De beste gaven voor (en in) de gemeente

In 1 Kor 12: 31a staat: "Doch ijvert naar de beste gaven...". Wat heeft deze tekst ons te zeggen (en in het bijzonder voor een ieder persoonlijk)? Mag een wedergeboren christen tegenwoordig ijveren naar de beste gaven voor (en in) de gemeente? Hoe doet hij of zij dat “ijveren” concreet?

Allereerst is het verband van belang. Het gaat in 1 Korinthe 12 over de verschillende gaven van de Geest. Hoofdstuk 14 pakt in vers 1 en 12 weer op waar hoofdstuk 12:31 eindigde. Daartussen staat het hoofdstuk over de liefde, 1 Korinthe 13.

Wat de 'beste' of 'grootste' gaven zijn? Die gaven die het meest de gemeente stichten, dus anderen opbouwen in het geloof. Paulus denkt dan vooral aan profeteren (14:1). Dat zal betekenen: met kennis van de Schriften anderen op de juiste tijd de juiste woorden van de Schrift voorhouden. De beste/grootste gave is dus die, die niet zozeer geestelijk genot geeft voor jezelf, maar geestelijk nut voor de ander.

Hoe je daarnaar ijveren kunt? Allereerst door kennis van de Schrift te verzamelen: wanneer spreekt de Schrift welke woorden tot wie? Hoe zijn de hoofdlijnen van het Woord als het gaat over geloof/bekerring/vertroosting enz.? Vervolgens gebed: om een open oog en hart voor anderen, aanvoelen wanneer iemand raad nodig heeft, en vrijmoedigheid om te spreken als er degelegenheid voor is.

Nu staat niet voor niets 1 Korinthe hier tussen. Want dat ijveren naar de grootste/beste gaven kan o zo snel ontaarden in een competitie van wie de beste is, wie het verste is. Eerzucht en hoogmoed dus. Daarom is de liefde noodzakelijk, juist als het gaat om deze dingen. De liefde zoekt het goede voor de ander en niet de eer voor mezelf. Om met dat doel te ijveren naar de beste/grootse gaven en niet om er (heimelijk) zelf door gewaardeerd of geprezen te worden.

Ds. D. Breure