Zoon is thuis een grote egoïst

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 19-09-2006| 00:00

Onze zoon van ruim 20 is ‘buiten’ bij iedereen zeer geliefd en staat voor iedereen klaar. Thuis is hij een grote egoïst en blaft iedereen af. Hoe moet je als ouders hier nu toch in de vrede mee om gaan? We stellen aan de ene kant duidelijke regels, maar aan de andere kant krijgt hij alle ruimte. Zou hulpverlening in deze kunnen helpen? Hoe moeten we dat doen en met wie? We zijn echt ten einde raad.

Beste ouders,
 
Hoe herkenbaar is uw vraag als ouder! Zeker ouders met kinderen in de pubertijd herkennen dit gedrag. Uw zoon is echter qua leeftijd geen puber meer dus uw vraag verdient een ander antwoord.
 
Bij mij rees de vraag of uw zoon zich realiseert hoe hij u beide kwetst met zijn gedrag. In hoeverre is hierover met hem gesproken? Hebben gesprekken met hem verbetering of verandering gebracht? Wanneer het gedrag alleen thuis laat zien, en niet bijvoorbeeld ook op zijn werk of schoolsituatie, lijkt het me met onvrede te maken hebben.

U schrijft dat u hem alle ruimte geeft dus in dat opzicht verwacht ik niet de "pijn" maar mogelijk ervaart hij de situatie thuis anders dan u, of anders dan u zou willen. Nodig hem uit om te vertellen wat hij anders zou willen of wat hem dwarszit. Als je in een gezin met elkaar leeft heb je er recht op om te horen waar zijn gedrag voor staat! U schrijft ook dat u duidelijke regels hebt en dat is goed en nodig in een gezin, hoewel ik niet weet of deze passen bij zijn leeftijd en situatie. Kijk hier samen eens kritisch naar en vraag uw zoon of hij hierin mee wil denken; u hebt met een volwassene te maken!

Op uw vraag of hulpverlening kan helpen zou ik positief antwoorden, mits er aan een aantal basisvoorwaarden wordt voldaan: het moet iemand zijn waarin beide partijen vertrouwen in en respect voor hebben. Soms is een vertrouwenspersoon uit eigen omgeving toegankelijker dan iemand van buitenaf. Het is van belang dat zowel u beiden als uw zoon zelf bereid is om gesprekken aan te gaan en de situatie wil verbeteren.
 
Belangrijker echter vind ik uw laatste zin: we zijn echt ten einde raad. Ik vind dit belangrijk omdat het gevaar is dat je zo negatief tegenover elkaar komt te staan dat je elkaar als ouder en kind "kwijtraakt". Enerzijds zou ik u willen adviseren om dit te voorkomen en juist daarom hulp te zoeken en anderzijds om de situatie te doorbreken door zo nodig maatregelen te nemen. Soms is een "afkoelingsperiode" goed en geeft dit afstand om daarna met elkaar in gesprek te kunnen gaan. Mogelijk kan uw zoon enkele weken bij iemand tijdelijk wonen om tot rust te komen. Ondertussen zouden dan de gesprekken met een "derde" kunnen plaatsvinden. Doel is niet om uw zoon uit huis te zetten, integendeel, om met elkaar verder te kunnen in harmonie.
 
Van harte hoop ik dat ik uw vraag voldoende heb beantwoord.

Met vriendelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven