Moeder is altijd druk

Ds. P. J. den Admirant | Geen reacties | 16-10-2006| 00:00

Ik studeer maar woon nog thuis. Ik zie dat er zoveel fout gaat bij mij thuis en dat mijn moeder niet de moeder is die mijn broertjes en zusjes nodig hebben (veel weg, altijd druk, geen aandacht). Ik probeer haar dit weleens te vertellen, maar ze gaat dan huilen en verdedigt zich erg. Nu merk ik dat ik zo kritisch op thuis wordt, dat ik zo'n hekel aan grote gezinnen ga krijgen. Omdat ik een enorm rustpunt voor zo'n beetje het hele gezin ben, kan ik me ook niet afsluiten voor dit. Kunt u mij alstublieft een tip/advies geven om hier mee om te gaan? Ik wil niet de moeder van mijn broertjes/zusjes zijn! Ik wordt bang van mezelf! Enne... ik probeer echt wel verzachtend te denken en ook het vijfde gebod is belangrijk voor me. De hulpverlening willen ze niet in.

Zoals je de situatie beschrijft, lijkt er weinig mogelijk. Je hebt geprobeerd met je moeder te praten, maar dat lukte niet. Een moeder voor je broertjes of zusjes zijn, wil je niet. Terecht, lijkt me. Hierin tips geven lijkt me bijna onmogelijk.

De moeder van het gezin is je moeder. Mijn vraag is. zou het echt niet mogelijk zijn om met haar te spreken? Je schrijft: ik probeer haar dit wel eens te vertellen (dat ze veel weg is, altijd druk, geen aandacht besteedt aan het gezin). Misschien zou dit anders moeten en kunnen. Ik kan me voorstellen dat wanneer je haar erop wijst dat het niet goed gaat in het gezin, zij meteen denkt: dus ik doe het fout. Probeer daarom zonder beschuldiging het echte probleem op tafel te krijgen. Wellicht voelt je moeder zich niet opgewassen tegen haar taak, zijn er oorzaken waarom ze veel weg is. Zou je dit bespreekbaar kunnen maken met je moeder (en je vader, over hem schrijf je niet)? Eerst als vraag, hoe zij zich voelt, hoe zij het gezin beleeft. Wat zij als moeilijk ervaart. Ik kan niet beoordelen hoe je vader er tegenover staat, of hij het probleem ziet, en meedenkt. Maar als je moeder gaat spreken, zonder het gevoel te krijgen: ik word veroordeeld, zal er wellicht meer ruimte komen om de situatie onder de loep te nemen.

Soms kan het uitspreken van gevoelens al een hele opluchting zijn. Dat geldt voor beide kanten. Zowel voor je moeder als voor jou. Het feit dat je moeder dikwijls afwezig is kan een signaal zijn: ik kan het niet aan. Als dát bespreekbaar is (zonder haar te beschuldigen) kan er ruimte komen om naar oplossingen te zoeken, ook buiten de reguliere hulpverlening: iemand die eens wat werk uit handen neemt, of voor een paar uurtjes een paar van de kinderen bij haar neemt.

Maar het geldt ook voor jou. Als jij weet over te brengen dat je dit gesprek niet bedoelt om je moeder te bekritiseren, maar daarin duidelijk wil maken dat jij ook een probleem hebt, kan er wellicht beter naar elkaar geluisterd worden. Bij beschuldiging kruipen wij bijna altijd in de verdediging. Maar een probleem bespreekbaar maken, zowel dat van je moeder als van jou, is iets heel anders. Dan sta je niet tegenover elkaar, maar veel meer naast elkaar.

Wat jezelf betreft: ik denk dat het verstandig is om geen moederrol te vervullen. Dat is ook een te zware belasting. Soms moeten we accepteren dat wij situaties niet veranderen kunnen.

Ik hoop dat een rustig gesprek, op het goede moment, openheid geeft en openingen biedt voor de toekomst. Ik wens je daarbij veel sterkte. Laat er gebed zijn voor je moeder dat zij kracht ontvangt om haar taken in het gezin te zien en die zo goed mogelijk te vervullen.

Ds. P. J. den Admirant

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. J. den Admirant

• Geboortedatum:
  05-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

45 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven