Ik weet het niet meer. Ik voel dat zoals ik nu leef niet verder kan leven. Ik he...

Ds. J.J. Tigchelaar | Geen reacties | 09-03-2006| 00:00

Ik voel in de vraag iets van wanhoop en radeloosheid. Van alles al gezocht op internet en in boekjes. Maar geen antwoord. Misschien speelt er ook iets van zelfbeklag mee. Voor dat laatste is echter geen enkele reden. Het is niet Gods schuld wanneer we de moed opgeven en onszelf beklagen. Hij heeft meer dan genoeg gedaan voor zondaren. Meteen al na de val van de eerste mensen in het Paradijs. Mijn antwoord wil ik in vier punten geven. Overweeg ze in de volgorde waarin ze staan.

1. Moeten we niet eerst overdenken hoe God Zich voelt na de zondeval van mensen die Hij goed heeft geschapen? Wanneer er verbittering bij ons is en wanhoop, hoe zou het dan met Hem zijn? Het goede en schone van de schepping is door ons mensen volledig in de war gestuurd. Hij handelde in liefde, wij in hoogmoed en afkeer. Als kinderen hebben we de vader de rug toegekeerd. Wie heeft er dan reden tot verontwaardiging? En wat deed de Heere? Hij zond Zijn enige Zoon om de last en ellende van de mislukte mensen over te nemen. Wat Hij daarvoor heeft moeten lijden is meer dan wij ons kunnen voorstellen.

2. Hulp van God en een nieuw hart mogen en moeten we zeker zoeken. Maar dan in de weg die God zelf aanwijst. Dat is de weg van Jezus Christus. God aanroepen is Hem in Zijn eniggeboren Zoon aan te roepen. “Niemand komt tot de Vader dan door Mij”, zo zegt Jezus Christus het (Johannes 14:6). Helaas zijn er veel mensen die dat steeds weer vergeten. Ze zijn als moslims die rechtstreeks met hun god denken te kunnen onderhandelen. De bijbelse boodschap is erg duidelijk op dit punt. We mogen en moeten bidden tot de Heere “in de naam van Jezus Christus”. Hij is de deur tot de vader. Daarvoor is Hij gezonden en gekomen. Wie dat vergeet is als een blinde die in een sneeuwstorm op de muren van een huis bonkt terwijl de deur openstaat.

3. Verder moeten we overwegen waarom we hulp, een nieuw hart en een ander leven denken nodig te hebben. Gaat het daarbij om ons, opdat wij een beter leven krijgen, of gaat het om de eer van God? Zonde maakt ons ook altijd zelfzuchtig. Ons heil, ons geluk, ons gevoel, onze gemoedsrust, onze eeuwige toekomst staan dan steeds in het middelpunt. De Almachtige heeft ons niet geschapen om ons een prettig leven te schenken. Maar om ons Zijn grootheid, Zijn liefde en Zijn glorie te doen belijden en te doen beleven. Daarom bidden we, daarom prijzen we hem en bezingen we Hem. Zie maar in de psalmen en in het volmaakte gebed, het “Onze Vader”.

4. Overdenk het onderscheid tussen doel en middel. Het doel van de gelovigen is de lofprijzing en dankbare gehoorzaamheid, nu en later. Het middel is de rechtvaardiging en heiliging van zondaren. Vergeet nu maar even internet en allerlei boekjes. Zij kunnen niet echt helpen. Ook een dominee die vragen beantwoordt niet. Kniel en vraag de Heere Jezus Christus of Hij van een verloren mensenkind een nieuw, gehoorzaam en dankbaar mens wil maken. En wanneer je niet meteen een antwoord krijgt? Bedenk en belijd dan hoe lang Hij op jou en ons heeft moeten wachten.

Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven