Is het zo dat de kerkenraad voor je trouwt in het huwelijksgesprek vraagt of je ...

Ds. P. Molenaar | Geen reacties | 24-07-2006| 00:00

Is het zo dat de kerkenraad voor je trouwt in het huwelijksgesprek vraagt of je al geslachtsgemeenschap hebt gehad? En als dit zo is, wat moet je dan antwoorden als je al wel heel ver bent gegaan maar nog net geen geslachtsgemeenschap hebt gehad? Terwijl je er samen veel spijt van hebt en je dit eigenlijk voor jezelf zou willen houden.

Elk gesprek kan anders zijn. De kerkenraad is in ieder geval gerechtigd om dat te vragen en is geroepen deze vragen niet te verstoppen. Het is het altijd gewoonte, dat je, wanneer je een gedwongen huwelijk hebt, schuldbelijdenis doet voor (een afvaardiging van)  kerkenraad of, vooral in de kerken,die uit de Afscheiding zijn voortgekomen, voor de gehele gemeente. De geslachtelijke omgang is immers alleen bestemd voor binnen het huwelijk. Anders grijp je inderdaad vooruit op het huwelijk en pluk je de paradijsbloem die de Heere juist alleen voor de huwelijksrelatie bestemd heeft. In het pastorale gesprek lijkt het mij van eerlijkheid getuigen en van Godswege geboden, dat je inderdaad de pastor vertelt dat je te ver bent gegaan als er sprake van geslachtsgemeenschap is geweest. Jij komt tot een huwelijk en jij moet bij de huwelijksbevestiging rein voor de Heere verschijnen. Dus ben jij in de eerste plaats verantwoordelijk om te zeggen met welke zonden je worstelt voor je huwelijk, omdat ook stil te brengen voor Gods aangezicht. Wanneer een predikant pastoraal handelt, zal hij dit met de nodige voorzichtigheid en eerlijkheid naar de kerkenraad toe behandelen en ook naar jullie toe als a.s huwelijkspaar. Hij is immers tot geheimhouding verplicht in de zaken die het pastoraat raken.

Of je als predikant direct moet vragen of je geslachtsgemeenschap voor het huwelijk hebt gehad, zou ik wel met de nodige voorzichtigheid willen benaderen. Wanneer je als predikant weet dat mensen in geestelijk en zedelijk opzicht slordig hebben geleefd of zeer losse opvattingen hebben, dan acht ik het juist om inderdaad die vragen maar direct te stellen. Dan kan en moet daarbij ook wel eens dieper doorgevraagd worden. Als blijkt dat men geslachtsgemeenschap voor het huwelijk geen zonde meer vindt, dan lijkt het mij geboden, om het paar te voor een keus te stellen: of ze wel of niet wel in de kerk willen trouwen. Wanneer zonde niet meer als zonde wordt gezien dan kom je in conflict met datgene wat in de kerk geleerd wordt. Immers in onze tijd moet alles kunnen, ook helaas vaak in de Refokring. Is het dan maar niet beter, om je maar te beperken tot het burgerlijke huwelijk, daar de kerk toch niet een vlag moet zijn, die het huwelijk moet versieren? Laat echter de kerkenraad, ingeval een huwelijk geen doorgang kan vinden in de kerk, niet zich pastoraal onttrekken aan het paar, maar toch proberen blijvende aandacht houden voor het a.s. huwelijkspaar. 

Pastorale benadering mag ook nooit verworden tot een houding om te  handelen als rechercheur of als een nieuwsgierig Aagje, om zo alles te weten te komen in de huwelijksverhouding die aan het groeien is. Wel lijkt het mij gewenst dat bepaalde vragen aan de orde komen wanneer de predikant het huwelijksformulier bespreekt. Immers het huwelijksformulier is uiterst praktisch als het gaat om de doeleinden van het huwelijk, die ik hier volledig citeer uit het oude huwelijksformulier: “De eerste oorzaak is, opdat de één den anderen trouw zou helpen en bijstaan in alle dingen, die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren. De andere, opdat zij hun kinderen (die zij krijgen zullen), in de waarachtige kennis en vrees Gods, Hem tot eer en tot hun zaligheid opvoeden. De derde, opdat een ieder, alle onkuisheid of onreinheid en boze lusten vermijdende, met een goede en geruste consciëntie of geweten moge leven; want om hoererij te vermijden, zal een iedere man zijn eigen vrouw hebben, en een iedere vrouw haar eigen man. Alzo dat allen, die tot hun jaren gekomen zijn, en de gave der onthouding niet hebben, naar het bevel van God, verbonden en schuldig zijn, zich tot den Huwelijken staat, naar Christelijke ordening, met weten en wil hunner ouders, of voogden en vrienden, te begeven; opdat de Tempel van God, dat is ons lichaam, niet verontreinigd wordt; want zo iemand den Tempel Gods schendt, dien zal God schenden”.

Daarin zie je heel duidelijk dat niet alleen de geestelijke verhouding aan de orde dient te komen, maar ook de natuurlijke verordeningen, o.a. in de beleving van de seksualiteit en het leven met elkaar. De kerk moet niet het voorbeeld van deze cultuur volgen om de seksualiteit te overaccentueren, maar ze dient zowel buiten als binnen het huwelijk wapens aan te reiken tegen allerlei perverse vormen van seksualiteit. Dat een pastor hieraan aandacht besteedt in het huwelijksgesprek, is geen overbodige luxe, maar is een plicht. Veel huwelijken zijn juist op dit punt ook stuk gelopen, daar er veel zonden op seksueel gebied in het geniep plaats vinden en de gevaren ervan nooit in een gesprek aan de orde zijn gekomen voor of binnen de relatie van het huwelijk. Hierbij noem ik ook het lees en kijkgedrag in een huwelijk en het uitgaansleven. Daarom is altijd een goede voorlichting hard nodig, waarbij duidelijke Bijbelse lijnen getrokken worden. De Bijbel bespreekt immers de vragen van verloving en huwelijk heel open en eerlijk, maar vooral praktisch. De Bijbel leert ons de weg der zaligheid. Daarbij kan toch de partnerkeuze en de keuze van een huwelijksrelatie een stap dichter naar de hemel zijn, maar ook een stap dichter naar de hel! Hoe belangrijk dit alles te overwegen voor Gods aangezicht, welke keuze je maakt. Want met wie je door het leven gaat, wordt je immers besmet. Let eens op Simson. Het kostte hem bijna zijn ziel en zaligheid, doordat hij verkeerde keuzes maakte.

Vroeger zei een predikant in mijn geboorteplaats al, toen de voorbehoedsmiddelen opkwamen, dat hij eigenlijk moest vragen of het paar in de verhouding voor het huwelijk seksuele gemeenschap had gehad. Door voorbehoedsmiddelen waren er toen al minder gedwongen huwelijken dan vroeger, omdat ook toen al binnen kerkelijke kring de voorbehoedsmiddelen door velen al gebruikt werden in en buiten het huwelijk en dat vaak in het geniep. Nu dertig jaar later is de situatie nog veel slechter. Op dit ogenblik zien we dat de dijken op zedelijk gebied helemaal aan het doorbreken zijn. Daaruit komen de meeste problemen in huwelijk en gezin voort. Voor alles wordt begrip gevraagd, terwijl Gods Woord om bekering vraagt. Alles moet kunnen. De heiligheid van het huwelijk wordt in dat opzicht helaas niet beleefd als een kostbaar geschenk uit het paradijs, maar meer als een consumptieartikel met alle schadelijke gevolgen van dien.

Wat de schuldbelijdenis betreft: het is vooral nodig schuld voor God te belijden, ook dagelijks. We kunnen natuurlijk wel zeggen tegenover een pastor dat we onrein zijn geweest, maar als er weinig besef van schuld is, dan heeft de zonde ons helaas geestelijk weinig geleerd. Dat is erg, terwijl het wel voor de Heere zonde is. Daarom hebben we nodig ontdekking aan onze zonden. Hoe nodig is het dat het Woord Gods een helder licht schijnt over onze verloving en óók over ons huwelijk. Vergeet daarom in de verkeringstijd en in de verlovingstijd vooral het gebed niet. De boze gaat immers alleen uit door vasten en bidden! Bij alle vragen over seksualiteit houden we allen schuld over tegenover de Heere en tegenover elkaar. Wie is immers de man, die op nauwkeurigst kan, zijn dwalingen doorgronden?

Ds. P. Molenaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Molenaar

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven