Vorig jaar is mijn vader overleden aan de gevolgen van kanker. (...) Ik wil zo g...

Ds. W. van der Wind | Geen reacties | 21-08-2006| 00:00

Vorig jaar is mijn vader overleden aan de gevolgen van kanker. Op zijn ziekbed mocht hij weten dat hij voor altijd Thuis mocht komen. Dat hij zo zeker van zijn geloof was greep me erg aan! Het maakte me stil... Toen mijn vader was overleden werd ik erg opstandig. Ik was boos op God en wilde niks meer met het geloof te maken hebben. Een aantal maanden later kreeg ik verkering en ik zie mijn vriend als een middel van God om mij weer op de rechte weg te brengen. Een tijd lang was ik heel erg zeker van mijn geloof en voelde ik me een kind van God! Nu, weer een poos later, is dat geloof weer helemaal weg! Ik ben bang dat ik niet bekeerd ben en dat God mijn zonden niet wil vergeven. Soms denk ik dat ik alleen maar in de hemel wil komen omdat ik weet dat de hel heel erg is en dat ik daar de eeuwigheid niet door wil brengen. Ik verlang niet echt om naar de hemel te gaan, omdat ik hier nog zoveel toekomstplannen heb: ik wil trouwen, kinderen krijgen, leuke baan, etc. Als ik aan de wederkomst denk dan word ik zo angstig! Ik wil zo graag geloofszekerheid hebben! Zeker weten dat ik ook Thuis mag komen. Hoe weet ik nou of ik de dingen goed doe? Er leven zoveel vragen in mijn hart. Als ik anderen zie, dan heb ik het gevoel dat ik mis wat zij wel hebben: een leven dicht naast God! Hoe weet ik nou dat God mij als Zijn kind heeft aangenomen?

Het zijn grote vragen waar je mee worstelt en ik ben blij dat je deze hebt durven stellen. Dat wilde ik allereerst aan je kwijt. Het feit dát je ze gesteld hebt, bewijst dat de Heere door Zijn Heilige Geest in je hart aan het werk is. Anders was deze nood je niet zo op je hart gelegd. Een mens gaat écht niet uit zichzelf op zoek naar de eeuwige dingen, dat is al een verborgen werk van de Geest. Hiervoor mag je de Heere al danken.
 
Er zijn velen waar het verlangen naar de hemel gevoed werd/wordt door de angst voor de hel. Op zichzelf is dat niet verkeerd, als het er maar niet bij blijft steken. Door de angst om niet te verongelukken, kijk je ook goed uit op straat. Zo kan de angst om voor eeuwig te verongelukken een aanzet zijn, om extra alert te zijn op het verborgen werk van de Heere en Hem serieus te gaan zoeken. Hij belooft ons dan in Zijn Woord, dat wie Hem ernstig zoeken Hem ook zullen vinden. Wie klopt, zal worden opengedaan. De Heere laat Zich vinden als Hij oprecht wordt gezocht, dat mogen we zeker weten uit de Schrift. Maar het verlangen om te gaan zoeken, ontstaat slechts doordat Hij ons al heeft (op)gezocht.
 
Maar wil dit dan zeggen dat dit iedere dag weer even sterk door ons gevoeld wordt? Nee, het leven met de Heere is als lopen in een berglandschap. Soms ben je op een top, waarbij je Zijn nabijheid en vrede veel sterker ervaart dan in andere tijden, wanneer je in het dal bent. Je voelt je op die toppen van je geloof zo dicht bij de Heere, dat je de hele dag wel zingen kunt. Maar je bent er ook zomaar weer uit en zit in het dal. Dan bespringt de twijfel je, of het allemaal wel echt was. En de boze blaast je dan ook allerlei angst en twijfel in, waardoor je nog wanhopiger wordt.
 
Juist dan wijst de bijbel ons meermalen op het gedenken van de grote daden van God in de geschiedenis. In de grote geschiedenis, maar ook in die van ons persoonlijk. Denk maar terug aan hoe het geweest is en put daar kracht uit. Lees maar eens Psalm 77, hoe Asaf tegenstand biedt aan de wanhoop, als hij zich in herinnering brengt hoe de Heere voor hem geweest is.
 
Het leven in de dalen is het moeilijkst, maar wel het vruchtbaarst. Vaak ligt het aan onszelf dat we in het dal komen of er moeilijk uitkomen, b.v. door gemakzucht in het gebedsleven of in het bijbellezen of door met onbeleden zonden door te leven. Dan is ons dal een oproep tot bekering, tot een omkeren op de verkeerde weg, breken met het verkeerde en weer gaan wandelen zoals Hij van ons vraagt. En vergeet niet, dat geloven synoniem is aan vertrouwen. Dat is de kern van het christelijk geloof: dat je erop vertrouwt dat door genade om Christus wil onze zonden vergeven zijn, zelfs als jij dit niet zo (sterk) voelt. Gered zijn hangt af van Christus en niet van onze gevoelens. Vertrouw op Hem en je zult niet beschaamd uitkomen!
 
Dan mag je het leven ook uit Zijn hand terug ontvangen, en mag je ook allerlei toekomstplannen maken. De dingen die je noemt zijn ook een geschenk van de Heere en staan niet los van Hem. Als je je leven overgeeft aan Hem, mag je het leven in alle volheid terug ontvangen van Hem. En dan zul je merken, gaandeweg, al wandelend met de Heere op alle dagen en in alle dingen van je leven, dat de Heere jou allang had gezocht toen jij daarvan nog geen weet had. Dat Hij jou allang liefhad, toen jij nog zoekende was.
 
En tot slot: spreek je verlangen maar tegen Hem uit in je gebed. Ik geloof, na het lezen van je brief, dat je dichter bij de Heere bent dan je zelf beseft. Ik wens je een gezegende levensweg, met een man die de Heere dient, samen met jou.

Ds. W. van der Wind

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van der Wind

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven