(...) Tot nu toe hebben we na de bevalling nog steeds geen gemeenschap gehad, st...

J. A. het Lam | Geen reacties | 09-10-2006| 00:00

Erg moeilijk om deze vraag te stellen. Ik ben een vrouw van 26 jaar, en 3,5 jaar gelukkig getrouwd. Toen we 3,5 jaar geleden trouwden had ik er erg veel moeite mee om, om te schakelen dat gemeenschap nu wel 'mocht'. Het heeft zeker een paar maanden geduurd voordat we echt gemeenschap hadden. Vijf maanden daarna was ik zwanger. Helaas heb ik toen een miskraam gehad. Daarna heeft het anderhalf jaar geduurd voordat ik weer zwanger was. We hebben wel gemeenschap gehad, maar eigenlijk kon ik hier niet zo goed van genieten. Ik kan niet goed m'n gedachten los laten en aan niks denken en me helemaal overgeven. Inmiddels ben ik moeder van een dochter van bijna één jaar. Tijdens de bevalling heb ik een totaalruptuur opgelopen en ben ik onder volledige narcose gehecht. Tot nu toe hebben we na de bevalling nog steeds geen gemeenschap gehad, steeds stel ik het uit. Ik durf gewoon niet goed. Mijn man zegt dat hij wil wachten tot ik er helemaal aan toe ben en het niet wil forceren. Dat vind ik erg fijn, alleen hoe langer ik het uitstel hoe meer ik er tegenop ga zien. Terwijl het juist iets fijns van samen moet zijn. Voor de rest zijn er helemaal geen problemen. We zijn gelukkig getrouwd, echte maatjes en we kennen elkaar door en door. Maar toch, dat ene blijft me heel erg dwars zitten en ik weet niet wat ik nu verder moet doen. Ook zou ik het erg moeilijk vinden om dan al direct zwanger te zijn; hoeft natuurlijk niet maar kan wel. Dat benauwt me best wel. Wat kan ik nu het beste doen en hoe bouwen we dit samen weer op? Ik ga er liever niet mee naar de dokter of iets dergelijks. Alvast bedankt voor uw antwoord!

Ik vind je erg dapper om deze vraag te stellen. Dit bespreek je niet gauw met iemand. In feite ben je er erg eenzaam mee. Het kan zijn dat jij je er schuldig over voelt, omdat je je man te kort doet. Dat is niet nodig. Het is zo opgebouwd en het is iets van jullie samen. Je man is een kanjer. Wat een oefening in zelfbeheersing. Die hebben jullie trouwens al voor het huwelijk gehad. Begrijpelijk dat je even tijd nodig had in je huwelijk (in één dag kan niet altijd de knop om). Er is groei voor nodig. Zo ook nu: er zit angst bij. Gemeenschap is gekoppeld aan een kind krijgen, aan miskraam(?), inscheuren, etc. Dat moet uit elkaar gehaald worden: periodieke onthouding, de pil... (dus naar de huisarts).

Tijdelijk kun je afzien van gemeenschap, maar wel andere manieren van intimiteit hebben: samen dingen doen, tijd in elkaar steken, aanraken (veilige zones), kussen, tot je verliefde gevoel (weer terug) komt. Zover mogelijk je man toelaten, zolang je het prettig vindt. Er is angst voor van alles, er moet eerst veiligheid komen. Tijdelijk is natuurlijk wel meer dan een aantal weken, neem er de tijd voor. Maar als het niet verandert dan zou ik via de huisarts hulp vragen aan een seksuoloog.

W.b. ervaren genieten: je kunt niet aan niks denken. Je denken gaat door, maar je gevoel kan intenser worden. Het is een verkeerde voorlichting alsof je in een soort narcose komt. Je kunt heel nuchter aan hem denken en niet te veel willen voelen.

Deze dingen zou ik samen in gebed brengen. Samen hardop tegen de hemelse Vader uitspreken, zodat je voorkomt dat je er alleen mee bent. 

Tineke het Lam-van Mourik

Dit artikel is beantwoord door

J. A. het Lam

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven