Het evangelie uitdragen

Ds. C.G. Vreugdenhil | Geen reacties | 16-09-2006| 00:00

In Efeze 6 staat dat we ons moeten schoeien met de bereidheid om het evangelie uit te dragen. Paulus zegt een keer dat hij vrij is van het bloed van alle gemeenteleden omdat hij niets van Gods boodschap heeft achtergehouden. Ergens anders in de Bijbel staat dat je als je een medemens in nood weet en je hem niet helpt als je dat wel kunt, dat je dan verantwoordelijk bent voor zijn dood. Ik werk in een verzorgingshuis voor bejaarden. De mensen die ik verzorg zullen waarschijnlijk nog hoogstens een paar jaar leven. Het tehuis is niet christelijk, maar in deze regio zijn hoegenaamd alle mensen van die generatie wel christelijk opgevoed. Moet ik hen allemaal op het evangelie wijzen? Er is niet altijd directe aanleiding om een gesprek te beginnen over deze zaken. Moet ik er dan zelf over beginnen? Ik doe het soms wel en ik voel me schuldig als ik het niet doe.

Moet je evangeliseren op straat? Ik doe dat als er jaarmarkt is, maar moet het niet veel vaker? Ik schrok een keer van de zin in een gedicht: “Mijn linkerbuurman is vannacht gestorven; ik heb geen woord tot zijn behoud gezegd.” We hebben om ons heen zoveel mensen die het evangelie of de noodzaak ervan niet kennen. Zullen ze straks bij het oordeel niet zeggen: Waarom heb jij, die het wist, me niets verteld? Als ik een keer mag getuigen, vind ik dat ook echt fijn, maar is het normaal dat alle keren dat ik niet getuig, ik me voel falen tegenover God? Het voelt als een verplichting.

En ben ik als ik geld voor mezelf uitgeef schuldig aan al die hongerdoden aan de andere kant van de wereld? Ik weet ten slotte dat ze zullen sterven als ze niets krijgen en natuurlijk geef ik aan goede doelen, maar als ik b.v. die tas niet had gekocht, zouden er minder mensen sterven van de honger. Ook het geven van geld voelt als een verplichting. Ik geef niet om geld/dure kleren en relatief geef ik veel weg, maar als ik zing “neem mijn zilver en mijn goud, dat ik niets daarvan behoud” dan weet ik dat ik nog iets meer kan geven. Moet ik me schuldig voelen dat ik dat niet doe of mag ik het wel weggeven, maar hoeft het niet? Wat zegt de Bijbel van deze dingen?

Ik kan je vraag goed begrijpen, maar zowel m.b.t. het getuigen als m.b.t. het geven aan goede doelen ga je er veel te krampachtig mee om. Het is niet een verplichting, maar het mag! Je kunt in een bejaardencentrum niet steeds 'preken'. Als er een duidelijke gelegenheid is moet je die kans waarnemen. Het getuigen gaat vaak spontaan. Het is niet zo dat het allemaal zo nodig moet. Het gaat ook meer om een levenshouding. Wat straalt er van jouw leven uit? Benut door God gegeven kansen.

Dat betreft ook het weggeven van geld aan goede doelen. Jij steelt niet van armen als je een nieuwe tas koopt. Wel vraagt de bijbel een sobere levenshouding van ons. Maar we hebben ook onze verplichtingen en ons eigen levensonderhoud. De Heere heeft de blijmoedige gever lief (2 Kor. 9:7). Laat je getuigen en je geven niet staan in het stuk van de verlossing, een wettisch gebeuren, maar laat het staan in het stuk van de dankbaarheid.

Sterkte met het bepalen van je levenshouding.

Ds. C. G. Vreugdenhil

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.G. Vreugdenhil

• Geboortedatum:
  02-04-1946
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Inactief

231 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven