(...) Waar ik wel tegenaan loop, is dat ik het niet aandurf om kinderen te krijg...

Ds. C. Westerink | Geen reacties | 13-05-2006| 00:00

Vroeger ben ik meerdere malen seksueel misbruikt, variërend van aanranding tot verkrachting. Ik ben nu 23 jaar en sta op het punt om te trouwen. Met mijn huidige vriend heb ik een hele goede relatie, hij heeft mij echt door de moeilijke tijd in mijn leven heen gesleurd en ik heb in hem ook alle vertrouwen. Waar ik wel tegenaan loop, is dat ik het niet aandurf om kinderen te krijgen. Mijn vriend begrijpt dat en accepteert dat, hoewel we onder normale omstandigheden graag kinderen zouden hebben. Mogen wij zo een zegen over ons huwelijk vragen?

Laat ik allereerst mogen zeggen dat ik het moedig van je vind dat je deze vraag durft voor te leggen. Het moet heel wat voor je zijn om op te schrijven wat jou is overkomen. Uit de kortheid van je aanduiding daarvan begrijp ik dat je geen behoefte hebt daar breder op in te gaan. Wat je schrijft, maakt duidelijk dat de dingen uit het verleden je een heel moeilijke tijd hebben bezorgd. Ik krijg de indruk dat het voor jou besef inmiddels een afgesloten hoofdstuk is, mede dankzij de goede relatie met je huidige vriend. Hij heeft je immers “echt door de moeilijke tijd ...heen gesleurd”. Ik kan me voorstellen dat je bijzonder dankbaar bent voor wat je in hem hebt ontvangen. Tegelijk blijkt uit je vraag dat het verleden toch nog gevolgen heeft. Je durft het niet aan om na jullie huwelijk kinderen te krijgen, terwijl je dat “onder normale omstandigheden” wel graag zou willen.

Een en ander roept bij mij de gedachte op dat er behalve de geestelijke vraag die jij stelt, ook nog andere kanten aan het probleem zitten, die jij op dit moment misschien (nog) niet ziet. Daarom meen ik er goed aan te doen daar toch even op in te gaan. Natuurlijk kan ik me vergissen. In dat geval mag je het nu eerstvolgende wat mij betreft vergeten.

Ik doel op het seksueel misbruik en de gevolgen daarvan. Je informatie daarover is te beperkt dan dat ik daar veel over zou kunnen zeggen. Toch wil ik je vragen of je wel eens contact gezocht hebt met een deskundige hulpverlener om over dat misbruik eens goed door te spreken. Als ik het goed begrijp, ben jij herhaaldelijk slachtoffer geweest van een ernstig misdrijf. Het is mogelijk dat jij dat destijds (en later) niet zo beleefd hebt, maar dat is wel terdege het geval. Mijn ervaring met lotgenoten van jou leert me dat seksueel misbruik ook op langere termijn vaak diep ingrijpende gevolgen heeft. Soms komen die pas jaren later openbaar, terwijl betrokkene eerlijk meende die dingen al lang achter zich gelaten te hebben. Daarom dring ik er met klem bij je op aan om binnenkort het seksueel misbruik en de moeite die jij daar tot voor kort mee had, eens met een betrouwbare christen-hulpverlener door te spreken. Het lijkt me heel goed om daar ook je aanstaande man in te betrekken. Als er een eigen predikant is die jij vertrouwt, zou hij je de weg daartoe kunnen wijzen. Of anders zou je eens met je huisarts kunnen gaan praten. Als je dat eventueel niet aan durft, kun je ook rechtstreeks contact zoeken met een instelling als Eleos (instelling voor Gereformeerde Geestelijke Gezondheidszorg: Amersfoort 033-457 17 17; Dordrecht 078-631 69 60; Zwolle 038-423 03 00).

Dan nu je eigenlijke vraag: Mag je een zegen vragen over je huwelijk, terwijl je het niet aan durft om kinderen te krijgen, hoewel jullie dat “onder normale omstandigheden” beiden graag zouden willen? In het licht van het bovenstaande vind ik het niet eenvoudig om die vraag te beantwoorden. Je voelt blijkbaar zelf aan dat er iets wringt wanneer twee jonge mensen wel willen trouwen en Gods zegen over hun huwelijk willen vragen, maar het ontvangen van de kinderzegen op een of andere manier (vooralsnog) willen blokkeren. Over het algemeen zou ik in een pastoraal gesprek daarover de vraag naar christelijk verantwoorde geboorteregeling en gebruik van voorbehoedmiddelen aan de orde willen stellen. Zijn de motieven van betrokkenen om geen kinderen (meer) te willen/kunnen ontvangen van dien aard, dat zij die in het licht van Gods Woord voor de Heere kunnen verantwoorden? Zulke motieven zijn er, maar ik kan niet beoordelen of dat in jouw geval ook zo is. Daarvoor zou ik meer van jou en je situatie moeten weten.

Tegelijk speelt er een andere vraag door mijn hoofd. Je durft het niet aan om kinderen te krijgen. Maar durf je het wel aan om met hem die straks je man is naar bed te gaan? Anders gezegd: Zie je op tegen het krijgen van kinderen, of zie je in feite op tegen de seksuele omgang met je man? Dat laatste zou ik me in het licht van je verleden heel goed kunnen indenken. Sterker nog, ik vermoed dat het niet durven krijgen van kinderen in jouw geval een signaal is dat je de problemen die samenhangen met het seksueel misbruik bepaald nog niet te boven bent. En begrijp me alsjeblieft goed: dat vind ik niet vreemd, maar juist heel begrijpelijk! Voor mij een reden temeer om je dringend te adviseren met het oog op jezelf en op jullie huwelijk hulp te zoeken in deze problematiek. Zoals je zelf aangeeft: jouw omstandigheden zijn niet “normaal” (al vrees ik dat vele lezeressen ze maar al te goed herkennen). En dat worden ze ook niet door een huwelijk op zich. De liefde en het begrip van je aanstaande man zijn geweldig belangrijk en gun ik je van harte. Maar om het door jou geschetste probleem de baas te worden, hebben jullie samen deskundige hulp nodig.

Daarbij ben ik er van overtuigd dat, als het de Heere is Die jullie aan elkaar gegeven heeft, Hij ook bij machte is om voor jullie een weg te banen, waarlangs je samen echt gelukkig mag worden. Een weg waarop het krijgen van kinderen, als het Hem belieft jullie die te geven, niet met angst maar met vreugde tegemoet gezien mag worden. Een weg waarop je in afhankelijkheid van Hem om Zijn zegen bidden mag en die biddend verwachten mag.

Ik bid jou en je aanstaande man van harte toe dat de Heere jullie die weg zal doen zoeken en vinden.

Ds. C. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Westerink

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven