Hoe moet je omgaan met een vader die psychische problemen heeft? (...) moet je h...

Ds. H. van Oostende | Geen reacties | 31-07-2006| 00:00

Hoe moet je omgaan met een vader die psychische problemen heeft? Hij doet zijn best om zich tegen die psychische problemen te verzetten, maar dat lukt hem niet. Hij is perfectionist, maar moet je het accepteren dat hij zijn gezinsleden de dood toewenst? Moet je als bloedeigen dochter dit klakkeloos aannemen en maar denken dat hij psychisch niet goed is? Oke, ik heb zelf ook niet een makkelijk karakter (ik ben voor de duidelijkheid bijna 22), kan soms kortaf reageren, maar dat komt vanwege spanningen. Ik leef te krampachtig, ben bang dat er weer rare dingen gebeuren. Mijn pa heeft twee persoonlijkheden gehad (twee jaar geleden). Dat was voor hem niet te begrijpen, maar ook voor ons als gezin niet. Volgens hem spring ik als een bok op een haverkist als hij iets zegt. Nu kan dat soms best wel eens zo zijn omdat ik ook niet meer weet hoe ik met hem om moet gaan als hij zichzelf zo naar beneden haalt. Maar juist de laatste tijd ben ik echt heel goed te pas en tevreden. Dit alles doet mij als dochter zo'n pijn. God heeft iedereen goed geschapen, maar mag je jezelf dan zo vernederen (negatief zijn en jezelf overal de schuld van geven)? Ik zit met mijn handen in mijn haar en weet echt niet meer wat ik doen moet. Zelfs mijn geloof gaat er onder lijden. Waarom laat God ons dit allemaal meemaken? Nu moeten we verhuizen door een geval wat mijn vader heeft veroorzaakt met zijn twee persoonlijkheden en dat is voor hem moeilijk omdat het ook zijn geboortegrond is. Maar moet je dan zover doordraaien dat je zelfs je vrouw en kinderen de dood toewenst? Ik ben niet de enige thuis en voel mij verantwoordelijk voor een aantal gezinsleden (kleine kinderen) en kan daardoor slecht de stap zetten om op mijzelf te gaan wonen. Vrienden of vriendinnen heb ik niet waar ik er mee over kan praten. Ja met God wel, maar dat valt nu wel heel ver weg, ondanks dat ik met die kleine kinderen heb gebeden net voor ze naar bed gingen of het thuis iets gezelliger mag worden en dat wij maar veel moeten vragen aan God of wij meer liefde en vreugde mogen ontvangen. Die kinderen zijn nog zo klein en ik weet niet wat hun boven het hoofd hangt! Ik zelf ben dus heel wat jaren ouder en probeer het wel te verwerken. Alleen, dat lukt nu niet meer. Daarom hoop ik dat er iemand is die mij advies kan geven hoe  ik hier mee om moet gaan. Ik loop al bij een psycholoog, maar daar schiet ik niet veel mee op. En naar de kerkenraad ga ik niet. Daar wil ik dit absoluut niet op tafel gooien. Hopelijk is er iemand die mij verder kan helpen.

Deze vraag zou eigenlijk aan een psychiater én een pastor moeten worden voorgelegd. Immers een predikant komt in zijn pastoraat wel met deze problematiek in aanraking en herkent er ook veel van. Maar hij is niet opgeleid om alle ins en outs van zo’n ernstige psychische stoornis als schizofrenie onder de loep te nemen.

Ondertussen slaakt mijn vraagstelster wel een noodkreet, die mede pastoraal om een antwoord vraagt. Als het over de problematiek van de vader gaat bestaat er voor mij enige onduidelijkheid. De dochter schrijft dat haar vader twee jaar geleden twee persoonlijkheden heeft gehad. Dan zou er toch voor een deel een oplossing zijn bereikt voor de ontstane moeilijkheden. Maar daarnaast heeft hij door zijn schizofrenie blijkbaar een dermate ernstige situatie laten ontstaan(welke?), dat het gezin moet verhuizen en dat betekent nog wel het achter zich laten van zijn geboortegrond.

Kortom, een barre toestand waar een heel gezin, met nog kleine kinderen zelfs, onderdoor gaat. De ‘rare dingen’ laten zich verder moeilijk omschrijven. Pa is een perfectionist en als het allemaal niet gaat zoals hij graag zou willen, wenst hij zijn vrouw en kinderen de dood toe. Natuurlijk haal je jezelf hiermee naar beneden, maar als pa, mag je toch aannemen, tracht te leven uit zijn geloof zal hij hierin toch ook een taak zien om tegen zijn onhebbelijk karakter te vechten. Dat hoef je gelukkig dan ook niet alleen te doen. Toch worden er door deze dochter geen medemensen zoals vrienden of vriendinnen in betrokken. Ook met de hulp van de psycholoog schiet het niet op en de kerkenraad blijft eveneens buiten schot. Ja, wie moet er dan voor zorgen dat er een eind komt aan deze onverkwikkelijke en nu zelfs onhoudbare situatie?!

Dan kun je toch je hele hebben en houden aan God toevertrouwen en Hij zal wel zorgen dat het goed komt?! Die oplossing is te kort door de bocht, maar waar moet je anders heen? Dat geldt ook voor jou persoonlijk, ook al heb je niet zo’n makkelijk karakter en reageer je soms erg impulsief. Je geloof lijdt eronder, omdat je niet kunt accepteren dat God jullie dit alles laat overkomen, dat Hij dit allemaal toelaat. Als zelfs die kleine kinderen de dupe worden door een gebrek aan liefde en blijdschap, waar blijven we dan? En welke rol speelt dan de echtgenote, c.q. de moeder in dit geheel? Die komt helemaal niet uit de verf en zij zou juist in deze benarde toestand de kar kunnen trekken. Zij zou het ook voor haar dochter op moeten nemen, die het allemaal niet meer ziet zitten.

Het beste advies dat ondergetekende als pastor kan geven, naast een grotere rol voor de echtgenote en moeder, is meer Godsvertrouwen hebben en dat ook praktiseren. De beruchte “waaromvraag”  komt ook hier om de hoek kijken en die heeft nog nooit een bevredigend antwoord opgeleverd. Wel is onze opdracht om door alles heen aan de Heere God te blijven vasthouden en het van Hem te blijven verwachten. Hij laat geen enkele bidder in de kou staan, maar verhoort hem/haar wel op Zijn tijd en wijze!

Als antwoord op de preek van zondagavond om “Zijn Zoon uit de hemelen te verwachten, Die Hij uit de doden heeft verwekt, namelijk Jezus, Die ons verlost van de toekomende toorn’(1 Thess. 1 : 10), zongen we uit Psalm 130:3: “Ik blijf de HEER verwachten; mijn ziel wacht ongestoord; ik hoop, in al mijn klachten, op Zijn onfeilbaar woord; mijn ziel vol angst en zorgen, wacht sterker op de HEER, dan wachters op de morgen; de morgen, ach, wanneer?”
 
Die verwachting wens ik je van harte toe, samen met je ouders en de andere kinderen.
        
Ds. H. van Oostende

Naschrift redactie: Refoweb biedt de mogelijkheid om anoniem te chatten met hulpverleners van Eleos tijdens het online spreekuur. Voor meer informatie zie onze homepage of mail naar: eleos@refoweb.nl

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van Oostende

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven