Ik ben een meisje van 16 en heb de laatste tijd zoveel vragen over mezelf. Wie b...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 20-04-2006| 00:00

Ik ben een meisje van 16 en heb de laatste tijd zoveel vragen over mezelf. Wie ben ik nou eigenlijk? Hoe kijken anderen tegen mij aan? Vroeger heb ik een minderwaardigheidscomplex gehad. Gelukkig weten de mensen uit mijn omgeving wel dat ik een denkertje ben. En zo voel ik me ook. Ik kan heel moeilijk mijn eigen karakter omschrijven. Ik heb bijna twee jaar verkering en laat alles op seksueel gebied over me heen komen, durf mezelf gewoon niet te verdedigen. Daarna voel ik mezelf verkracht door m'n eigen vriend. Is dat normaal?

Beste...

Je snijdt eigenlijk in je vraag twee kwesties aan: wie ben jij en hoe sta jij in een relatie? Natuurlijk hebben die twee alles met elkaar te maken. De laatste vraag zou ik ook ô kunnen formuleren: wie ben jij in relatie tot je vriend.

Laten we eerst naar je eerste vraag gaan. Wie ben jij? Dat je daar op zestienjarige leeftijd nog niet helemaal uit bent (of zelfs helemaal niet), is niet vreemd. Je verkeert nu eenmaal in de leeftijdsfase van de identiteitsvorming. Daar moet iedereen doorheen, maar daar gaat ook iedereen verschillend mee om. Omdat jij een denkertje bent, zoals je zelf zegt, ga je er heel bewust mee om. Anderen, die niet zo van moeilijke vragen houden, kiezen het andere uiterste en kiezen bijvoorbeeld voor de houding van ‘niet moeilijk doen en leve de lol.’ Weer anderen doen misschien wel eens te moeilijk en trekken zich wat terug in zichzelf omdat ze het leven te ingewikkeld vinden en zakken soms terug in een depressie.

Wie ben je? Dat ontdek je door te leven (door te doen! dus) in combinatie met het nadenken over Gods Woorden over Zijn schepselen. Waarvoor ben je geschapen? Mag je iets ontdekken van de levensopgave die God voor je heeft (ook al sta je nu nog heel erg aan het begin daarvan)?  Waarmee heeft Hij je toegerust om aan Zijn doel te beantwoorden? Wat zijn je kwaliteiten, wat je talenten? Ik zei net: je leert dat ook door te doen en te oefenen. Voorbeeld: om erachter te komen of je goed kunt koken en een goed kokkin zult zijn, moet je gaan koken. Je komt er niet achter door een hele rij kookboeken te lezen en/of uit je hoofd te leren. Als je erachter wilt komen waar je kwaliteiten en gaven liggen, moet je ook de dingen ter hand nemen. Alleen maar zitten beschouwen over jezelf, werkt niet. Iemand vergeleek dat eens met een ui pellen. Je pelt rok na rok (van die ui), het levert alleen maar tranen op en je houdt helemaal niets over. Dat gebeurt ook als je teveel navelstaart en beschouwingen in jezelf op jezelf loslaat.

Naast het leren door te oefenen heb je zeker ook mensen in je directe omgeving nodig die met je meedenken en feedback geven op je. Die opbouwend kritisch reflecteren op wie je bent, hoe je je gedraagt, wat zij zien als je sterke en zwakke kanten. Heb je zulke mensen in je directe omgeving? Zoek je ze ook? Nodig je mensen uit om zo met je mee te denken? Is echt belangrijk!

In de adolescentiefase waarin je nu zit moet je keuzes maken op verschillende terreinen: 1. Het terrein van jezelf.  Wat aanvaard je van jezelf en wat niet. Wie mag je zijn van jezelf en wat vooral niet? Voor welke positieve eigenschappen ben je dankbaar en welke negatieve eigenschappen vormen een belangrijk aandachtspunt? 2. Het terrein van je ouders (verondersteld dat je die beide nog hebt). Hoe kom je in een andere relatie ten opzichte van hen te staan. Hoe stel je je langzaam maar zeker niet langer op als het afhankelijke kind maar kun je ook in relatie tot hen eigen keuzes te maken? En dat terwijl je ouders in het proces zitten van het (ook langzaam maar zeker) loslaten van hun kind? 3. Het terrein van studie en beroep. Wat voor opleiding kies je? Welk(e) beroep(en) passen bij je? Waar liggen je kwaliteiten wat dit betreft? 4. Het terrein van levensbeschouwing. Je bent waarschijnlijk opgevoed met christelijke waarden en normen. Het Evangelie is je verkondigd, wellicht van jongs af aan. Wat neem je daarvan over? Je kunt niet blijven steken in de ‘voorzeide’ leer, maar het moet iets van jezelf worden. Hoe is je positie ten aanzien van je Schepper? Ten aanzien van de Heere Jezus? Geloof je Hem? Welke consequenties heeft dat? 5. Het terrein van relaties. Je moet keuzes maken ten aanzien van de mensen met wie je verdere en diepere contacten wilt aangaan dan slechts het niveau van de koetjes en de kalfjes. Met wiel wil je graag vrienden zijn? Met wie durf je het gesprek aan over de waardevolle en ook de moeitevolle aspecten van het leven? Wie mogen wat dat betreft dicht bij jou komen en bij wie wil jij graag zijn? Op dit terrein ligt natuurlijk ook de keuze voor een levenspartner, voor zover dit aan de orde is. En daarmee kom ik op je tweede vraag.

 
Wie ben jij in relatie tot je vriend? Als ik je vraag zo lees, ben ik bang dat je moet zeggen: niemand! Hij lijkt jullie relatie in te vullen, zeker op seksueel gebied. Maar dat kan natuurlijk niet! Waarom hebben jullie verkering? Wat voegt de één toe aan de ander? Wat is de diepe laag van jullie vriendschap? Waarover gaan jullie gesprekken? Zijn die zodanig dat je dichter naar elkaar toegroeit en samen nader tot God? Dat is namelijk het doel van een relatie. Als ik jou lees ben ik bang dat jouw vriend voornamelijk seksuele bevrediging bij jou zoekt. Dat kan en dat mag nooit de basis, het beginpunt of het belangrijkste van een relatie zijn. Dat is juist wat ik hierboven schreef. Het mag al helemaal niet zo zijn dat dit jou tegen je wil overkomt. Het is beslist niet normaal dat jullie seksuele omgang zodanig is dat jij je verkracht weet door je vriend. In een goede relatie zoek je elkaars belang en mogen het geen egoïstische elementen zijn om jezelf te bevredigen. Maar jij mag ook niet aan dergelijke impulsen toegeven voor het behoud van de lieve vrede, je vriend of wat dan ook. Dat is zonde.

Ik moet je ook de vraag stellen: wat wil jij met je vriend? En welke consequenties heeft dat? Hoe denk jij over de plaats van seksualiteit in een relatie? Welke bijbelse grenzen wil je daarin hanteren en hoe doe je dat? Zijn er mensen die daarin met je meedenken? Nu lijk je overgeleverd aan de dominantie van je vriend en dat kan echt niet.

Ik wil je een nog indringender vraag stellen? Ben je wel toe aan verkering? Eerlijk gezegd schrik ik als ik lees dat je al twee jaar verkering hebt, terwijl je nog zo met jezelf in de knoop zit. Dat kan eigenlijk niet. Je hebt dan namelijk de neiging om je afhankelijk op te stellen en de ander (je vriend) moet de invulling van jezelf worden. Dat kan niet. Je moet eerst zelf iemand zijn en weerbaarheid hebben om juist in een verkering iets voor een ander te betekenen én om in een relatie je grenzen aan te geven. Jij lijkt daar nog niet aan toe te zijn.

Het lijkt me wijs dat je zoekt naar een vorm van begeleiding in alle denkprocessen die je doormaakt. Dat kan iemand zijn uit je kerkelijke gemeente, misschien is er een leraar/docent die je in vertrouwen kunt nemen, wellicht iemand in je familie. In elk geval zou ik als ik jou was voorlopig stoppen op de weg die je bent ingeslagen om de tijd en de ruimte te nemen om na te denken (en keuzes te maken!) ten aanzien van al die vragen die ik in dit antwoord op je afgevuurd hebt.

Het is een beetje lang antwoord geworden, maar ik hoop van harte dat je er wat mee kunt. Het is mijn wens dat je de mens wordt die je bedoeld bent te zijn en die je Schepper voor ogen had toen Hij je schiep. Ik hoop ook dat dit jouw eigen verlangen is.

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven