(...) Ik zit nu met een enorme angst dat het niet voor mij is bedoeld. Elke dag ...

Ds. C. den Boer | Geen reacties | 18-08-2006| 00:00

Lieve dominee, ik zit met een vraag waar ik tot op dit moment niet uitkom. Ik hoop dat u me er wel verder mee kan helpen. Ik zal eerlijk aan u bekennen dat ik de genade van God nog niet heb ontvangen. Ik zit nu met een enorme angst dat het niet voor mij is bedoeld. Elke dag vraag ik er om, maar ik heb zo'n gevoel dat God niet luistert. Ik kan het eigenlijk ook wel begrijpen, want  als ik bid dan lijkt het net of ik helemaal geen schuld over mijn zonden voel. Ik bid als het ware voor niks. Ik heb één keer gehad, toen ik naar een psalm luisterde, dat ik schuld over mijn zonden voelde en dat ik God heel dankbaar was dat Hij me dat elke keer weer vergeeft. Maar dat was de enige keer  en verder heb ik nog nooit een gebed gehad dat volgens mijn doen oprecht was. Als ik zondags naar een dominee luister, dan raken sommige preken mij, maar als de dienst er eenmaal opzit dan ben ik weer helemaal gevoelloos. Er zit geen hoopje spijt over mijn zonden bij. Och dominee, wat ben ik dan toch zo jaloers op u en anderen dat jullie die genade hebt ontvangen. Wat moeten jullie toch gelukkig zijn in tegenstelling tot mij en andere onbekeerden. Ik hoop dat u door m’n verhaal, mij een goede les kunt leren. In ieder geval alvast bedankt voor het lezen.

Beste vraagstel(st)ler,

Ooit heeft de Heere Jezus gezegd, dat Hij, “de Zoon des mensen gekomen is om te zoeken en zalig te maken, wat verloren was” (Luk.19:10). Hij roept zondaars tot bekering. Voor wie is dus de genade (bekering/vergeving van zonden)? Voor zondaars. Ik kan ook zeggen: voor een onbekeerde, zoals jij zegt dat jij bent. Hoe ziet dat volk er immers uit dat Jezus zalig maakt? (Matth.1:21). Het is een volk met zonden. Voor dat volk is Gods genade bedoeld. En omdat jij een mens bent met zonden, kom je er ook voor in aanmerking om gered te worden. Zeg daarom maar nooit, dat het niet voor jou is bedoeld.

Maar -zal je vragen- moet je dan niet eerst ervaren dat je een zondaar bent. Immers: wie zijn zonden belijdt en laat, krijgt barmhartigheid. Zeker, maar zondekennis is niet een voorwaarde waaraan van onze kant eerst moet worden voldaan. Zondekennis ontstaat door Godskennis. Als de Heere Zijn liefde uitstort in ons hart, leert de Heilige Geest ons onszelf te kennen en ons voor God te verootmoedigen. Dat we tegen een heilig en goeddoend God, de Schepper van ons leven, hebben gezondigd, doet ons dan zo'n pijn. Ook dat het nodig was, dat Jezus aan een vloekhout stierf om verzoening te doen voor onze zonden. Dan erkennen we het, dat we Gods oordeel verdiend hebben en het kunnen begrijpen dat God de hele wereld wel zou kunnen aannemen en ons verwerpen. De rechte zelfkennis/veroordeling ontstaat dus uit Gods- en Christuskennis. En als jij nu weinig van je schuld voor God gevoelt, stel je dan in het gebed voor Gods Aangezicht en zeg (ook al gevoel je dat op dat moment nog niet): “Heere, U bent heilig, ik onheilig”. Kijk naar wie en wat je was en wat je deed in de tijd die achter je rug ligt. Maar kijk ook naar binnen en besef, dat dit juist je grootste ellende is, dat je niet beseft voor God niet te kunnen bestaan.

Jij hebt daar iets van ervaren toen je naar een psalm luisterde en Gods genadige gezindheid jegens jou ondervond. Stel, dat dit echt de enige keer is geweest, dat je je zo gevoelde, het was toch waar en het blijft waar, ook tijdens die momenten dat een preek je raakt. Dat gevoel krijg je echter niet terug door jezelf in duizend bochten te wringen. Zeg maar steeds kinderlijk: “Heere, maak U mij tot een mensenkind dat zich voor U vernedert en op Uw genade hoopt”.

En dan nog iets. Boetvaardigheid (schuldbesef) en geloof gaan altijd samen op. Iemand die zich oprecht voor God vernederen mag, mag ook weten dat hij zo bij de Heere welkom is; dat er genade voor hem is.. Want “de Heere woont in de hoogte en in het heilige en bij dien, die van een verbrijzelde en nedrige geest is, opdat Hij levend zou maken de geest van de nederigen en opdat Hij levend zou maken het hart van de verbrijzelden” (Jes.57:15). Of met Psalm 51:19: “De offeranden van God zijn een gebroken geest; een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten.”

Niet altijd heeft een zondaar een even diep gevoel van zijn schuld. Iemand heeft dat eens vergeleken met lood, dat zo gesmolten moet worden dat het in een pasvorm gegoten kan worden. Ons hart moet zo gesmolten zijn door de liefde van God, dat we niet meer buiten de Heere Jezus kunnen, ons enig houvast in leven en sterven. Ja, als wij zo de zaligheid buiten onszelf zoeken -in Jezus Christus-, zo bekennen wij daarmee dat wij midden in de dood liggen (zo het formulier voor de bediening van het Heilige Avondmaal). Meer is niet nodig.

Ik hoop, dat je aan deze opmerkingen wat hebt. Met een hartelijke groet en zegenbede,

Ds. C. den Boer

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. den Boer

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven