Toch gescheiden

B.S. van Groningen | Geen reacties | 22-08-2006| 00:00

Fijn dat er een Refoweb is waar jongeren met hun vragen over o.a. verkering en seksualiteit terecht kunnen. Ikzelf ben veel te snel getrouwd. Daarbij hebben we allebei geen goed voorbeeld gehad van een goed huwelijk. We wisten allebei hoe we het niet wilden. Maar we wisten niet hoe het wel moest. Door allerlei oorzaken en tegenslagen zijn we enorm uit elkaar gegroeid. Daarbij kwam er ook nog een stuk psychische problematiek om de hoek kijken. Na jaren worstelen, waarbij de gedachte aan een echtscheiding niet eens naar boven kwam, zijn we nu toch gescheiden. Het ging echt niet langer meer. Zelfs met het oog op de kinderen was het in ons geval beter om uit elkaar te gaan. We hebben heel wat bij de hulpverlening gelopen, zowel met betrekking tot de opvoeding van de kinderen als wij ieder persoonlijk. Maar helaas heeft dat onze relatie niet kunnen redden. Naast de opluchting en de rust die deze stap in eerste instantie met zich meebracht, worstel ik nu toch met een aantal vragen. Omdat de kerk waartoe ik behoorde niet verder kwam dan dat we niet mochten scheiden en daarna van enige pastorale begeleiding geen sprake meer was, zelfs naar de kinderen is nooit omgekeken terwijl die er toch niets aan kunnen doen, heb ik momenteel ook geen kerkelijk onderdak waar ik op terug kan vallen. Eerste vraag: wat is de waarde, de betekenis van een kerkelijke huwelijksinzegening. Voor ons was dat echt niet voor de vorm, maar in de overtuiging dat we heel ons leven afhankelijk zijn van de Heere en ook met de wens een christelijk gezin te vormen. Is een kerkelijke huwelijksinzegening wel een bijbels gegeven, of is het een instelling van mensen. Ik heb jaren geleefd met de overtuiging dat de Heere geeft wat Hij van ons eist. Ook in een huwelijk. En toch ben ik nu gescheiden. Hoe kan dit? Tweede vraag: In de kerk wordt geleerd dat de mens door de zondeval niet in staat is zich aan de wet des HEEREN te houden. Toch lijkt het erop dat de kerk t.a.v. het zevende gebod daar anders over denkt. Echtscheiding mag gewoon niet. En daarbij wordt geen rekening gehouden met psychisch onvermogen, terwijl toch duidelijk was dat dat de oorzaak was. Hoe moet ik dat met elkaar rijmen? Verder leert de kerk dat er alleen verlossing is van zonden door het Kruis op Golgotha. Maar in die afschuwelijke onbegrijpelijke periode van aanvraag van echtscheiding, waarbij het Kruis mijn enige (wankele) houvast was, was er voor mij geen plaats aan  het Avondmaal. Is het Avondmaal alleen maar bedoeld voor ‘keurige’ zondaren, die zich uiterlijk netjes en volgens de regels van de kerk gedragen? In al die moeilijke jaren heb ik mogen ervaren (meestal pas achteraf) dat de HEERE elke keer weer doorhelpt. Maar heel sterk heb ik de kracht van de HEERE ervaren, na de echtscheiding, na de scheiding van de kerk, na de verhuizing, het vinden van een nieuwe woonomgeving voor mij en mijn kinderen. De HEERE heeft tot nu toe geholpen. Maar hoe moet ik kerkelijk verder? Voor mijn kinderen (de oudsten zijn tieners) vind ik het belangrijk om ons toch weer ergens aan te sluiten. Maar ik durf niet!

Beste vriendin (vermoed ik tenminste),

Je verwacht wel veel van Refoweb. Wonderen zijn alleen bij God mogelijk. Maar jouw probleem is te groot om zomaar in één zin af te doen. Aan de andere kant geef je zelf aan, dat je in het verleden te weinig goede voorbeelden hebt gehad van een bijbels huwelijk en zelf te snel getrouwd bent. Eigenlijk vanuit een negatief beeld: je wist hoe het niet moest, maar hoe dan wel? Het is trouwens voor mij, op afstand en met onvolledige informatie, best moeilijk om tot een goede conclusie te komen. Daarom vraag ik je, om dit schrijven als een welgemeend advies en een pastoraal meedenken te beschouwen. Allerlei oorzaken, welke? Tegenslagen (hoezo?) psychische problematiek (bij jou of bij je echtgenoot of bij de kinderen?). Jullie hebben jaren geworsteld, niet aan scheiding gedacht, en toch kwam het tot een scheiding. Op z’n zachtst gezegd best vreemd. Het ging niet langer en voor de kinderen was het beter. Veel hulpverlening, voor jullie en de kinderen, het kon jullie relatie niet redden. Hoeveel kinderen hebben jullie? Zijn ze jou toegewezen? Wat me opvalt, dat je na de officiële scheiding rust kreeg en opluchting. Maar na verloop van tijd kwamen toch de vragen weer. Jammer dat de kerk niet verder kwam dan afwijzen van scheiding, maar de broodnodige pastorale zorg ontbrak geheel. Hoe is dit mogelijk? Ik hoef echt je kerkverband niet te weten, als je dat niet wilt, maar dit begrijp ik persoonlijk echt niet. Overal worden fouten gemaakt, heel veel zelfs, maar juist het niet begeleiden in deze situatie, is voor mij onbegrijpelijk. Ben je nergens lid op dit moment? Waar kerk je dan, of is dat ook moeilijk? Als ambtsdrager heb ik verschillende keren met dergelijke situaties te maken gehad en juist de gesprekken, begeleiding, aandacht werd in de meeste gevallen zeer op prijsgesteld. Jammer, dat jij zulke negatieve ervaringen hebt. Maar dat dit de kerk in het algemeen aangerekend kan worden, betwijfel ik. Met vallen en opstaan kunnen we als ambtdragers, gemeente toch veel voor elkaar betekenen.

Wat is de betekenis van kerkelijke huwelijksinzegening (wij spreken liever van huwelijksbevestiging)? Bij Rome is het huwelijk een sacrament, bij ons in de protestantse kerken niet. Wat houdt het dan in? Na het ja-woord voor de burgerlijke overheid, is het de wens van het bruidspaar om Gods Zegen af te smeken in een huwelijksdienst. Waar kun je beter beginnen aan een huwelijk, dan in Zijn huis? Maar dan de vraag: hoe hebben jullie dat zelf ervaren? Wat was jullie intentie? Heb je ook beseft, dat je voor God en Zijn gemeente met een eed beloofd hebt, elkaar trouw te blijven tot de dood jullie scheidt? Dat staat in het huwelijksformulier, daar heb je ja op gezegd. Niet alleen voor de mooie, gelukkige dagen, maar ook in allerhande tegenspoed en kruis. De Heere geeft, wat Hij eist? Dat is waar, maar was je er ook om verlegen, leefde je voor Zijn Aangezicht, stond Zijn Woord centraal? Er moeten redenen geweest zijn, die hier lijnrecht tegenover stonden. Daar heeft jouw tweede vraag ook mee te maken. We zijn niet in staat (zonder genade) om naar Gods Wet te leven. Toch mag God dat van ons eisen, want Hij heeft ons goed en naar Zijn Beeld geschapen. Hij weet ook, dat we dat in eigen kracht niet kunnen, maar de Heere Jezus heeft voor de Zijnen alles volbracht. En door Zijn genade gaan zondaren smeken of ze die geboden mogen doen uit dankbaarheid. Door Zijn kracht. Uit u geen vrucht meer in der eeuwigheid, maar uw vrucht wordt uit Mij gevonden. Denk aan de Wijnstok en de ranken. Worden we bediend door Hem, door de sappen, uit de Ware Wijnstok?

Het lijkt voor jou, dat je het zevende gebod alleen had gehouden, als je niet gescheiden was. Dat is m.i. te gemakkelijk gedacht. Echtscheiding is een klein onderdeel (wel wezenlijk) van het zevende gebod. Het gaat er om dat we zuiver, rein, kuis en ingetogen leven: in de heilige huwelijke staat en daarbuiten. Wordt er geen rekening gehouden met psychisch onvermogen? Dat kan ik niet beoordelen. Maar was dat er niet voor het huwelijk? Was de basis goed. Als de basis niet goed was, komt het dan in het verdere wel goed? Ik begon met het woord wonder, dat geldt voor de tijdelijke zaken en voor de zaken van de eeuwigheid. Jij kunt één en ander niet rijmen. Dat begrijp ik. Maar de kerk heeft zich te houden aan bepaalde afspraken. Dat is niet alleen bij jou in de gemeente. Wanneer mensen in een echtscheidingsprocedure verwikkeld zijn, wordt hen de toegang tot het H.A. ontzegd. Zolang er geen officiële uitspraak is. Na schuldbelijdenis is het ook voor gescheiden personen mogelijk om deel te nemen aan het H.A. Wie zijn ‘keurige’ zondaren? Voor jouw gevoel lijkt dat zo. Mensen zijn geen hartenkenners. Maar het Avondmaalsformulier noemt wel een reeks van zonden op, die een waardig gebruik van het H.A. in de weg staan. Ik spreek nu geen oordeel uit over jullie scheiding. Maar belijden dat je wilt leven naar God, naar Zijn Woord, naar Zijn inzettingen en dan toch een echtscheiding aanvragen, strijden toch met elkaar, ook al kun je vele redenen opnoemen, die wellicht jullie aanvraag rechtvaardigen. Toch ga je tegen Gods inzetting in. Gelukkig mocht je ervaren, dat de HEERE telkens weer doorhielp in deze afschuwelijke, onbegrijpelijke periode. Maar wat je daarna zegt, vind ik wel wat kort door de bocht: na de scheiding, na de kerk de rug toekeren, na de verhuizing, het vinden van een nieuwe woonomgeving voor jou en de kinderen. Met andere woorden: dit moet wel de goede manier geweest zijn, want ik ervoer God nabijheid. De HEERE heeft tot nu toe geholpen.

De Heere is niet aan middelen gebonden, wij wel. En dat jij weer kerkelijk onderdak zoekt, is juist. Ook de Ned. Gel. Belijdenis spreekt daarvan in artikel 28. Voor jou en je tieners wil je kerkelijk verder, maar je durft niet? Als de HEERE je in deze moeilijke wegen geholpen heeft, zal Hij je dan nu niet helpen? Waar ben je eigenlijk bang voor? Voor de mensen? Hoe komt dat? Voor mensen doe je het nooit goed, hoe jij je ook opstelt. Maar waar zie je precies tegenop? Vind je het een schande om terug te gaan? Heb je slechte ervaringen met mensen om je heen? Een geordend kerkelijk leven geeft richting aan je leven en dat van je kinderen. Jullie hebben ambtelijke arbeid nodig: prediking, voorbede, catechisatie, verenigingen, enz. Nogmaals ik weet te weinig van jouw persoonlijke situatie af om gerichte adviezen te geven. Maar als het waar is, wat je mocht ervaren van de HEERE, dan zegt psalm 118: wat zou een nietig mens mij doen! Vest op prinsen geen betrouwen, waar je nimmer heil bij vindt. Zoudt g ‘uw hoop op mensen bouwen. Vertrouw dan ook voor het toekomende op HEM, Die de Rotssteen is, en Zijn werk is volkomen. Ons werk is onvolmaakt. Ik kan me voor stellen, dat je nog niet helemaal tevreden bent met deze antwoorden. Kom daar dan gerust op terug. Wellicht op mijn eigen emailadres, dat de redactie je kan geven. Vertrouw op Hem, geheel en al! En probeer je toch ergens aan te sluiten, wie weet geeft dat je nog meer rust, sterkte, kracht en ondersteuning. Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat. Stel op de HEERE, in alles je betrouwen! En... Hij zal het maken! Psalm 37.

’t Allerbeste en in alle opzichten Gods nabijheid toegebeden!

Met hartelijke groeten,
B. S. van Groningen

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven