onze Heere en Zaligmaker. Dan wordt de lange broek voor de vrouw minder belangrijk, dan kan ik ook gaan luisteren naar een dominee in een andere kerk en dan durf ik te preken met overgave over de liefde van God die uitstraalt in het zaligen van zondaren.

Hartelijke groeten, bedankt voor de vraag en Gods zegen toegewenst,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven