Eetstoornis ontwikkeld

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 27-07-2006| 00:00

Ik heb ongeveer een jaar geleden een eetstoornis ontwikkeld. De jaren daarvoor was ik er ook al wel mee bezig, maar meer onbewust. Vanaf ongeveer augustus 2005 ben ik bewust gaan afvallen. Ik deed het zo voorzichtig mogelijk omdat ik niet wilde dat mensen erachter kwamen. Ze kwamen er wel achter want ik was eigenlijk altijd al tenger en toen ik ook nog ging afvallen werd ik waarschijnlijk echt heel dun. Het is raar om dat zo te schrijven want zelf weet ik niet goed hoe ik er toen uitzag omdat ik mezelf heel dik vond. Ik heb in december en januari in het ziekenhuis gelegen omdat het echt niet langer ging. Ik had een BMI van onder de 15 en dat scheen levensgevaarlijk te zijn, vandaar.

Er is in die tijd wel iets heel bijzonders gebeurd: God heeft toen echt ingegrepen in mijn leven. Dat heeft heel veel indruk op me gemaakt en de tijd erna voelde ik me veel beter. Ik had het gevoel dat ik mijn leven weer aan kon en durfde gewoon weer te eten. Een enorme opluchting, vooral ook voor mijn ouders en zusje. Het punt is alleen dat ik sinds die tijd enorm wordt aangevallen door de boze die me op mijn zwakke plek probeert te pakken. Het gevolg is dat ik het er opnieuw moeilijk mee heb. Ik ben veel bezig met eten (in mijn hoofd) en minder eten in het echt zeg maar. Tussendoortjes vind ik meestal eng en ontwijk ik dus. Ik vind dat ook niet nodig, ze staan immers niet in de schijf van vijf voor gezond eten. Maar de mensen om mij heen reageren best wel een beetje negatief als ik bedank voor ijs of chips of taart... Om die reden neem ik het dus soms wel, maar dan zorg ik weer dat ik minder normaal eet, om de extra calorieën te compenseren.

Eigenlijk is dat ook het advies van het voedingscentrum om je gewicht gezond te houden, maar als ik dat doe worden mijn ouders boos. Ik raak er erg van in de war, want wat is nu goed en wat niet? En wat ik me ook af vraag, heb ik nu nog anorexia of niet? Ik ben een meisje van net 18 jaar, ben 1.72 lang en weeg op dit moment rond de 51 kg. Soms is het 52, soms 50. Maar redelijk stabiel rond de 52 kg. dus.

Beste...
 
Ik weet eigenlijk niet of het wel de juiste vraag is of je nog anorexia hebt of niet. Veel meer is de vraag waar het speerpunt van je leven ligt. Waar ben je op gericht, wat vind je belangrijk? Als je te zeer op jezelf, op je voorkomen of op jezelf bent gericht, kom je er te weinig aan toe om om je heen te kijken.

Je geeft aan dat God ingegrepen heeft in je leven. Geweldig! Hij staat aan het begin van je leven en Hij wacht op je. Hij heeft je het leven gegeven om een vruchtbaar leven te leiden. In dankbaarheid voor Hem waarin je ook van betekenis kunt zijn voor de mensen die Hij op je weg plaatst. Als je teveel bezig bent met calorieën tellen (om het zo maar eens te zeggen), kom je daar te weinig aan toe denk ik. Je hebt je lichaam gekregen niet als doel op zichzelf, maar als een instrument in dat dankbare en vruchtbare leven. Je mag ervan genieten, je moet het goed onderhouden door gezond te leven en te eten. Alle dingen die de Heere God aan mensen geeft, geeft Hij in de vorm van talenten. Dus met de bedoeling er goede dingen mee te zoen, en ze niet als doel op zichzelf te zien.

Jij lijkt de neiging te hebben dat wel met je lichaam te doen. Je vraagt er ook het uiterste van. Want laten we eerlijk wezen; iemand met jouw lengte en dat gewicht, heeft niet veel reserves. Maar het gaat er mij veel meer om, wat in jouw gedachten en hart omgaat. Je geeft zelf al aan dat je (te)veel in je gedachten met eten bezig bent. Dat betekent dus met jezelf. Je mag proberen het leven en dus ook je hoofd, hart en handen te zien als een geschenk. Ook dat weer niet al doel in zichzelf, maar om er van uit te delen. Kunnen mensen genieten van wat jij toevoegt aan het leven of moeten ze juist bezorgd zijn omdat je zo krampachtig met bepaalde dingen omgaat?

Ik ben zelf ook iemand die van gezond eten houdt, ik ga ook niet snacken en dat soort dingen, eet nauwelijks tussendoortjes maar ga wel ontspannen om met de uitzonderingen. Daar mag je van genieten. In de Bijbel is het ook een gegeven dat het voedsel gegeven is om ervan te genieten en niet om er heel gespannen mee om te gaan. Als in de Bijbel er reden tot feest is, dan wordt daar ook altijd (overvloedig) bij gegeten en gedronken. Denk alleen al aan de hoeveelheid wijn die de Heere Jezus maakte bij de bruiloft te Kana. Daar had het hele gezelschap wel dronken van kunnen worden! God geeft op gezette tijden en bij bijzondere gelegenheden overvloed om mensen daarvan te laten genieten.

Ik wens je toe dat jij zo ontspannen met je leven en je lichaam omgaat, dat je geniet, dat je dankbaar aanvaardt wat God je geeft, maar ook dat je met dezelfde mildheid en overvloed uitdeelt van wat God jou heeft toevertrouwd. Nogmaals, het leven is een geschenk om uit te delen aan anderen en ook en vooral om als een levend dankoffer te leven voor je Schepper die je maakte, en zag dat het goed was.
 
Vrede en vreugde gewenst!

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven