Een vriend van mij kwam vandaag naar me toe en vertelde dat hij demonen kan zien...

Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 13-03-2006| 00:00

Een vriend van mij kwam vandaag naar me toe en vertelde dat hij demonen kan zien en voelen en dat hij nergens normaal durft te slapen omdat hij bang is om weer aangevallen te worden. Hij was pas ziek van school omdat hij het heel erg benauwd kreeg. Dat kwam doordat hij aangevallen was door een demon, zei hij. Ik ben de enige aan wie hij dit verteld heeft en ik mag het niet doorvertellen. Ook wil hij niet met zijn ouders praten omdat hij bang is dat ze boos worden (zoals gewoonlijk, zei hij.) Nu weet ik niet wat ik tegen hem moet zeggen als hij weer met zo'n verhaal komt. Hoe kan ik hem helpen?

Beste vriend(in),

Het is heel goed dat je je vraag gesteld hebt. Daar spreekt een stukje zorg uit voor de vriend die jou in vertrouwen genomen heeft. Hij wil er met niemand over praten, ook niet met zijn ouders. En die zullen vast wel eens merken dat hij angstig is of dat hij ergens mee zit. Het is daarom heel belangrijk dat hij jou in vertrouwen heeft genomen en dat jij zijn vertrouwen niet beschaamt. Je zult dat ook niet doen, dat blijkt wel uit je vraag: Je wilt hem helpen. Fijn! Maar hoe kun je hem helpen? Dat is je vraag.

Nu moet ik je zeggen dat ik je vraag heel moeilijk te beantwoorden vind. Ik ken de vriend niet. Hoe oud is hij? Jij schrijft over “school”. Heb ik het ver mis als ik hem een jaar of 15/16 schat? Op zichzelf niet erg belangrijk, maar toch, het maakt verschil of iemand laten we zeggen in zijn puberteitsjaren zit of daar al, of niet bijna, doorheen is. In de puberteitsjaren ben je in de regel op zoek naar jezelf en je eigen identiteit, en daarin komen er vaak heel wat vragen op je af. Belangrijk is dat iemand dan goede stuur krijgt. Dat kunnen de ouders zijn, maar dat is bij de vriend, als ik je vraag goed lees, niet het geval. Maar het kan ook een goede vriend zijn en laten we zeggen dat jij die vriend bent. En ik heb nog meer vragen: hoe is het bij hem thuis? Zijn er dingen waarom hij reden kan hebben om gauw angstig te zijn? Heeft hij als kind voldoende basisvertrouwen meegekregen, enz. Laat ik een voorbeeld geven: Ik trok een tijdje op met een (volwassen) iemand die door de hoge werkdruk e.d. overspannen was geraakt; tegenwoordig zouden we zeggen: burnout. Hij had o.a. angsten dat hij voortdurend achtervolgd werd. Zo iemand is natuurlijk niet geholpen door te zeggen: dat is onzin, joh, er is niemand die je achtervolgt. De oorzaak moet worden weggenomen en is, als er bij de vriend een bepaalde oorzaak is, ook zo. En, nog een paar vragen: Is de vriend christen? Leest hij in de Bijbel? Wat weet hij van de Bijbel? Gaat hij naar de kerk en heeft hij goede contacten met (jongeren uit) de gemeente? Allemaal vragen die best belangrijk zijn om hem te kunnen helpen en waar ik niet van weet.

Toch wil ik proberen je te helpen: Zou wat je van de vriend schrijft te maken kunnen hebben met films die hij gezien heeft, op de TV of video, misschien toen hij nog heel jong was, maar die als het ware op zijn netvlies zijn blijven hangen en nu steeds bovenkomen? Of heeft hij zulke films bewust opgezocht en er naar gekeken, in de mening dat hij daar best tegen kon? Of heeft hij zich bezig gehouden met occulte (computer)spelletjes e.d.? We leven in een tijd dat we met dergelijke films en spelletjes bijna overspoeld worden en dat is lang niet altijd onschuldig. Als dat waar is, is het belangrijk dat hij daar radicaal mee breekt. Je zou hem daar naar kunnen vragen en erbij kunnen zeggen dat het heel belangrijk is dat hij niet gelooft in de macht van de demonen, maar in de macht van God en van Jezus Christus en dat hij God en de Jezus Christus leert kennen. De duivel en zijn demonen zijn er wel! Ze willen ons tot zonde verleiden en ons afhouden of aftrekken van het geloof in God en in de Heere Jezus. Maar laat de vriend vast weten dat God machtiger is en dat, wie gelooft in de Heere Jezus, mag weten dat de duivel geen wezenlijk kwaad kan doen. Maar dan is het nodig van dag tot dag bij de Heere te schuilen.

Er kan ook iets anders aan de hand zijn. Boven noemde ik al dat het kan zijn dat iemand thuis te weinig of geen basisvertrouwen heeft meegekregen. Dat is met name belangrijk in de jonge kinderjaren. Een kind moet geborgenheid ervaren en die geborgenheid krijgt het in de eerste plaats van de ouders. Het feit dat hij niet met zijn ouders over zijn problemen wil praten omdat hij “bang is dat ze boos worden”, geeft me niet zo’n positieve indruk van zijn thuissituatie. Goed begrijpen: dat kan ook aan hem zelf liggen, dat er geen enkele reden hoeft te zijn om bang te zijn dat zijn ouders boos worden. En het kan ook zijn dat zijn ouders niet begrijpen wat de problemen zijn. Ik wil dus niet met de beschuldigende vinger naar hen wijzen, maar ik signaleer het wel: boos worden als een jongere met zijn of haar problemen bij de ouders komt is natuurlijk nooit goed. Heel belangrijk is in dat geval dat hij op een andere manier geborgenheid vindt. Hij heeft dat in zekere zijn bij jou gevonden. Maar dat is niet genoeg. Is er een vriendenkring in zijn (of jullie) gemeente, van gelovige jongeren, die hem kunnen opbeuren, vertrouwen kunnen geven, vertrouwen vooral op God en op de Heere Jezus? Zonder dat die vrienden direct van zijn problemen hoeven te weten.
 
Er is nog iets waar ik aan moet denken: In sommige kringen wordt heel ongenuanceerd over demonen gesproken en krijgen de demonen, althans dat is mijn indruk, erg veel aandacht. Misschien ook wel in preken in sommige gemeenten. Aan de ene kant is dat begrijpelijk, want de duivel en zijn demonen zijn een reële macht. Maar ze kunnen ook teveel aandacht krijgen. Ik denk aan wat men soms wel ’hel-en-verdoemenis-preken’ noemt (ik houd niet van die uitdrukking, maar je begrijpt wat ik ermee bedoel), of als er, in weer andere kringen, voortdurend over demonen gesproken wordt. Dat kan gemakkelijk op een jongere die erg gevoelig is, bewust of onbewust een zware druk leggen, waardoor het komt tot problemen waarmee de vriend tobt.

Nu vraag je wat je zou kunnen doen om hem te helpen. In de eerste plaats: neem zijn problemen en angsten uiterst serieus. Dat doe je ook, maar ik zeg het nog eens extra! Bagatelliseer het niet, in de geest van: joh, het is niks, het kan gewoon niet, demonen zijn er niet. Of, nog erger (maar dat doe jij zeker niet!): stel je niet aan e.d. Nee, neem het serieus. Bezorg hem, als het kan, eventueel met andere vrienden, afleiding, zodat hij niet te zeer op zijn problemen gefocust is. En (Kun je dat? Ik hoop het!): wijs hem op de Bijbel. Zeg hem dat je vast gelooft dat de macht van de Heere Jezus en van God veel groter is en dat hij tot God en tot de Heere Jezus mag gaan. Vraag (dat kun je vast wel!) hoe het met zijn bidden is. En: kunnen jullie ook samen bidden? Je kunt er ook over praten waarom juist hij demonen zou moeten zien en voelen en jij niet. En dat je gelooft dat God en de Heere Jezus er netzo goed voor hem zijn als voor jou.

Er is nog iets, maar dat kan ik niet beoordelen: je vriend kan ook in een jeugdpsychose zitten. Dat is voor jou en mij heel moeilijk uit te maken, maar dan moet hij zo spoedig mogelijk geholpen worden. In dat geval is het erg belangrijk dat hij bij de dokter komt. Dat laatste raad ik je, als de angsten bij de vriend blijven voortduren, heel erg aan. Je zou hem langzamerhand zo ver kunnen zien te krijgen. Dat kan niet zo gemakkelijk buiten de ouders om, tenzij de dokter echt een vertrouwensarts is. Je zou er ook bij hem op kunnen aandringen met een dominee of een andere vertrouwenspersoon in de gemeente te praten. Zij hebben hun ambtsgeheim. Dat zal hij waarschijnlijk niet zo heel gauw doen, maar je zou hem er langzamerhand toe kunnen krijgen.

En, nog eens: wees voor hem een goede vriend(in). Eén persoon heeft hij in vertrouwen genomen, en dat ben jij. Je zult dat vertrouwen vast niet beschaamd maken. Maar je kunt het, denk ik, niet alleen. Je kunt en zult voor hem bidden. En nog eens, misschien kun je samen bidden. En je kunt hem, zo hij die weg niet weet, de weg wijzen naar de Heere Jezus, die de macht van de demonen te boven gaat. En die rust wil geven. Heeft Hij niet gezegd: “Komt allen tot Mij (ook de vriend dus), die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven”? (Matth. 11:28). Die rust wens ik hem, en ook jou, toe. God zegene je in wie je voor hem wilt zijn.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven