(...) Kunt u iets zeggen over die toorn van God, wat dat inhoudt en in hoeverre ...

Dr. C. A. van der Sluijs | Geen reacties | 29-03-2006| 00:00

Geachte dominee Van der Sluijs, ik heb nog een vraag aan u. Ik las een stukje over de moordenaar aan het kruis die zalig werd. Er werd gezegd dat hij eerst Gods recht zag waaraan hij niet voldoen kon en daardoor tot Christus vluchtte. Dit was een weg die Gods Geest altijd werkt, anders slaan we het belangrijkste over. Als ik dan naar mezelf kijk, is het niet Gods toorn die me uitdrijft naar Christus maar Zijn liefde. Hoe kan ik op zo'n grote zaligheid geen acht slaan? En dat om niets van mezelf. Moet ik dan Gods toorn nog leren voelen? Ik heb een mishagen aan mezelf vanwege dat grote ongeloof wat elke keer weer in mijn hart zit. En ik weet dat God vertoornd is over al mijn zonde, maar dan komt gelijk in mijn hart: het bloed van Jezus Christus reinigt ons van alle zonden! Ik lijk die toorn niet echt te voelen, want de liefde overheerst. Juist in die liefde van Hem zie ik mijn eigen tekortkomingen. Ik bid of God Zelf mijn Leidsman wil wezen, leren hoe ik wandelen moet. Kunt u iets zeggen over die toorn van God, wat dat inhoudt en in hoeverre je die moet kennen? Is het iets wat je gelijk leert? Is anders je weg niet Gods weg?

Het benadrukken van Gods recht is nodig. Zeker vandaag. Je kunt soms schrikken van de enorme oppervlakkigheid met name in evangelische kringen. In feite gaat het dan niet om God, maar om eigen behoud. En als dit niet gepaard gaat met behoud van Gods recht over ons leven is het alleen maar egoïsme. Arglistig is ons hart! Daarom is het goed dat je over deze zaken nadenkt. Wij zullen nooit werkelijk tot Christus vluchten als het ons niet om God zelf te doen is. Het is Christus Zelf om Zijn Vader te doen. Het gaat Hem in de eerste plaats om de verheerlijking van de Naam van Zijn Vader en de vervulling van Zijn Wet. Wat zouden wij bij Christus moeten doen als het ons ook niet om deze dingen te doen is? Het is het werk van de Heilige Geest om ons bij een en ander te betrekken.

Dit wil niet zeggen dat wij eerst aan bepaalde zaken moeten voldoen naar eigen maatstaf. Want dan zou het -met eerbied gesproken- op het afwerken van een programma gaan lijken. Als Zijn liefde ons uitdrijft naar Hem, dan gaat het om deze Christus der Schriften. En als wij Hem liefhebben dan geldt evenzeer: "Hoe lief heb ik Uw wet, zij is mijn betrachting de ganse dag" (Psalm 119 : 97). Gods toorn of misnoegen zullen we gewaarworden als we buiten Hem zijn. Maar dit laatste is het juist wat onverdraaglijk wordt en is en blijft. Juist vanwege Zijn liefde en vanwege het liefdegebod. Daarom moet je dit niet uit elkaar halen. In het mishagen van jezelf wordt de toorn van God over je leven buiten hem zichtbaar en voelbaar op de wijze van Zijn liefde. Hij kastijdt immers een iegelijk zoon of dochter die Hij liefheeft?!  (lees Hebr. 12). Want daarbij behoort een lust en liefde om naar alle geboden van God te leven. Lees Zondag 33, waar het gaat over de waarachtige bekering en hoe deze tot uiting komt in ons leven.

Als de liefde overheerst dan vooronderstelt dit de meest heilige vorm van Zijn toorn over je zonde, een toorn die je zou moeten verteren, maar die in jouw plaats Jezus verteerde. Het behoort tot Gods soevereine handelen dat Hij de maat en vorm van een en ander Zelf bepaalt. Hij weet wat nodig is om ons aan Hem te verbinden in het verbond der genade. In deze voortdurende verbondenheid aan de troon der genade leert God onszelf hoe wij wandelen moeten. We krijgen Jezus lief juist vanwege Gods recht. Maar als een kind wordt ontvangen en opgevoed in de liefde van zijn ouders, dan leert het daarna vaak pas met vallen en opstaan dat zijn ouders ook recht op de liefde van dit kind hebben. Misschien dat dit voorbeeld je helpt.

Met hartelijke groet,
Ds C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven